Η μέθοδος είναι παλιά. Προβαίνεις συνειδητά σε μια ανώδυνη παραβίαση της πολιτικής ορθότητας, για να δώσεις έμφαση στην καταγγελία μιας πραγματικής βαναυσότητας. Αυτό έκανε και η Σία Αναγνωστοπούλου. Υπέγραψε το μήνυμά της κατά του Ντάισελμπλουμ ως «πουτ@να του Νότου» για να τονίσει το κατηγορώ της κατά του σεξισμού.
Η μέθοδος που μετήλθε η Αναγνωστοπούλου αποδείχτηκε για μία ακόμη φορά αποδοτική – αποδοτικότερη ίσως κι απ’ ό,τι η ίδια είχε υπολογίσει: Εβγαλε στο ξέφωτο ένα στέλεχος της ΟΝΝΕΔ που, χωρίς καν να μπορεί να διακρίνει το πολιτικό νόημα της πρόκλησης, επιτέθηκε στη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και εξωθήθηκε από το κόμμα του σε παραίτηση.
Δεν πρέπει όμως η μέθοδος να επισκιάσει το ίδιο το μήνυμα. Και το μήνυμα της Αναγνωστοπούλου έχει μια επιχειρηματολογία εντελώς αντιπροσωπευτική του όψιμου αντισεξιστικού και αντιρατσιστικού λόγου της Αριστεράς. Ο λόγος αυτός δεν αρκείται στην καταγγελία των ρατσιστικών στερεοτύπων. Αισθάνεται πάντα την ανάγκη να συμπληρωθεί και από το ιδεολογικό επιχείρημα – σαν να μην αρκεί να καταγγείλει κανείς μόνο τον σεξισμό, σαν να πρέπει πάντα να δίνει στην απαξία του αριστερό υπόβαθρο.
Η Αναγνωστοπούλου ακολούθησε πιστά αυτό το κομματικό μοτίβο. Δεν την ενόχλησε μόνο ότι ο Ντάισελμπλουμ παρουσίασε τις γυναίκες ως «λάφυρα». Την κινητοποίησε και το γεγονός ότι μπορούσε στον πρόεδρο του Eurogroup να προσάψει επιπλέον «το μάτσο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού».
Εντάξει. Θα μπορούσε κανείς να δει αυτό το επιπλέον ως την επισήμανση μιας επιβαρυντικής περίστασης: Δεν είναι μόνο σεξιστής. Είναι και καπιταλιστής.
Θα μπορούσε, αν δεν υπήρχαν οι ενδείξεις ότι η συριζαϊκή σκέψη κάνει την αντίστροφη στάθμιση: καταγγέλλει τον σεξισμό μόνον όταν έχει «νεοφιλελεύθερη» προέλευση. Μόνον όταν προέρχεται από τους πολιτικούς της αντιπάλους.
Την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδιδε ανακοίνωση για να στηλιτεύσει τη σεξιστική χοντράδα του ΟΝΝΕΔίτη, ο Δημήτρης Καμμένος, βουλευτής των ΑΝΕΛ, έβγαινε στο ραδιόφωνο για να απαντήσει και αυτός στον Ντάισελμπλουμ. «Τα λεφτά», είπε απευθυνόμενος στον Ολλανδό, «τα φάγαμε με τις γυναίκες σας».
Πώς θα αξιολογούσε η Αναγνωστοπούλου αυτήν τη δήλωση; Είναι μια δήλωση άξια καταγγελίας; Ή μήπως είναι μια τυχαία εκπυρσοκρότηση, ένα παραστράτημα που πρέπει να συγχωρηθεί γιατί, κατά τα άλλα, ο αυτουργός του βρίσκεται στη σωστή, την αντικαπιταλιστική, πλευρά της Ιστορίας;
Δεν χρειάζεται βεβαίως να αναρωτιέται κανείς. Οσοι στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν αριστερή συνείδηση ξέρουν ότι πρέπει να τη βάζουν σε αναστολή κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωποι με την ταυτότητα του κυβερνητικού τους εταίρου.
Οταν συγκατοικούν με ένα κόμμα που καταψηφίζει το σύμφωνο συμβίωσης, εναντιώνεται στην ανέγερση μουσουλμανικού τεμένους, καλεί από το βήμα της Βουλής την αντιπολίτευση να πέσει «στα τέσσερα», ξέρουν ότι τα «ολισθήματα» δεν είναι ολισθήματα. Είναι οι σταθερές ενός κόμματος που, ακόμη κι όταν θέλει να εμφανιστεί πολιτικώς ορθό, προδίδει τις καταβολές του – όπως, πριν από λίγες ημέρες.
Στην ανακοίνωσή τους για την παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού, οι ΑΝΕΛ σημείωναν ότι «κάθε είδους διακρίσεις… ήταν και είναι ξένες στο DNA του ελληνικού λαού». Δεν υποψιάζονταν καν την αντίφαση – να μιλάς κατά του ρατσισμού επικαλούμενος την καθαρότητα του ελληνικού γονιδιώματος.
Εχει δίκιο η Αναγνωστοπούλου που ανησυχεί για τον κίνδυνο οπισθοδρόμησης. Η φιλελεύθερη –με την καλή έννοια– δημοκρατία δέχεται πίεση. Απειλείται από την αποχαλινωμένη νεοδεξιά που αντιμετωπίζει τα ατομικά δικαιώματα και την πολιτική ορθότητα ως την άχρηστη μεταφυσική μιας εκθηλυμένης κοινωνίας.
Απειλείται όμως εξίσου και από τον σχετικισμό της νεοαριστεράς. Από εκείνους που ενεργοποιούν τις ευαισθησίες τους μόνον όταν μπορούν να τις ευθυγραμμίσουν με την κομματική σκοπιμότητα.
