Ολα φταίνε για τις φονικές πυρκαγιές, το ανθρώπινο λάθος, η ατελής πυροπροστασία, η ξηρασία, τα εύφλεκτα υλικά, οι ισχυροί άνεμοι, η κλιματική αλλαγή, η αυθαίρετη δόμηση, η άναρχη τυφλή ρυμοτομία παραθαλάσσιων οικισμών, η κερδοσκοπία, οι λειψές σωστικές δυνάμεις, οι κουτσουρεμένοι μηχανισμοί, τα αποδεκατισμένα μέσα, η πολυνομία, η πολυαρχία, η υποτίμηση του κινδύνου, η τσαπατσουλιά, η σύγχυση, η μοιρολατρία… Οχι αποκλειστικά ένα ή λίγα από αυτά, όλα. Ομως οι πολιτικοί ιθύνοντες «ενοχοποιούν» μόνο εκείνα («τα παλιά», όπως είπε συγκυβερνήτης) που εξυπηρετούν στην «απενοχοποίησή» τους. Αίροντας το πλέγμα των λαθών στη βαθμίδα της μικρής εξαίρεσης. Εγκληματική η απουσία αντίληψης ότι διαχείριση κρίσεων σημαίνει θεραπεία πλήθους κινδύνων. Και αποκρουστική, μπροστά στον όλεθρο, η αντίδραση: όχι σιωπή και αυτοκριτική, αλλά ενοχοποίηση των θυμάτων, αλαζονεία, δημαγωγία, ασύμμετρη πολιτική.
Οι ειδικές δυνάμεις καθημερινά διαχειρίζονται κρίσεις, δρουν, δοκιμαζόμενες στο σχέδιο, την οργάνωση, τον συντονισμό, τις μεθόδους, τον έλεγχο, τον καθορισμό καθηκόντων, τον καταμερισμό ρόλων, συνήθως πρόχειρα, αυτοσχεδιαστικά, σπασμωδικά όπως λειτουργεί όλος ο κρατικός μηχανισμός. Ομως στις μεγάλες, αιφνίδιες, ταχύτατα κλιμακούμενες κρίσεις είναι σχεδόν βέβαιη η καταστροφή, γιατί υποτιμώνται σημαντικοί κρίκοι. Οπως το ότι η διαχείριση κρίσεων αρχίζει πριν από την εμφάνιση της καταστροφής και τελειώνει μόνο όταν έχει εκπονηθεί νέο σχέδιο ώστε να αποφευχθεί η επανάληψή της. Χωλαίνουμε δηλαδή στην αναστολή του κακού –δεν υπάρχει κρίση χωρίς πρόδρομο στάδιο–, στην έγκαιρη λήψη όλων των προειδοποιητικών μηνυμάτων, συνήθως γιατί αυτή δεσμεύει ανθρώπινο δυναμικό και πόρους (που ποτέ δεν έχουμε ακόμη κι όταν διαθέτουμε διότι δεν έχει γίνει ορθή επιλογή και κατανομή τους), αλλά και γιατί δεν προκαλεί ένα οφθαλμοφανές αποτέλεσμα (κι εμείς ζούμε μόνο για να προωθούμε έργα βιτρίνας). Χωλαίνουμε και στον περιορισμό της συμφοράς, στην προετοιμασία για την επόμενη.
Ομως οι πολιτικοί και επιχειρησιακοί μας υπεύθυνοι απωθούν με ένα μεταφυσικό διαζύγιο όλο το κουβάρι των παθολογιών που μας σφραγίζουν. Απλά δραπετεύουν από την πραγματικότητα που εκείνοι, σταδιακά, συνθέτουν.
