Τον Φεβρουάριο του 1975 στα περίπτερα της Βρετανίας κρεμάστηκε το τότε νέο τεύχος της Vogue με ένα εξώφυλλο που δεν έμοιαζε με τα άλλα. Μια πολύ κοντινή λήψη έδειχνε ένα χέρι με κόκκινο μανικιούρ να κρατάει ένα πράσινο ζελέ σε σχήμα σοκολάτας και δύο κατακόκκινα χείλη να το δαγκώνουν.
Ο άνθρωπος πίσω από τη φωτογραφία ήταν ο Γουίλι Κρίστι, ένας νεαρός Βρετανός φωτογράφος, που μετρούσε ήδη έναν χρόνο στη βρετανική έκδοση της Vogue, έναν χώρο με τον οποίο βέβαια είχε οικειότητα, μιας και σε αυτόν δούλευε η τότε σύντροφος και μετέπειτα μούσα του, Γκρέις Κόντινγκτον.
Η ιδέα για το συγκεκριμένο εξώφυλλο πάντως δεν χαιρετίστηκε πολύ θερμά από τους ανθρώπους του περιοδικού. Θεωρήθηκε πολύ ριζοσπαστικό για την εποχή και προσπάθησαν να το κόψουν. Ομως όταν ήρθαν οι αντιδράσεις ήταν αργά, μιας και το τεύχος είχε ήδη τυπωθεί. «Κάποιος από τους υπευθύνους μου έλεγε: “Οχι, δεν μπορούμε να το βάλουμε στο εξώφυλλο, έχει φαγητό, είναι πράσινο, είναι πολύ κοντινή φωτογραφία”. Και τελικά το τεύχος ξεπούλησε», λέει σήμερα από το σπίτι του στο Λονδίνο ο Γουίλι Κρίστι. Εξάλλου το «Jelly» είναι η δουλειά για την οποία δηλώνει πιο περήφανος στην καριέρα του τόσες δεκαετίες μετά.
Διόλου τυχαία, ο Γουίλι Κρίστι έβαλε την εν λόγω φωτογραφία στο εξώφυλλο του «Then & Now», του πρώτου του φωτογραφικού λευκώματος που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και συγκεντρώνει φωτογραφίες του όχι μόνο από το πέρασμά του στον χώρο της μόδας, αλλά και από τις πολυάριθμες φωτογραφήσεις που έκανε με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής και του σινεμά: από τους Rolling Stones, που φωτογράφισε εν μέσω προβών το 1969, μέχρι τον Κάρι Γκραντ και από την Γκρέις Τζόουνς μέχρι τους Sparks, μαζί με εξώφυλλα δίσκων όπου έβαλε επίσης την υπογραφή του.
Πάντως, η θητεία στη Vogue και τη φωτογραφία μόδας έμελλε να είναι το πιο αναγνωρίσιμο κομμάτι της δουλειάς του Κρίστι, ακόμα και αν κράτησε κάτι παραπάνω από μία δεκαετία και δεν ήταν κάτι που ο φωτογράφος κυνηγούσε. «Βρέθηκα στη φωτογραφία μόδας κάπως τυχαία, δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτήν. Σύντομα όμως κατάλαβα ότι είναι ένας καλός τρόπος για να μάθεις για τα χρώματα, τον φωτισμό και να δουλεύεις με την κάμερα» λέει. Θυμάται με χαρά τα χρόνια του εκεί, να πηγαίνει στον τελευταίο όροφο του κτιρίου του περιοδικού όπου βρίσκονταν τα στούντιο και μπαινόβγαιναν συνεχώς φωτογράφοι, fashion editors και μοντέλα. «Ηταν ένας κόμβος δημιουργικότητας και ζωντάνιας. Δούλευα με τα κορυφαία μοντέλα, τους κορυφαίους μακιγιέζ. Θεέ μου, δεν μπορούσες να ζητήσεις κάτι περισσότερο» λέει, σαν ο ενθουσιασμός του να μην ξέφτισε ποτέ.
Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα του Γουίλι Κρίστι διακρίνεις μια art διάθεση σε πολλά από τα κλικ μόδας του και ένα στυλιζάρισμα που συχνά προκύπτει από τη γεωμετρική κίνηση των σωμάτων. Τον ρωτάω σε ποιο βαθμό, όταν φωτογράφιζε, είχε ήδη στο μυαλό του πώς θέλει να δείχνει η τελική εικόνα. Μου εξηγεί ότι κατά μία έννοια, ήταν πάντα μια ομαδική δουλειά που προέκυπτε σε έναν βαθμό και τη στιγμή της φωτογράφισης. «Μπορεί να είχα μια αρχική ιδέα, οι fashion editors έρχονταν και μου έλεγαν ότι “πρέπει να είναι έτσι, να είναι στην τάδε τοποθεσία” κλπ. Και μετά προσπαθούσα να το πάω λίγο πιο μακριά όλο αυτό. Τη μέρα που γινόταν η φωτογράφηση, πάλι, πάντα κάποια πράγματα άλλαζαν, γιατί μπορεί το φως να ήταν διαφορετικό από ό,τι περίμενα, να άλλαζα φακούς. Επομένως η φωτογραφία ήταν αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που ήταν συναρπαστική».
Με παρόμοιο τρόπο ο Γουίλι Κρίστι δούλεψε και στα εξώφυλλα δίσκων που έκανε. Πιο γνωστό από αυτά, το «The Final Cut» των Pink Floyd, το άλμπουμ του 1983 που ξεκίνησε ως soundtrack της ταινίας «The Wall» αλλά κατέληξε να κυκλοφορεί ως αυτοτελής δίσκος. Για το μαύρο εξώφυλλο με τις χρωματιστές φάσες, έκανε πολλές συζητήσεις με τον Ρότζερ Γουότερς. «Συζητούσαμε διάφορες εικόνες για το εξώφυλλο, οπότε προέκυψε μια από κοινού σκοπιά, που είχε βέβαια να κάνει και με το περιεχόμενο του άλμπουμ», εξηγεί.
Πιο εντυπωσιακό ήταν βέβαια το εξώφυλλο που έκανε για το άλμπουμ «No Pussyfooting» (1973), το ντεμπούτο των Fripp/Eno, δηλαδή, του Ρόμπερτ Φριπ των King Crimson και του επί παντός επιστητού Μπράιαν Ινο, με τους μουσικούς να κάθονται σε ένα γυάλινο δωμάτιο γεμάτο με καθρέφτες. Και ας μην ήταν η αρχική ιδέα που ο Γουίλι Κρίστι είχε για το εξώφυλλο: «Στην αρχή είχα στήσει ένα διαφορετικό υλικό στο στούντιο, όμως ο Μπράιαν Ινο ζήτησε να το κάνω ακόμα πιο μοντέρνο. Και είχε δίκιο». Ακόμα μια φορά που η δημιουργική διαδικασία αποδείχθηκε ομαδική δουλειά.
Πίσω από αυτή την μεγάλη κούρσα φωτογραφήσεων, ο Γουίλι Κρίστι ήθελε πάντα να ασχοληθεί με τις ταινίες. Δεν κρύβει πως είδε και τη φωτογραφία εν μέρει σαν όχημα γι’ αυτό. Γύρισε στην πορεία τηλεοπτικές διαφημίσεις, βίντεο κλιπ για τους Pink Floyd, ενώ το 1998 έκανε και το μικρού μήκους «The Whisper».
Βρέθηκε σαν φωτογράφος σε μεγάλα σετ ταινιών όπως το «The Hunger» (1983) του Τόνι Σκοτ, την ταινία που μας χάρισε την κινηματογραφική συνύπαρξη των Ντέιβιντ Μπόουι, Σούζαν Σαράντον και Κατρίν Ντενέβ, αλλά και το «The Spy Who Loved Me» (1977), η αγαπημένη 007 ταινία του πρωταγωνιστή της, σύμφωνα με τον ίδιο τον Ρότζερ Μουρ.
Ο Γουίλι Κρίστι φωτογράφησε δεκάδες ακόμα μουσικούς και ηθοποιούς, με πιο γνωστή από αυτές τις δουλειές του τη φωτογράφιση που έκανε σε μία πρόβα των Rolling Stones το 1969, για άρθρο του Melody Maker. Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε, αν και ο ίδιος δεν ανακαλεί τις συνθήκες της φωτογράφισης ως πολύ ευνοϊκές: «Δεν ήθελαν να φωτογραφηθούν, δεν με ήθελαν εκεί. Το στούντιο δεν ήταν καλά φωτισμένο και προσπαθούσα να κινούμαι διακριτικά μέσα στον χώρο. Αυτοί σχεδόν δεν μιλούσαν μεταξύ τους, απλώς έπαιζαν. Δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω φλας. Επρεπε απλά να βγάλω φωτογραφίες και να ελπίζω για το καλύτερο».
Από όλους τους ανθρώπους που πέρασαν μπροστά από τον φακό του, ο Γουίλι Κρίστι κρατάει έντονα τη στιγμή που ο Κάρι Γκραντ… τον έβαλε στη θέση του: «Ηταν τόσο σταρ. Θα έδινε συνέντευξη στον Μάικλ Ρόμπερτς και εγώ θα τον φωτογράφιζα, για μια συνέντευξη στους Sunday Times, το 1978. Κατά την προετοιμασία εγώ έστηνα, είχα φέρει κάποια φώτα. Ειχα φέρει και ένα φως που ήταν πιο κινηματογραφικό και πίστευα ότι θα του ταιριάζει. Και αυτός είπε: “Δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις, αυτό δεν είναι ταινία, δεν μπορείς να με φωτίσεις έτσι!”. Και αν ο Κάρι Γκραντ μου λέει να κάνω κάτι, θα το κάνω».
Τα τελευταία χρόνια, ο φωτογράφος έχει κάνει μερικές ακόμα δουλειές. Παρατηρώντας τες μετά, βρήκε «ενδιαφέρον ότι δείχνουν κάπως ίδιες με τις παλιότερες δουλειές μου, αλλά και κάπως πιο μοντέρνες, σαν να δημιουργούν μια συνέχεια». Καμία απορία, λοιπόν, πως κατέληξε να βαφτίζει το βιβλίο του «Then & Now».
Το βιβλίο του Γουίλι Κρίστι «Willie Christie, a very distinctive style: Then & Now» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ACC Art Books.
