Η ιστορία έχει χρεώσει στον Μπράιαν Ινο τη φράση που λέει πως το ντεμπούτο των Velvet Underground, «The Velvet Underground & Nico», μπορεί να πούλησε μόνο 10.000 αντίτυπα, αλλά όποιος το αγόρασε, έφτιαξε μπάντα.
Δεν έχουμε τα μέσα να κάνουμε τη σχετική «αυτοψία», πάντως, αν έπρεπε να βρούμε ένα σχήμα που να επιβεβαιώνει την παραπάνω θέση, οι Dream Syndicate θα ήταν μια ασφαλής επιλογή. Και ο ίδιος ο αρχηγός της καλιφορνέζικης μπάντας, Στιβ Γουίν, άλλωστε, σε ένα σημείο του ντοκιμαντέρ «The Dream Syndicate: How Did We Find Ourselves Here?» δεν κρύβει τον ενθουσιασμό του για τη δύναμη που μπορούσαν να έχουν τα δύο ακόρντα που επαναλαμβάνονται ευλαβικά για 17 λεπτά στο «Sister Ray» των Velvet Underground.
Με ίδια ζέση θαύμασε και τα τρία ακόρντα των Ramones και τις blues αποστροφές των Creedence Clearwater Revival, πριν πιάσει και ο ίδιος μια κιθάρα στους Suspects, μια πρώιμη ουσιαστικά εκδοχή αυτών που στις αρχές των 80s θα γνωρίζαμε ως Dream Syndicate. Αυτούς δηλαδή που έμελλε να γίνουν σημαιοφόροι του λεγόμενου Paisley Underground, εναλλακτικό μουσικό παρακλάδι που βασίλευσε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 στο Λος Αντζελες και έριξε στην indie εξίσωση λίγη περισσότερη ψυχεδέλεια μαζί με garage ενέργεια.
Από τις… «Days of Wine and Roses» (1982), όπως ονομάστηκε το πρώτο άλμπουμ-σημείο αναφοράς των Dream Syndicate, έχουν περάσει αισίως τέσσερις δεκαετίες, μέσα στις οποίες συνέβησαν πολλά στις τάξεις του συγκροτήματος: μέλη ήρθαν και έφυγαν, η ίδια η μπάντα έσβησε τους ενισχυτές της για μεγάλο διάστημα, χωρίς να σημαίνει ότι ο Στιβ Γουίν δεν συνέχισε να κάνει μουσική, όμως, ο χρόνος έβαλε και πάλι μπρος τη μηχανή των Dream Syndicate, που τα τελευταία χρόνια συνεχίζουν να βγάζουν δίσκους, σχεδόν σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Αυτή την ιστορία επιχείρησε να πει με τον φακό του ο σκηνοθέτης Εμιελ Σπόλντερ, στο ντοκιμαντέρ «The Dream Syndicate: How Did We Find Ourselves Here?», έναν τίτλο-παράφραση του άλμπουμ με το οποίο η μπάντα από το Λος Αντζελες επέστρεψε το 2017 στη δισκογραφία («How Did I Find Myself Here?»).
Μπορεί ο ίδιος ο Στιβ Γουίν να μην αναμείχθηκε δημιουργικά στο ντοκιμαντέρ –ήταν αποτέλεσμα μιας δεκαετούς έρευνας του σκηνοθέτη, αυτός το μόνο που έκανε ήταν «να καθίσω για μερικές συνεντεύξεις και να στείλω κάποια μέιλ για να βοηθήσω να καθίσουν και μερικοί ακόμα για κάποιες συνεντεύξεις», λέει ο μουσικός– πάντως, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η υπαρξιακή χροιά του τίτλου δεν θα μπορούσε να μην τον αφορά.
Ηταν μια αφορμή για να κοιτάξει προς τα πίσω «όχι μόνο στην καριέρα μου, αλλά σε ολόκληρη τη ζωή μου», λέει ο Στιβ Γουίν, λίγο πριν βρεθεί στα μέρη μας για την προβολή της ταινίας στο πλαίσιο του Gimme Shelter, που τα τελευταία χρόνια μετατρέπει τις Δευτέρες το Gagarin 205 σε ένα μουσικό σινεμά.
Το ντοκιμαντέρ αφιερώνει το πρώτο του υποκεφάλαιο στον Στιβ Γουίν – αναμενόμενα, μια και είναι στυλοβάτης του οράματος των Dream Syndicate όλα αυτά τα χρόνια. Εξού, και για τον ίδιο, αυτό είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια ταινία για το συγκρότημά του: «Πήγα στην πρεμιέρα της ταινίας στο Λος Αντζελες με τη μητέρα μου, που εμφανίζεται για λίγο στην αρχή, καθόμασταν λίγες θέσεις μακριά από τον Ντένις Ντακ (σ.σ.: ντράμερ των Dream Syndicate) και μερικούς ακόμα φίλους που εμφανίζονται στην ταινία και σε κάποια φάση με έπιασα να σκέφτομαι “Μα αυτή είναι η ζωή μου εδώ!”», παραδέχεται.
Αραγε, όταν ο νεαρός Στιβ Γουίν σκάλιζε την κιθάρα του στα γκαράζ του Λος Αντζελες, έβλεπε τον εαυτό του να συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο για τις επόμενες δεκαετίες; «Δεν ξέρω, αν κοιτούσα μια κρυστάλλινη σφαίρα, αν θα έβλεπα το συγκρότημα να είναι ακόμη μαζί, ακόμη πρόθυμο να κάνει νέες δουλειές, να περιοδεύει τον κόσμο, αν θα με έβλεπα να κάθομαι σε ένα αθηναϊκό μαγαζί και να βλέπω ένα ντοκιμαντέρ για το τι έχουμε κάνει», λέει ο Στιβ Γουίν, σίγουρα πάντως αν είχε όντως αυτή τη μαγική σφαίρα και τα έβλεπε όλα αυτά, θα ήταν «ευχάριστα έκπληκτος». Ακόμα και αν «όλοι γνωρίζαμε από τον πρώτο μας χρόνο πως αυτό που κάνουμε είναι ξεχωριστό – μόνο που αυτό δεν αρκεί πάντα για να έχει διάρκεια», εξηγεί ο μουσικός.
Λένε πως καμιά φορά ο χρόνος και η απόσταση τα γιατρεύουν όλα, και από αυτό δεν ξέφυγαν ούτε οι Dream Syndicate, που μετά από διάφορες εσωτερικές ανακατατάξεις των πρώτων χρόνων τους, το 1988 έπαψαν να είναι μαζί έως και το 2012, οπότε και ξεκίνησε η δεύτερη φάση τους. Αυτή η παύση ήταν απαραίτητη, κατά τον Στιβ Γουίν, το λέει πολύ απλά: «Το κλειδί για να είμαστε μαζί το 2023, είναι ότι μείναμε χώρια για 23 χρόνια». Γιατί ακόμα και αν «ήταν ένα μεγάλο διάλειμμα, μας επέτρεψε να ζήσουμε τις ζωές μας, να δοκιμάσουμε διαφορετικά πράγματα και να επιστρέψουμε με έναν ανανεωμένο σκοπό. Πάνω απ’ όλα, ευχαριστιόμαστε αυτό που κάνουμε και είναι πάντα απολαυστικότερο όταν βάζεις την ψυχή σου σε αυτό». Καμία αμφιβολία γι’ αυτό, όταν οι Dream Syndicate, από το 2017 που σήμανε και δισκογραφικά την επιστροφή τους, έχουν κυκλοφορήσει ήδη τέσσερα άλμπουμ.
Στην Ελλάδα, γνωρίζουμε καλά την περίπτωση Dream Syndicate: τους έχουμε αγαπήσει όλα αυτά τα χρόνια, γι’ αυτό και τους έχουμε δει και ξαναδεί, είτε ως σχήμα ή και μεμονωμένα τον Στιβ Γουίν, που ανανεώνει το ραντεβού του(ς) μαζί μας συχνά-πυκνά. Αυτή τη φορά ο μουσικός δίνοντας το παρών στην προβολή του «How Did We FInd Ourselves Here?», θα παίξει και ένα ακουστικό σετ σε μια σκηνή που γνωρίζει καλά, αυτή του Gagarin 205.
Εχει πολλές αναμνήσεις από εκεί. Μία από αυτές πάει δύο δεκαετίες πίσω, όταν το 2003 είχε παίξει εκεί με ένα άλλο σχήμα του, τους Miracle 3. «Η Λίντα [Πίτμον] είχε πάθει μια μόλυνση στον αντίχειρα, που δεν της επέτρεπε να παίζει ντραμς για μία εβδομάδα. Η συναυλία στο Gagarin 205 ήταν η μέρα της επιστροφής της από το νοσοκομείο και έπαιξε όλο το σόου με ένα χέρι. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερε να κρατήσει τον ρυθμό – το να πω ότι είχα εντυπωσιαστεί, είναι το λιγότερο», θυμάται ο Στιβ Γουίν.
Εξίσου εντυπωσιασμένος δείχνει να είναι και με τη χώρα μας, ε4πιστρέφοντάς της την αγάπη που το ελληνικό κοινό του δείχνει τόσες δεκαετίες. Και είναι πολλά αυτά που ο μουσικός ξεχωρίζει: «Η ιστορία που σε κοιτά στα μάτια κάθε στιγμή, υπέροχοι φίλοι και φαν, φοβερό φαγητό, ξενύχτια, κάθε γωνιά της Ελλάδα αγκαλιάζει τη ζωή και τον πολιτισμό. Εχω καλά πράγματα να θυμάμαι από εκεί όταν η ζωή γίνεται πιο μοναχική. Λατρεύω να μου τα υπενθυμίζω», λέει ο Στιβ Γουίν, δείχνοντας πως στην Ελλάδα έχει βρει με τον τρόπο του ένα μικρό καταφύγιο.
Ενα καταφύγιο που προσφέρει μερικές όμορφες στιγμές, πριν τα πράγματα συνεχίσουν να προχωράνε προς τη μόνη κατεύθυνση που ξέρουν, μπροστά: «Οπως είπε κάποτε και μια άλλη μακρόβια μπάντα, ο δρόμος συνεχίζεται για πάντα», λέει για το τέλος ο αρχηγός των Dream Syndicate, δείχνοντας πως τίποτα ακόμη δεν έχει τελειώσει.
GSFF_TheDreamSyndicate_Trailer from GSFF on Vimeo.
Το ντοκιμαντέρ του Εμιελ Σπόλντερ «The Dream Syndicate: How Did We Find Ourselves Here?» θα προβληθεί στο Gimme Shelter και το Gagarin 205 τη Δευτέρα 16 Οκτωβρίου, παρουσία σκηνοθέτη. Την προβολή θα συνοδεύσει ο Στιβ Γουίν με ένα ακουστικό σετ.
