Οι Black Country, New Road τα έχουν κάνει όλα «κόντρα». Συστήθηκαν ως μια επταμελής μπάντα, στις φωτογραφίες έμοιαζαν περισσότερο με κάποια μεγάλη παρέα που μόλις είχε τελειώσει το σχολείο παρά σαν μια μπάντα που θα έκανε σύντομα το ΝΜΕ να πίνει νερό στο όνομά της. Ο πρώτος τους δίσκος («For The First Time», 2021) έκανε πολλούς να βαφτίσουν τους Black Country, New Road «παιδιά των Slint» (με αδυναμία στα πνευστά), και δεν θα στοιχημάτιζες κιόλας τα λεφτά σου πως ο δίσκος κυκλοφόρησε στη Ninja Tune.
Οι BC, NR (για να χρησιμοποιήσουμε το ακρωνύμιό τους) έκαναν το «μπαμ» στο indie κοινό τη στιγμή που και αυτό, μαζί με όλους τους άλλους, κλεινόταν στα σπίτια του λόγω Covid. Δεν μπορούσαν να βγουν στον δρόμο και να παίξουν τη μουσική τους. Γι’ αυτό και έγραψαν τον επόμενο δίσκο τους. Για το εξώφυλλο του «Ants From Up There» (2022) «σφράγισαν» ένα αεροπλανάκι σε ένα διαφανές σακουλάκι, αντί να πάρουν αυτή τη φορά μια φωτογραφία από το Unsplash, και μουσικά αντάλλαξαν τη φρενήρη ενέργεια του ντεμπούτου τους με τη μελωδικότητα και τον λυρισμό.
Μόνο που, λίγες μέρες πριν ο δεύτερος «δύσκολος» δίσκος τους κυκλοφορήσει, οι Black Country, New Road ανακοίνωναν πως ο τραγουδιστής τους, Αϊζαν Γουντ, εγκατέλειπε την μπάντα. Με τη θεατρικότητά του και τον σπαρταριστό τρόπο που ο frontman του συγκροτήματος μπορούσε να χωράει στους στίχους του τον Κάνιε Γουέστ και τους μικρο-ινφλουένσερ, με χιούμορ, κριτική και τον απαραίτητο αυτοσαρκασμό, ήταν για πολλούς η συνταγή της επιτυχίας των BC, NR.
Οι υπόλοιποι έξι καθόλου, βέβαια, δεν πτοήθηκαν. Είχαν μια περιοδεία που τους περίμενε –επιτέλους– στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Δεν ήθελαν, όμως, να παίξουν τα κομμάτια των δύο προηγούμενων δίσκων τους. Γι’ αυτό και έγραψαν καινούργια, χωρίς πλέον κάποιον βασικό τραγουδιστή, αλλά αλλάζοντας θέση στο μικρόφωνο, σαν να παίζουν «μουσικές καρέκλες».
Από εκεί προέκυψε και ο λάιβ δίσκος «Live at Bush Hall» νωρίτερα μέσα στη χρονιά, ενδεικτικός της πρώτης μεγάλης περιοδείας τους που καταφέρνουν να ολοκληρώσουν. Η αυλαία θα πέσει με την πρώτη τους εμφάνιση στην Αθήνα και στο Floyd, το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου.
Ο Τσάρλι Γουέιν και η Τάιλερ Χάιντ δείχνουν ήρεμοι στο Zoom. Και συνεννοημένοι να απαντούν εναλλάξ στις ερωτήσεις, «σπάζοντας» βέβαια ενίοτε τον κανόνα. Πώς αλλιώς θα ήταν μέλη των Black Country, New Road;
– Ηταν κάπως τρελή χρονιά για εσάς: Περιοδεία, αλλαγές…
Tάιλερ Χάιντ: Ναι, αλλά όλοι το έχουν αντιληφθεί ως επιτυχία. Και, από ό,τι φαίνεται, ο κόσμος δεν μας παράτησε, έρχεται ακόμη στα λάιβ μας. Και είμαστε ακόμη μαζί και είμαστε αγαπημένοι μεταξύ μας. Αυτό είναι επιτυχία. Επομένως, όλα πάνε καλά. Ηταν βασικά υπέροχη χρονιά, νιώθω σαν τον τελευταίο χρόνο να ήμουν στο πανεπιστήμιο και μόλις να αποφοίτησα. Χαίρομαι για τη δουλειά που καταβάλαμε και απέδωσε. Αλλά τώρα το «πανεπιστήμιο» τελείωσε και έρχεται ο χειμώνας.
– Παίξατε νέα κομμάτια σε αυτή την περιοδεία, τα οποία ακούμε και στον ζωντανό σας δίσκο «Live at Bush Hall». Κάποιες φορές λένε ότι κάποιος γίνεται πιο αποδοτικός υπό πίεση. Το ότι γράψατε όλα αυτά τα κομμάτια για την περιοδεία είναι η απόδειξη;
Τσάρλι Γουέιν: Ναι, νομίζω πως καλούμασταν να δουλέψουμε με έναν τρόπο που ήταν τελείως διαφορετικός από ό,τι πριν. Υπήρχε ένας τρομερός χρονικός περιορισμός στη συνθετική διαδικασία. Δεν είχαμε λοιπόν την πολυτέλεια να είμαστε και τόσο αυστηροί με τους εαυτούς μας για αυτό που κάναμε. Ηταν κάτι διαφορετικό από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ, η πρόκληση ήταν περισσότερο «Μπορούμε να δημιουργήσουμε κομμάτια για να παίξουμε ζωντανά;». Και αυτή είναι η ουσία του σετ.
– Πώς λειτουργείτε, λοιπόν, συνθετικά πλέον; Ο καθένας γράφει τα μέρη του, φέρνει κάτι και το δουλεύετε μαζί, πώς πάει;
Τ.Χ.: Οι βασικές ιδέες για τα κομμάτια τώρα προέρχονται από περισσότερους ανθρώπους, αλλά αυτό που διαφέρει είναι το πώς φτάνει σε όλη την μπάντα. Μπορεί κάποιος να φέρει, για παράδειγμα, δύο μέρη γραμμένα στο πιάνο, αλλά να μην είναι αυτός που παίζει τα πλήκτρα. Τα περισσότερα κομμάτια γράφονται σε πιάνο ή κιθάρα. Και έπειτα έρχονται οι στίχοι και ο καθένας γράφει το δικό του ορχηστρικό μέρος στο όργανό του, αλλά την ίδια στιγμή καλείται να παίξει στο μέρος του άλλου. Είμαστε μια μεγάλη μηχανή που όλες οι κουκκίδες της ενώνονται. Οτιδήποτε αφορά τα κομμάτια είναι μια διαδικασία συνεχούς διαλόγου, ακολουθούμε μια αρκετά δημοκρατική διαδικασία.
– Και πλέον, εναλλάσσεστε και στο μικρόφωνο. Αυτό τι νέα δυναμική και ισορροπία έρχεται να φέρει;
Τ.Χ.: Ενας λόγος που το κάναμε αυτό ήταν για να αποφύγουμε το να επωμιστεί όλη την πίεση ένα μόνο άτομο. Γιατί αυτό που καταλάβαμε με την αποχώρηση του Αϊζακ ήταν ότι, όπως κάθε τραγουδιστής σε μια μπάντα, βίωνε μια εντελώς απομονωμένη εμπειρία στην περφόρμανς. Ετσι, δώσαμε την ευκαιρία να δοκιμάσει όποιος θέλει να τραγουδήσει, ώστε αυτό να μοιράζεται σε όλους. Αυτό μας κάνει να συνδεόμαστε περισσότερο.
– Αυτός ο τελευταίος χρόνος στη ζωή των Black Country, New Road δείχνει να έχει να κάνει με τη ζωντανή μουσική. Είναι αυτό και σαν ένα αντίβαρο στο γεγονός ότι κάνατε το «μπαμ» σας στη σκληρή φάση του εγκλεισμού επί Covid;
Τ.Γ.: Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό. Θεωρώ ότι ο πρώτος δίσκος μας σε μεγάλο βαθμό δημιουργήθηκε μέσω λάιβ παιξίματος. Οχι σε επίπεδο ηχογράφησης, αλλά ως προς το ότι η μπάντα βρέθηκε μαζί για να βρει τον ήχο της. Και αυτό έγινε παίζοντας λάιβ. Ο δεύτερος δίσκος δεν ήταν τόσο για ένα κοινό, βρισκόμασταν κατά τη διάρκεια της καραντίνας για να παίξουμε μαζί. Ημασταν τυχεροί που μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό σε μία περίοδο που το να παίξουμε λάιβ δεν φαινόταν πουθενά στον ορίζοντα. Με το «Live at the Bush Hall» έχουμε το ακριβώς αντίθετο. Είχε να κάνει με το ότι είχαμε μουσική μέσα μας που θέλαμε να βγούμε να παίξουμε. Και αυτή είναι και η μόνη περιοδεία που ουσιαστικά καταφέρνουμε να ολοκληρώσουμε. Είναι αστείο, αν το σκεφτείς, ότι τα δύο μοναδικά στούντιο άλμπουμ μας δεν είναι τελικά αντιπροσωπευτικά της μουσικής που παίζουμε λάιβ.
– Ακούτε καθόλου τα δύο πρώτα άλμπουμ σας;
Τ.Χ.: Δεν τα ακούω. Τα σκέφτομαι όμως συχνά με τρυφερότητα. Πάντα όταν ακούς τον εαυτό σου, «κριντζάρεις» και λίγο. Στον πρώτο δίσκο ακούω μια παρέα παιδιών που προσπαθούν να γίνουν κάτι που δεν είναι απαραίτητα. Δεν μου φαίνεται όμως ντροπιαστικό, είναι μέρος της διαδικασίας του να βρεις ποιος είσαι. Εχει ένα άγχος η μουσική, ήμασταν αγχωμένα παιδιά. Και ο επόμενος δίσκος ήταν τελείως διαφορετικός, ήταν πιο αντιπροσωπευτικός μας, όσον αφορά τον καθένα ξεχωριστά αλλά και τη μουσική που μας αρέσει. Με αυτόν δεν «κριντζάρω» τόσο και δεν νομίζω να το κάνω. Ηταν πιο καλογυαλισμένη ροκ μουσική. Και νομίζω έχει να κάνει με το ότι δεν παίξαμε αυτή τη μουσική λάιβ ιδιαίτερα, δεν φθάρθηκε.
– Το γεγονός ότι με έναν τρόπο ξεκινήσατε από το μηδέν, μετά τους δύο πρώτους δίσκους, σας έκανε κιόλας να «μεγαλώσετε» πιο γρήγορα ως μπάντα;
Τ.Γ.: Παίζουμε μαζί μουσική πολύ καιρό πλέον και έχουμε μάθει πώς να επικοινωνούμε σωστά, με τα όποια σκαμπανεβάσματα. Είχαμε στο μυαλό μας ότι θα πάμε στις ΗΠΑ και μετά ήρθε η Covid και όλα ακυρώθηκαν, ουσιαστικά άλλαξε το τι σημαίνει να είσαι μουσικός. Ηταν σαν να στέκεσαι μπροστά από μια μαύρη τρύπα και να ψάχνεις τρόπους να πλοηγηθείς. Το ότι έφυγε ο Αϊζακ ήταν μία ακόμα αλλαγή πλάνων, ακόμα και αν δεν ήταν η πρώτη. Γυρίσαμε νοητά πίσω για να βρούμε τρόπους να το αντιμετωπίσουμε. Το να μεγαλώνεις και να ωριμάζεις είναι μια αργή διαδικασία, και εμείς έπρεπε να το κάνουμε γρήγορα.
– Στο «Up Song» τραγουδάτε «Look at what we did together, BC, NR, friends forever» (μτφρ.: «Δες τι κάναμε παρέα, BC, NR, φίλοι για πάντα»). Τι είναι λοιπόν η φιλία για τους Black Country, New Road;
Τ.Χ.: Πολύ απλά, δεν θα ήμασταν εδώ αν δεν υπήρχε αυτή η εγγύτητα. Και με κάθε «χτύπημα», καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλο καλύτερα. Νιώθουμε πολύ ασφαλείς και άνετοι γνωρίζοντάς το αυτό. Ο,τι και αν έρθει στον δρόμο μας, θα συνεχίσουμε να ροκάρουμε. Δεν είναι μόνο η μουσική, είναι οι άνθρωποι.
– Ποια είναι η μεγαλύτερη ελευθερία που σας προσφέρει αυτή η μπάντα;
Τ.Γ.: Είναι προνόμιο να μπορείς να σηκώνεσαι το πρωί και να πηγαίνεις στο στούντιο με τους φίλους σου και να μπορείτε να είστε δημιουργικοί, να έχετε καταφέρει να βρίσκεστε δημιουργικά στην ίδια σελίδα. Ξέρεις ότι και να έρθει μια διαφωνία, υπάρχει τρόπος να λυθεί. Και το γεγονός ότι τα μισά περίπου μέλη έχουν κλασική μουσική εκπαίδευση επιτρέπει να προσεγγίζουμε τη μουσική και από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Εχεις και την ευκαιρία να ταξιδεύεις μαζί με τους φίλους σου, που είναι πολύ ωραίο.
Τ.Χ.: Επίσης, ας πούμε, η δική μου γνώση φτάνει μέχρι «εκεί», νιώθω τυχερή που μπορώ να πω: «Παιδιά, έχω κολλήσει εδώ». Δεν είμαι απλά σε μια μπάντα. Είμαι σε μια μπάντα που οι άλλοι μπορούν να με καταλάβουν χωρίς να χρειάζεται να πω πολλά.
– Μετά, λοιπόν, και από τη συναυλία της Αθήνας, τι περιμένει τους Black Country, New Road;
Τ.Χ.: Να γράψουμε άλμπουμ! Θα έχουμε χρόνο για πρώτη φορά. Ευτυχώς η δισκογραφική μας έχει υπομονή. Γιατί ποιος ξέρει πόσος χρόνος θα χρειαστεί.
Οι Black Country, New Road θα εμφανιστούν ζωντανά στην Αθήνα και στο Floyd το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου.
