Σας έχει τύχει ποτέ να δείτε το ίδιο όνειρο με κάποιον άλλο; Να εμφανιστεί ο ίδιος άνθρωπος στον ύπνο σας; Σκεφτείτε αυτός ο άνθρωπος να είναι ο Νίκολας Κέιτζ· όχι όμως ο γνωστός, λαμπερός Νίκολας Κέιτζ του Χόλιγουντ, αλλά η φαλακρή, ελαφρώς υπέρβαρη διοπτροφόρα εκδοχή του, που μοιάζει με «σπασίκλα» καθηγητή. Εναν τέτοιο άλλωστε υποδύεται ο Αμερικανός ηθοποιός στο «Ονειρικό σενάριο», τη νέα ταινία του Νορβηγού Κρίστοφερ Μπόργκλι, που κυκλοφορεί εδώ και μερικές ημέρες στις αίθουσες. Ο άσημος πανεπιστημιακός γίνεται ξαφνικά «viral» όταν όλος ο κόσμος αρχίζει να τον βλέπει στα όνειρά του. Από τη στιγμή, ωστόσο, που αυτά θα γίνουν εφιάλτες, η περιέργεια μετατρέπεται σε απέχθεια και τρόμο.
«Μεγαλώνοντας σε μια μικρή πόλη της Νορβηγίας, θυμάμαι ότι οι ταινίες που έβλεπα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσες από το περιβάλλον γύρω μου. Θυμάμαι επίσης ότι οι ταινίες που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν εκείνες που έβαζαν με έναν τρόπο την κάμερα μέσα στο μυαλό των πρωταγωνιστών. Αργότερα διάβασα τον Καρλ Γιουνγκ, σχετικά με την ιδέα ενός συλλογικού ασυνείδητου, το ότι υπάρχει δηλαδή αυτή η σχεδόν μεταφυσική σύνδεση στα όνειρά μας, όπου παρόμοιοι χαρακτήρες και ιστορίες εμφανίζονται σε διαφορετικά μέρη του κόσμου. Από εκεί προέρχεται η αρχική έμπνευση για την ταινία», μας εξηγεί ο Μπόργκλι.
Για να φτάσει ωστόσο ένας βασικά άγνωστος Σκανδιναβός κινηματογραφιστής, με μόλις μία ταινία στο ενεργητικό του –το παρόμοιας υφής «Σιχάθηκα τον εαυτό μου»– να έχει για πρωταγωνιστή τον Νίκολας Κέιτζ, χρειάστηκαν ισχυροί… μεσάζοντες. «Δεν έγραψα την ιστορία με έναν συγκεκριμένο ηθοποιό στο μυαλό μου, και σίγουρα δεν πίστευα ότι θα είχα κάποιον σαν τον Νίκολας. Ομως, όταν μπήκαν στο παιχνίδι η Α24 (σ.σ. η διάσημη αμερικανική εταιρεία παραγωγής) και ο Αρι Αστερ, στα χέρια μου έφτασε μια πολύ ωραία λίστα. Γενικά πιστεύω ότι ο Νίκολας είναι ο πιο κατάλληλος για τον ρόλο, επειδή πολλά από όσα συμβαίνουν στον χαρακτήρα τα έχει περάσει και ο ίδιος. Η περσόνα του έχει με έναν τρόπο ξεπεράσει τον ίδιο τον άνθρωπο. Είναι λίγο σαν ένας μύθος της ποπ κουλτούρας που ζει μέσα στο κεφάλι μας και αυτό, κατά τη γνώμη μου, προσθέτει άλλο ένα ενδιαφέρον επίπεδο στην ταινία».
Το θέμα, βέβαια, της τελευταίας έχει να κάνει με την ανθρώπινη ανάγκη-φιλοδοξία για προσοχή και πώς αυτή μπορεί να διαστρεβλωθεί. «Αν κανείς σκεφτεί την “πυραμίδα των αναγκών” του (Εϊμπραχαμ) Μάσλοου, στη βάση της υπάρχουν πράγματα όπως η τροφή, η στέγη, η αγάπη, ενώ στα ανώτερα επίπεδα η προσωπική επιτυχία, οι φιλοδοξίες. Σε μια εύρυθμα λειτουργική χώρα όπως η Νορβηγία, η συντριπτική πλειονότητα έχει λυμένα τα βασικά προβλήματα και ασχολείται με τα υπόλοιπα· πάντα έβρισκα αρκετά κωμικό το πώς καταφέρνουμε να μεμψιμοιρούμε και να γινόμαστε δυστυχείς, ενώ έχουμε όλα όσα πραγματικά χρειαζόμαστε. Το αμερικανικό αντίστοιχο, λοιπόν, είναι η ανώτερη μεσαία τάξη στην οποία ανήκει και ο ήρωάς μας, ο οποίος αναζητά απεγνωσμένα την αναγνώριση», σημειώνει ο σκηνοθέτης.
Μετά την αναγνώριση πάντως έρχεται, όπως είπαμε, η… ακύρωση. «Δεν ήταν πρόθεσή μου να παρουσιάσω την κουλτούρα της ακύρωσης ως φαινόμενο. Απλώς φαντάζομαι ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε σε περίπτωση που η ιστορία ήταν αληθινή. Αρχικά οι πάντες θα έδειχναν ενδιαφέρον και θα έπεφταν πάνω στο θέμα: δημοσιογράφοι, διαφημιστές, σόσιαλ μίντια. Και όταν τα πράγματα αλλάζουν, όλοι αυτοί είναι έτοιμοι να σε κατασπαράξουν. Είναι ένα από τα πολλά που πρέπει να υποφέρει ο ήρωας. Δεν είχα, όμως, κάποια συγκεκριμένη πολεμική στο μυαλό μου, ούτε διαλέγω πλευρά, απλώς ως σεναριογράφος νιώθω ότι η εποχή στην οποία ζω είναι κατά κάποιον τρόπο ο συνεργάτης μου».
