«Στη Γαλλία αποκαλούσαμε τη γυναικοκτονία crime de passion (έγκλημα πάθους) μέχρι πρόσφατα», μου λέει με αφορμή το πρόσφατο τραγικό γεγονός στους Αγίους Αναργύρους, η Ελίζ Ζαλαντό, η διευθύντρια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο γραφείο της στο κέντρο της Αθήνας. Εχει περάσει σχεδόν ένας μήνας από τότε που απάντησε με επιστολή στον μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Φιλόθεο, όταν εκείνος ζήτησε με γραπτό αίτημά του να μην αναρτηθεί δημόσια η «βαθύτατα προκλητική για το θρησκευτικό συναίσθημα των χριστιανών της πόλης», όπως τη χαρακτήρισε, αφίσα του ντοκιμαντέρ της Ελένης Ψύκου «Αδέσποτα κορμιά», με την εσταυρωμένη, ημίγυμνη, έγκυο γυναίκα, την Παναγία, προκαλώντας αντιδράσεις και διαδηλώσεις.
«Οι πράξεις απαγόρευσης ή λογοκρισίας είναι αντίθετες όχι μόνο στις αξίες μου αλλά και αντίθετες στους νόμους του κράτους μας» απάντησε εκείνη με μια επιστολή που έστρεψε τα βλέμματα πάνω της. «Αποφάσισα να μη μιλήσω μετά το συμβάν διότι δεν ήθελα να στερήσω τα φώτα από τους σκηνοθέτες του Φεστιβάλ» ομολογεί σήμερα, στην πρώτη της δημόσια συνέντευξη. Τα φλέγοντα όμως κοινωνικά ζητήματα δεν παύουν να απασχολούν τη γυναίκα που κρατάει τα ηνία της διεθνώς αναγνωρισμένης διοργάνωσης. «Ολοι μας μπορούμε να φέρουμε κάποια πολύ ευαίσθητα θέματα της κοινωνίας στο προσκήνιο, είτε είμαστε σκηνοθέτες, είτε δημοσιογράφοι, είτε σαν φεστιβάλ, είτε σαν απλοί πολίτες, και να βάλουμε το λιθαράκι μας» λέει για να σχολιάσει το θέμα των γυναικοκτονιών.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ελίζ Ζαλαντό διαμόρφωσε πολιτική συνείδηση μέσα στο σινεμά. Μεγάλωσε στη Νάντη, την πόλη του σκηνοθέτη Ζακ Ντεμί. «Εδώ γυρίστηκαν δύο πολύ σπουδαίες ταινίες, η “Λόλα” και το “Ενα δωμάτιο στην πόλη”, τις οποίες έχω δει ένα εκατομμύριο φορές. Ξέρω τους διαλόγους απ’ έξω» λέει με τον ενθουσιασμό ενός παιδιού. Οι γονείς της ήταν διαχειριστές του τοπικού παραρτήματος της Γαλλικής Ταινιοθήκης του Ανρί Λανγκλουά. Στη συνέχεια δημιούργησαν το Φεστιβάλ των 3 Ηπείρων (3 Continents Festival), το οποίο συνέβαλε στην αλλαγή του κινηματογραφικού τοπίου στην Ευρώπη. Οταν πήρε το απολυτήριό της έφυγε για το Παρίσι. «Είχα μεγαλύτερα όνειρα, φοίτησα στο Πανεπιστήμιο Sciences Po στο Σεν Ζερμέν ντε Πρε αλλά αντί να μαθαίνω μαθηματικά έβλεπα ταινίες. Στη συνέχεια έκανα μεταπτυχιακό στη Νομική και στη Διοίκηση του Οπτικοακουστικού Τομέα».
Με όλα αυτά τα εφόδια μπήκε στην παραγωγή ταινιών. «Εκείνη την εποχή ξεκίνησε ένα πραγματικά παγκόσμιο σινεμά, ήταν οι απαρχές των διεθνών συμπαραγωγών. Δεν υπήρχαν σύνορα. Μπορούσαμε να δουλέψουμε με σκηνοθέτες από την Ινδονησία, το Καζακστάν ή τη Χιλή, να δημιουργήσουμε μια κοινή γλώσσα και νέους τρόπους συνεργασίας». Εχοντας ταξιδέψει ανά τον κόσμο, ήρθε η στιγμή να βρει λιμάνι. «Οταν έκανα παιδί, θέλησα να σταματήσω να εργάζομαι ως παράγωγος και δεν επιθυμούσα να συνεχίσω να εργάζομαι στη Γαλλία. Κάπως έτσι κατέληξα στην Ελλάδα. Τώρα έχω έναν 16χρονο Ελληνα έφηβο στο σπίτι» λέει χαμογελώντας.
– Μια γυναίκα σε έναν δυναμικό ρόλο, σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Εχουν αλλάξει σήμερα οι ισορροπίες;
– Οχι πολύ καιρό πριν, θα απαντούσα με κάθε ειλικρίνεια ότι το να είμαι γυναίκα δεν είχε αποτελέσει ποτέ εμπόδιο στην καριέρα μου. Σήμερα, μετά το κίνημα MeToo και λίγη ενδοσκόπηση, πρέπει να παραδεχθώ ότι άλλαξα γνώμη. Η γενιά μου έμαθε να αποφεύγει τις απρεπείς καταστάσεις, να αγνοεί τα σεξιστικά υπονοούμενα, να διαπραγματεύεται τις ανισότητες στους μισθούς, χωρίς ποτέ να θέτει σε αμφισβήτηση το σύστημα. Ωστόσο, τα πάντα άλλαξαν με το MeToo. Αυτό που μέχρι χθες αποδεχόμασταν, σήμερα φαίνεται ανυπόφορο τόσο για τη νέα γενιά όσο και για εμάς. Τα παραδοσιακά παιχνίδια εξουσίας αμφισβητούνται όσο η παρουσία των γυναικών και των θηλυκοτήτων στον κινηματογράφο γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Στο Φεστιβάλ είμαστε πολύ προσεκτικοί σε θέματα που αφορούν την ισότητα των φύλων για τους δημιουργούς και τις κριτικές επιτροπές, χωρίς να ξεχνάμε τα non-binary και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Τώρα, με κάθε ειλικρίνεια, ως γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο μπορώ να πω ότι ο ρόλος μας είναι να συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους με τον σεβασμό που θα θέλαμε να είχαμε συναντήσει και εμείς, όταν ξεκινούσαμε την επαγγελματική μας πορεία. Εχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε, αλλά τα πρώτα βήματα έχουν ήδη γίνει.
Τα πάντα άλλαξαν με το MeToo. Αυτό που μέχρι χθες αποδεχόμασταν, σήμερα φαίνεται ανυπόφορο.
– Βιώσαμε πρόσφατα ακόμη μια γυναικοκτονία στην Ελλάδα. Οι ταινίες συχνά πραγματεύονται θέματα έμφυλης βίας. Θεωρείτε πως μπορούν να συμβάλουν στην αποτροπή τέτοιων συμβάντων;
– Δεν νομίζω ότι άνθρωποι που χτυπούν τις γυναίκες τους ή σκοτώνουν τις γυναίκες τους θα πληρώσουν εισιτήριο για να πάνε να δουν μια ταινία. Πιστεύω πως πρέπει να απευθυνθούμε στη νέα γενιά, και αυτό πρέπει να γίνει στο πλαίσιο εκπαιδευτικών προγραμμάτων, προβολών. Πέρα από αυτά όμως πρέπει να υπάρχει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο και πέρα από τη δικαιοσύνη πρέπει να υπάρχει και ένα πλαίσιο εφαρμογής του νόμου, κάτι που είναι ίσως το δυσκολότερο από όλα. Νομίζω ότι η Ισπανία έχει ένα πολύ προηγμένο σύστημα, έχουν εφαρμόσει ένα νέο πλαίσιο για τις δικαστικές αποφάσεις, τον τρόπο εφαρμογής τους αλλά και για τα εργαλεία που χρησιμοποιούν για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας. Και βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Και ξέρετε πολλές φορές αν κάποιος δεν σου πει πως ζεις σε μια πατριαρχική κοινωνία, δεν το καταλαβαίνεις. Είναι τόσο πολύ ριζωμένο στο DNA σου που δεν έχεις την καθαρή εικόνα. Εγώ δεν γεννήθηκα σε πατριαρχική οικογένεια, επομένως είναι πολύ δύσκολο για μένα να έχω γνώμη για αυτό. Αλλά και η Γαλλία είναι πατριαρχική. Το γνωρίζουμε αυτό μελετώντας τα νούμερα. Αυτό όμως που πραγματικά εκτίμησα ζώντας στη Γαλλία είναι το γεγονός πως μπορούσα να είμαι μητέρα και να εργάζομαι παράλληλα. Υπάρχει στήριξη, νηπιαγωγεία να αφήσεις το παιδί από πολύ μικρή ηλικία, μειώσεις στους λογαριασμούς του σπιτιού, άδειες πατρότητας. Πράγματα που εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ακόμη.
– Θα μας πείτε λίγα λόγια για την επίμαχη επιστολή;
– Την επιστολή την έχουν διαβάσει και σχολιάσει πολλοί και δεν θα αναφερθώ σε θέματα ουσίας ή στα επιχειρήματα του κειμένου. Είναι όμως ενδιαφέρον να μάθει κανείς το γενικό πλαίσιο, καθώς η επιστολή ήρθε σε μία περίοδο μεγάλης έντασης: για περισσότερο από μία εβδομάδα το τηλεφωνικό μας κέντρο, το ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν κατακλυστεί με υβριστικά και ακραία μηνύματα που απειλούσαν την ασφάλεια και τη ζωή του προσωπικού. Η ομάδα μας αντιμετώπισε με θάρρος όλα αυτά τα μηνύματα. Η επιστολή του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, μετρημένη, με επιχειρήματα και γεμάτη σεβασμό, ζητούσε μια απάντηση και μας οδήγησε να ακολουθήσουμε μια νηφάλια προσέγγιση, μακριά από πάθη και αντιπαλότητες. Στην εποχή των οργισμένων μηνυμάτων και των emojis, ο μητροπολίτης μας κάλεσε σε διάλογο για ένα επίμαχο ζήτημα, που άξιζε λίγο περισσότερο χρόνο από ένα tweet.
Για περισσότερο από μία εβδομάδα το τηλεφωνικό μας κέντρο, το ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχαν κατακλυστεί με υβριστικά και ακραία μηνύματα που απειλούσαν την ασφάλεια και τη ζωή του προσωπικού.
– Βιώσαμε αντίστοιχες αντιδράσεις και για τη ροζ σημαία της εικαστικού Τζόρτζια Λαλέ στο πλαίσιο έκθεσης στην ελληνική πρεσβεία στη Νέα Υόρκη. Τι συμβαίνει, κατά τη γνώμη σας;
– Ζούμε σε μια εποχή στην οποία νιώθουμε και βλέπουμε να αυξάνεται ο φανατισμός και από την άλλη πλευρά να εκλείπει η ψυχραιμία και ο σεβασμός απέναντι στη διαφορετικότητα και στον διπλανό μας. Ακριβώς επειδή είναι μια εποχή που αλλάζουν τα πράγματα ραγδαία, δεν παίρνουμε τον χρόνο που χρειάζεται ώστε να αντιληφθούμε τις αλλαγές και να τις κατανοήσουμε. Αυτό ίσως είναι και το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της εποχής μας, το οποίο εκφράζεται μέσα από πολλές και διαφορετικές εκφάνσεις. Η σημαία και ο σταυρός αποτελούν σύμβολα. Οποιοσδήποτε αμφισβητεί τα σύμβολα, έρχεται αντιμέτωπος με αντιδράσεις, είναι απολύτως φυσικό. Το 1985, στη Νάντη, όταν βγήκε στις αίθουσες το «Hello Marie» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, οι καθολικοί σοκαρίστηκαν από την ταινία και διοργάνωσαν συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στον κινηματογράφο, στη διάρκεια της προβολής. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκαν αντι-διαδηλώσεις, επενέβησαν οι ειδικές δυνάμεις και υπήρξαν τραυματισμοί. Η ταινία συνέχισε να προβάλλεται με όλο και μεγαλύτερη επιτυχία, παρά τις ταραχές έξω από το σινεμά. Φυσικά δεν πρόκειται για ελληνικό φαινόμενο, είναι απολύτως διεθνές και η ιστορία επαναλαμβάνεται, είτε μιλάμε για το 1985 είτε για το 2024.
– Πιστεύετε πως η εκκλησία και το κράτος έχουν το δικαίωμα να λογοκρίνουν τα έργα καλλιτεχνών;
– Δεν πιστεύω ότι ο ρόλος του κράτους ή της εκκλησίας είναι να καταδικάζει ένα έργο τέχνης. Αυτή είναι η βάση ενός κοινωνικού συμφώνου σε ένα κράτος δικαίου. Ο καθένας μπορεί να έχει μια άποψη και να τη μοιράζεται με τους άλλους, ο καθένας μπορεί να προσβάλλεται από ένα έργο τέχνης και να εκφράζει την αποδοκιμασία του, χωρίς όμως να έχει τη δυνατότητα να επιβάλλει περιορισμούς και απαγορεύσεις. Μόνο οι δικαστικές αρχές μπορούν να κρίνουν τη νομιμότητα ενός έργου τέχνης, στη βάση των νόμων ενός κράτους και να τιμωρούν τον/τη δημιουργό εάν έχει παραβιάσει τον νόμο.
– Αντιμετωπίσατε περαιτέρω αντιδράσεις μετά την επιστολή; Συναντήσατε τον μητροπολίτη;
Η επιστολή έτυχε πολύ καλής υποδοχής. Δεν τον έχουμε συναντήσει ακόμα, αλλά δεν θα αργήσει να γίνει και αυτό, είμαστε σε επαφή.
-Τα φεστιβάλ είναι και κέντρα πολιτικής σκέψης και συζήτησης άρα αντιμετωπίζουν και πολλές αντιδράσεις και διαφωνίες;
Τα φεστιβάλ γίνονται ειδικοί στη διαχείριση κρίσεων. Γενικά, όλοι οι θεσμοί βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, δέχονται κριτική, έρχονται αντιμέτωποι με τα γεγονότα, με προσπάθειες ιδιοποίησης ή παρείσφρησης. Εχουμε έναν κανόνα συμπεριφοράς από τον οποίο δεν παρεκκλίνουμε: Είμαστε μια πλατφόρμα διαλόγου όπου όλα τα μέρη πρέπει να μπορούν να εκφράζονται, να εργάζονται και να ανταλλάσσουν απόψεις σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Δεν μπαίνουμε σε διαδικασία ανταγωνισμού ανάμεσα σε διαφορετικές απόψεις και αρνούμαστε τον αποκλεισμό.
Δεν πιστεύω ότι ο ρόλος του κράτους ή της εκκλησίας είναι να καταδικάζει ένα έργο τέχνης. Αυτή είναι η βάση ενός κοινωνικού συμφώνου σε ένα κράτος δικαίου.
– Υπάρχουν δύσκολες στιγμές;
– Φυσικά υπάρχουν δύσκολες στιγμές. Πιο δύσκολο όμως είναι να βρεις πώς να τις χειριστείς, διατηρώντας τον εαυτό σου ακέραιο, τις αξίες σου και τον τρόπο που οραματίζεσαι το μέλλον.
– Το πρόσφατο φεστιβάλ είχε αφιέρωμα στο Queer Cinema, πώς το αποφασίσατε;
– Είχαμε αρχίσει να προετοιμάζουμε το αφιέρωμα αυτό μήνες πριν. Καθώς, όμως, δουλεύαμε σε αυτό, θέλαμε ταυτόχρονα να τιμήσουμε και να γιορτάσουμε τον πολύ σημαντικό νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια που πρότεινε η κυβέρνηση και ψηφίστηκε από την ελληνική Βουλή. Γι’ αυτόν τον λόγο η καθιερωμένη μας προβολή με όρους καθολικής προσβασιμότητας για το 26ο ΦΝΘ ήταν «Οι Γάμοι της Τήλου» του Παναγιώτη Ευαγγελίδη, ένα ιστορικής σημασίας ντοκιμαντέρ για τους πρώτους γκέι και λεσβιακούς γάμους στην Ελλάδα, που τελέστηκαν στην Τήλο, πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου. Ενα αφιέρωμα δεν αφορά μόνο την προβολή ορισμένων ταινιών, ειδικά στο ντοκιμαντέρ έχει να κάνει με έναν κόσμο που αλλάζει, ελπίζουμε πάντα και μόνο προς το καλύτερο.
– Προβάλατε μια ταινία που πρέπει οπωσδήποτε να δούμε;
Είχαμε εξαιρετικές ταινίες στο φετινό πρόγραμμα, αλλά θα κάνω ειδική μνεία στην ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο στο Διεθνές Διαγωνιστικό, το «My Stolen Planet» της Φαραχνάζ Σαριφί, το οποίο παρακολουθεί την ιστορία μιας γυναίκας στο Ιράν κατά τη διάρκεια της Ισλαμικής Επανάστασης. Ο τρόπος με τον οποίο αυτή η δημιουργός καταφέρνει να δείξει πώς ένα καθεστώς κλέβει τη ζωή των γυναικών, έχει κλέψει και τη δική της, είναι σπαρακτικός και υπέροχος.
– Ποιο θα είναι το αφιέρωμα των επόμενων φεστιβάλ;
Είναι ακόμα νωρίς για να ανακοινώσουμε κάτι. Ομως έχουμε ήδη κάνει πολλές κουβέντες με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Ορέστη Ανδρεαδάκη, ο οποίος έχει ήδη αρχίσει με την ομάδα του φεστιβάλ να επεξεργάζεται πολλές υπέροχες ιδέες και πιστεύω θα τις δούμε να πραγματοποιούνται στη διάρκεια του 65ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο και του 27ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, τον Μάρτιο.
Χωρίς υπερβολή, έχουμε την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη (κι ακόμα παραπέρα). Το γνωρίζω αυτό καθώς έχω παραστεί σε αναρίθμητα φεστιβάλ τα τελευταία 40 χρόνια.
– Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει εξελιχθεί σε έναν δυνατό και αναγνωρισμένο θεσμό. Πώς το κατορθώσατε αυτό;
Το Φεστιβάλ είναι ένας μοναδικός οργανισμός στην Ευρώπη. Πρόκειται για έναν θεσμό που προγραμματίζει δύο κορυφαία ευρωπαϊκά Φεστιβάλ, δύο μοναδικές Αγορές για επαγγελματίες του σινεμά, των σειρών και του ντοκιμαντέρ, ένα μουσείο, συλλογές, μια ταινιοθήκη, μια βιβλιοθήκη, καθώς και κινηματογραφικές αίθουσες που καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου προβάλλουν arthouse ταινίες. Πρόκειται, επίσης, για ένα φιλόδοξο κέντρο κινηματογραφικής εκπαίδευσης, ενώ τα κτίρια που στεγάζουν αυτές τις δραστηριότητες, όπως το Ολύμπιον και η Αποθήκη Γ στο Λιμάνι, αποτελούν ιστορικά και εμβληματικά κτήρια για την πόλη της Θεσσαλονίκης. Και ας μην ξεχνάμε το Evia Film Project που διοργανώνουμε στη βόρεια Εύβοια, μια πρωτοβουλία με περιβαλλοντολογικό προσανατολισμό. Είμαστε περισσότερο ένα κινηματογραφικό ινστιτούτο, με δύο μεγάλα Φεστιβάλ. Στη διάρκεια της καραντίνας, ήμασταν το πρώτο φεστιβάλ που διοργάνωσε τις δράσεις του διαδικτυακά, με τη στήριξη του υπουργείου Πολιτισμού και μοιραστήκαμε την τεχνογνωσία μας με άλλα μεγάλα φεστιβάλ στην Ευρώπη. Η εμπειρία αυτή μας έδωσε ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο και μας χάρισε ακόμα μεγαλύτερες γνώσεις. Εχουμε εργαστεί σκληρά και δουλέψαμε πάνω σε ήδη γερά θεμέλια που είχαν χτίσει οι προηγούμενες διοικήσεις του Φεστιβάλ, άνθρωποι πολύ σημαντικοί για τον χώρο του κινηματογράφου, όπως ο Δημήτρης Εϊπίδης και ο Μισέλ Δημόπουλος. Από το 2016, έχουμε δώσει ιδιαίτερα μεγάλη σημασία στις επαφές εντός του οικοσυστήματός μας και κυρίως με την πόλη, της οποίας το όνομα φέρουμε εδώ και 64 χρόνια. Ο στόχος μας είναι να είμαστε ταυτόχρονα απόλυτα τοπικοί και απόλυτα διεθνείς. Πιστεύω ότι έχουμε καταφέρει να ισορροπήσουμε με μεγάλη επιτυχία αυτές τις δύο κλίμακες.
– Oι ξένοι λένε πως η ομάδα σας είναι η πιο φιλόξενη ανάμεσα στις άλλες των φεστιβάλ.
Πιστεύω ότι, χωρίς υπερβολή, έχουμε την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη (κι ακόμα παραπέρα). Το γνωρίζω αυτό καθώς έχω παραστεί σε αναρίθμητα φεστιβάλ τα τελευταία 40 χρόνια. Και είναι και ένα κομπλιμέντο που ακούμε συνεχώς από τους σκηνοθέτες και τους επαγγελματίες που έρχονται στα φεστιβάλ μας. Εκτός από την ποιότητα του προγράμματος, ενθουσιάζονται με τη φιλοξενία, την ανταπόκριση, την προσοχή, τη διαθεσιμότητά μας. Εχουμε μια ομάδα που συνοψίζει πολύτιμη εμπειρία ετών, που μπορεί να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις, είναι πάντα πολυμήχανη και γεμάτη εξαιρετικές ιδέες.
– Και οι τόσοι εθελοντές;
Προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο συμπεριληπτικοί γίνεται και πιστεύουμε ότι ο εθελοντισμός είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που στηρίζουν αυτή την προσπάθεια. Το να είσαι εθελοντής στο φεστιβάλ είναι προφανώς μια εμπλουτιστική εμπειρία, αλλά πάνω από όλα είναι μια πραγματικά αξέχαστη περιπέτεια που μοιράζεσαι με άλλους. Οι εθελοντές μας ανήκουν στις μελλοντικές γενιές θεατών, επαγγελματιών, συνεργατών, πολιτών. Μέσω αυτών, μπορούμε πάντα να μένουμε συνδεδεμένοι με το μέλλον και για αυτό τον λόγο τους ακούμε πολύ προσεκτικά.
– Η Θεσσαλονίκη είναι μια ιστορική, πολυπολιτισμική πόλη. Αποτελεί ακόμη σταυροδρόμι;
Πάντα είναι σταυροδρόμι. Δεν είναι τυχαίο που αυτό αντανακλάται και σε όλο μας το πρόγραμμα, από το Meet the Neighbors μέχρι και τις δράσεις της Αγοράς μας που στοχεύουν στη νοτιοανατολική Ευρώπη και στη Μεσόγειο. Η Θεσσαλονίκη είναι ένας τόπος συνάντησης ανθρώπων, πολιτισμών, γεωγραφίας, γεύσεων, κουλτούρας που διαρκώς αλλάζει και μεταμορφώνεται.
– Τα χρόνια που έχετε ζήσει στην Ελλάδα έχετε βιώσει μια μεγάλη οικονομική κρίση αλλά και κοινωνικές αλλαγές. Τι άλλαξε κατά τη γνώμη σας;
Η πρώτη μου μέρα στην Ελλάδα ήταν η 5η Μαΐου 2010. Επρεπε να συναντηθώ με έναν φίλο σκηνοθέτη στα Εξάρχεια και φυσικά, αυτή τη μοιραία μέρα, τρεις άνθρωποι σκοτώθηκαν σε επίθεση σε υποκατάστημα της τράπεζας Marfin στο περιθώριο διαδηλώσεων. Βίωσα μία σειρά συναισθηματικών σοκ, τα οποία μοιραζόμουν όλο το βράδυ με αγνώστους που έμελλε να γίνουν πολύ καλοί φίλοι. Βίωσα την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της. Το πιο δύσκολο απ’ όλα, πιστεύω, είναι η ανασφάλεια για το μέλλον, το να μην μπορείς να κάνεις σχέδια για σένα ή για τα παιδιά σου. Σε αυτή την τόσο δύσκολη συγκυρία έμαθα να εκτιμώ την έννοια της ασφάλειας που είναι απαραίτητη για να προβλέπεις, να προλαμβάνεις, να αναμένεις και να σχεδιάζεις τα επόμενα βήματα. Αυτό είναι και το στοιχείο που προσπαθώ να εφαρμόζω στη δουλειά μου, να καθοδηγώ το Φεστιβάλ εν μέσω προβλεπόμενων και απρόβλεπτων καταστάσεων.
– Μια Γαλλίδα στην Ελλάδα λοιπόν;
Ημουν πολύ χαρούμενη όταν το υπουργείο Διεθνών Υποθέσεων της Γαλλίας με έστειλε στην πρεσβεία της Γαλλίας στην Ελλάδα ως ακόλουθο οπτικοακουστικών θεμάτων. Ακόμη είμαι. Ο γιος μου ήταν δυόμισι ετών και σήμερα είναι 16. Εχω έναν Ελληνα έφηβο στο σπίτι! Είχα ήδη κάνει τη συμπαραγωγή της τελευταίας ταινίας του Ροβήρου Μανθούλη, με Ελληνες συνεργάτες και συνεργαζόμουν με τη γαλλική εταιρεία διανομής των ταινιών του Πάνου Κούτρα. Αυτή ήταν μια καλή αρχή για να χτίσω φιλικές και επαγγελματικές σχέσεις στη νέα μου χώρα. Αγάπησα αμέσως την ελληνική κινηματογραφική κοινότητα και εντυπωσιάστηκα από το πάθος και την αφοσίωσή τους. Ηταν ένας δεσμός που αναπτύχθηκε με φυσικό τρόπο και γρήγορα, καθώς οι Ελληνες και οι Γάλλοι έχουν πολλά κοινά. Οταν το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αναζητούσε άτομο για τη θέση του γενικού διευθυντή το 2016, έκανα αίτηση και με επέλεξαν. Ηταν η αρχή μιας περιπέτειας, μιας νέας ζωής και μιας μεγάλης πρόκλησης για μένα.
