«Ο τελευταίος ταξιτζής» του Στέργιου Πάσχου, που κυκλοφορεί στις 27 Ιουνίου στις αίθουσες, διαδραματίζεται χειμώνα, παραμονές Πρωτοχρονιάς. Εκεί ο Θωμάς, ένας μεσήλικας οδηγός ταξί (Κώστας Κορωναίος) που νιώθει απογοήτευση για τη ζωή του, γνωρίζει τυχαία και ερωτεύεται μια όμορφη νεαρή κοπέλα (Κλέλια Ανδριολάτου) – όταν εκείνη αρχίσει να τον αποφεύγει, η αρχική έλξη θα μετατραπεί σε επικίνδυνη εμμονή.
Σε αντίθεση με την ατμόσφαιρα της ταινίας, την Κλέλια Ανδριολάτου τη συναντήσαμε ένα μεσημέρι που το κέντρο της Αθήνας έβραζε από τη ζέστη. Εκείνη είχε μόλις επιστρέψει από τους Παξούς, όπου ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα του δεύτερου κύκλου του «Maestro», και έμοιαζε ελαφρώς αποπροσανατολισμένη, χαρούμενη ωστόσο που είχε την ευκαιρία να μιλήσει για μια δουλειά την οποία έχει εμφανώς στην καρδιά της.
Ιδιαίτερη γραφή
«Γνώριζα τη δουλειά του Στέργιου με το “Αφτερλωβ” και μου άρεσε πολύ. Η γραφή του έχει έναν ιδιαίτερο χώρο και μια ποίηση που με γοητεύει. Το σενάριο μου άρεσε επίσης: ήταν λίγο πιο σκοτεινό από όσα είχα συνηθίσει να κάνω ώς τότε και νομίζω ότι αυτό το φαινομενικά αταίριαστο δίδυμο πρωταγωνιστών με έναν τρόπο δένει και βγάζει ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Ο Κώστας (σ.σ. Κορωναίος) μου έδειξε από την αρχή μεγάλη εμπιστοσύνη, παρόλο που είναι πολύ πιο έμπειρος ηθοποιός από εμένα και στις πρώτες οντισιόν ήμουν κάπως τρομαγμένη. Γενικώς, ξεκινώντας και τις πρόβες, παρατηρούσα τους υπόλοιπους που ήταν πιο έμπειροι και “έκλεβα” λίγο, μου έδωσαν πολύ υλικό να δουλέψω», σημειώνει.
Το σινεμά έχει μια επιμονή, κάνεις 20 φορές το ίδιο μονοπλάνο· όλο αυτό το «ξύσιμο» της πληγής και ο κόπος για να φτάσεις σε κάτι που ίσως δεν το έχεις καν φανταστεί.
Ο χαρακτήρας της στην ταινία βγάζει αρχικά κάτι από φαμ φατάλ, ωστόσο στη συνέχεια εξελίσσεται διαφορετικά: «Ο χαρακτήρας μου έχει μια ενδιαφέρουσα μετάβαση. Αρχικά ξεκινάει με το συναισθηματικό κενό και την προβολή του πατέρα της πάνω στον Θωμά μέσω μιας συνεύρεσης-επικοινωνίας, που είναι το δικό της “άνοιγμα”· όταν όμως εκείνος γίνεται επικίνδυνος, η συμπεριφορά της πρέπει να αλλάξει εντελώς».
Ο συγκεκριμένος ρόλος προσγειώθηκε στην ποδιά της Ανδριολάτου αμέσως μετά την αποφοίτησή της από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, σχεδόν ταυτόχρονα με εκείνον του «Maestro» αλλά και μια θεατρική παράσταση. «Θυμάμαι ότι έκανα πρόβες 10 το πρωί με 3 το μεσημέρι στο θέατρο για ένα δύσκολο ρόλο στο “Μοτέλ” και έπειτα, 5 με 3 τα ξημερώματα, πήγαινα στο γύρισμα της ταινίας. Κάποια στιγμή στην τελική σκηνή, που είναι και πολύ απαιτητική, κάθισα απλώς κάτω και άρχισα να κλαίω. Ενιωθα υπερβολικά εξαντλημένη για να σηκώσω όλο αυτό το δραματικό βάρος. Τελικά όμως με βοήθησαν όλοι οι υπόλοιποι, με υποστήριξαν, κι έτσι το σηκώσαμε όλοι μαζί».
Δίχως να αποκαλύψουμε λεπτομέρειες, η τελική σκηνή στην οποία αναφέρεται διαρκεί σχεδόν 40 λεπτά και μοιάζει πράγματι εξαντλητική. «Γυρίζαμε σε έναν πολύ περιορισμένο χώρο, ήμασταν περίπου 40 άτομα εκεί και δεν ακουγόταν “κιχ”. Ηταν μια πολύ έντονη σιωπή, σαν να καθρεφτίζεται ο σεβασμός όλων για το αποτέλεσμα. Υπήρχε μια συγκεκριμένη χορογραφία σε όλο αυτό που έπρεπε να γίνει, ο Στέργιος όμως σου αφήνει και πολλά περιθώρια ελευθερίας. Μπορεί να γυρίζαμε 25 φορές ένα πλάνο και την 26η εκείνος έλεγε “τώρα κεράστε” και κάναμε κυριολεκτικά ότι θέλαμε».
Ενα βασικό ζήτημα με το οποίο ασχολείται η ταινία είναι φυσικά αυτό της εμμονής και του stalking, το οποίο έγινε και τραγικά επίκαιρο πριν από μερικούς μήνες με τη δολοφονία έξω από το Α.Τ. Αγίων Αναργύρων. «Το θέμα αυτό με έχει απασχολήσει σοβαρά και από προσωπική εμπειρία. Ειδικά μετά το “Maestro” υπήρξαν αρκετά περιστατικά και έφτασα στο σημείο να πάω στην αστυνομία. Στο θέατρο, για παράδειγμα, ο οποιοσδήποτε ξέρει πού είσαι και μπορεί να έρθει όποτε θέλει. Αυτό με φοβίζει. Στην ταινία υπάρχει η σκηνή που ο Θωμάς μπαίνει σε ένα σιντριβάνι (σ.σ. αφού κυνηγάει ανεπιτυχώς τον δικό της χαρακτήρα). Είναι ξανά αυτός ο χώρος που σου δίνει ο Στέργιος να σκεφτείς τι θα μπορούσε να είχε συμβεί και το κάνει ακόμη πιο τρομακτικό», επισημαίνει σχετικά η Ανδριολάτου.
Η καριέρα και η ζωή της άλλαξαν προφανώς μετά την τεράστια επιτυχία της σειράς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, η οποία κάποια στιγμή έφτασε στα δημοφιλέστερα προγράμματα του Netflix παγκοσμίως. «Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις κάτι σαν το “Maestro” να ξεκινάει μικρό και να γίνεται τόσο μεγάλο. Δεν είναι θέμα πρεστίζ, έχει να κάνει με τους ανθρώπους από άλλες ηπείρους που έρχονται να σου μιλήσουν για τη δουλειά σου, όπως συνέβη στο Φεστιβάλ Καννών. Αυτό είναι για μένα και το πιο γοητευτικό στοιχείο του Netflix: σπάει το σύνορο της γλώσσας και σου επιτρέπει να επικοινωνήσεις παντού τη δουλειά σου, χωρίς να χρειάζεται να είναι στα αγγλικά. Και αντίστοιχα ο θεατής να γνωρίσει π.χ. ένα υπέροχο νησί όπως οι Παξοί και να ακούσει μια γλώσσα που είναι δύσκολη, τελικά όμως αυτό δεν αποτελεί εμπόδιο».
Τηλεόραση και σινεμά
Πώς συγκρίνει, όμως, η ίδια την εμπειρία της τηλεόρασης με εκείνη του κινηματογράφου; «Είναι αρκετά μεγάλη η διαφορά για τον ηθοποιό. Οταν κάνεις μια ταινία, ξέρεις από την αρχή μέχρι το τέλος την πορεία του χαρακτήρα σου. Μπορείς να τον φανταστείς, να τον νιώσεις, να τον σχεδιάσεις. Στη σειρά δεν έχω το φινάλε, δεν ξέρω πού θα καταλήξει ο ρόλος. Εχει άλλα καλά εκεί, βέβαια, την καθημερινότητα, τη συντροφικότητα με τους συνεργάτες. Η ταινία είναι σαν… σφηνάκι. Επίσης το σινεμά έχει μια επιμονή, κάνεις 20 φορές το ίδιο μονοπλάνο· όλο αυτό το “ξύσιμο” της πληγής και ο κόπος για να φτάσεις σε κάτι που ίσως δεν το έχεις καν φανταστεί».
Η Κλέλια Ανδριολάτου είναι όπως είπαμε αυτό τον καιρό πολύ απασχολημένη, ωστόσο όταν τη ρωτάμε για ένα ονειρικό πρότζεκτ έχει έτοιμη –και σχετικά απροσδόκητη– απάντηση: «Θα μου άρεσε πολύ να δουλέψω με έναν κορυφαίο Ελληνα κινηματογραφιστή όπως ο Γιώργος Λάνθιμος. Με συγκινεί η ιδέα να κάνω μια δουλειά με κάποιον από τη χώρα μου και αυτή να φτάσει ψηλά».
