Η νέα παραγωγή του σκηνοθέτη και διευθυντή, για δεύτερη φορά, του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, Νίκου Διαμαντή, είναι φιλόδοξη, διαφορετική, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό και έχει θέμα τη Δημοκρατία. Πρόκειται για δεκάδες δράσεις οι οποίες εστιάζουν στο τρίπτυχο Υγεία – Γλώσσα – Τροφή και θα πραγματοποιηθούν στις 5, 6 και 7 Ιουλίου σε χώρους απρόβλεπτους, που αντιστοιχούν σε πτυχές της Δημοκρατίας: στο Νοσοκομείο «Σωτηρία», στην Εθνική Βιβλιοθήκη και στην Ιχθυόσκαλα.
«Πλατφόρμα δημιουργικής συνεργασίας» ή «δραματουργία του επείγοντος» σύμφωνα με τον σκηνοθέτη και εμπνευστή της ιδέας, το «What We Owe Democracy / Τι οφείλουμε στη Δημοκρατία» έχει στόχο να μας ευαισθητοποιήσει. Να δούμε τι οφείλουμε στη Δημοκρατία, αλλά και από τι κινδυνεύει σήμερα.
Ας σταθούμε στο τελευταίο. «Κινδυνεύει από τον φόβο, τον εγωισμό, την αλαζονεία, το αλληλοφάγωμα. Από το αίσθημα ότι πάντα φταίνε οι άλλοι, αλλά όχι εμείς. Εμείς φταίμε πρώτα απ’ όλα στις προσεγγίσεις μας», λέει στην «Κ» ο σκηνοθέτης και συνεχίζει: «Είναι τόσο ραγδαία μετακινούμενος ο κόσμος και τόσο ραγδαία τα ερωτήματα που αναφύονται και εγκαταλείπονται αμέσως την επόμενη μέρα, που ως καλλιτέχνης οφείλεις να δώσεις φωνή σε όσα παλεύουν μέσα σου. Απάντηση στα ερωτήματα του καιρού. Το επείγον εδώ είναι η φωνή μέσα σου να βρει μια θέση στον μετακινούμενο κόσμο».
Σε τρία τοπόσημα
Το κοινό πρέπει να είναι προετοιμασμένο για το ότι αυτό που θα δει στα τρία τοπόσημα δεν είναι συμβατικό θέατρο. «Αυτή η παράσταση-εγκατάσταση είναι ένα υβρίδιο συμπεριφοράς. Είναι σαν το κοινό να πηγαίνει σε μια διαδήλωση», λέει ο καταξιωμένος σκηνοθέτης και τονίζει ότι ο θεατής «πρέπει να έχει χαρά, λαχτάρα, τόλμη και σεβασμό. Να μιλήσουμε και να διεκδικήσουμε απαντήσεις για τον κόσμο μας. Είναι μια ειρηνική διαδήλωση σαν εκείνες που πηγαίναμε μικροί θέλοντας να αλλάξουμε τον κόσμο. Αν κάτι με ενδιαφέρει είναι να ξαναγυρίσω σε εκείνο το αρχικό όραμα που με έκανε να γίνω καλλιτέχνης, θέλοντας να κάνω τον κόσμο καλύτερο».
Βέβαια εκείνο το όραμα διαψεύστηκε. «Το μέλλον δεν έρχεται ερήμην μας, δεν είναι απλώς μια εποχή του χρόνου. Το μέλλον μας το δημιουργούμε, ελπίζουμε και ακουμπάμε τα όνειρά μας», απαντά και προσθέτει: «Δεν μπορεί να αφηνόμαστε στις πλατφόρμες και στους αλγορίθμους. Ναι, διαψευστήκαμε, αλλά ας προσπαθήσουμε ξανά».
Η παράσταση αποτελεί συμπαραγωγή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και του Φεστιβάλ Αθηνών και θα πραγματοποιηθεί σε απρόβλεπτους χώρους: στο Νοσοκομείο «Σωτηρία», στην Εθνική Βιβλιοθήκη και στην Ιχθυόσκαλα.
Στους χώρους, λοιπόν, του νοσοκομείου, της βιβλιοθήκης και της αγοράς, όπου όλοι έχουμε δικαίωμα στην περίθαλψη, στον σεβασμό, στη γνώση και στην τροφή, θέλει να δείξει «πως η μετακίνηση από το “εγώ” στην κοινότητα, από το ατομικό στο συλλογικό, βρίσκεται στο κέντρο της δημοκρατίας». Στην παράσταση συμμετέχουν περίπου 60 συγγραφείς, ηθοποιοί, εικαστικοί, ποιητές, χορευτές, μουσικοί, φιλόσοφοι, τραγουδιστές της όπερας, ιδρύματα και τέσσερις κοινωνικές δομές (για άτομα στο φάσμα του αυτισμού, με ειδικές δεξιότητες κ.ά.).
Η δημοκρατία δεν είναι μόνο μια μορφή διακυβέρνησης. Είναι μια ηθική φιλοδοξία και κυρίως είναι μια κατάκτηση της βαθιάς ανθρώπινης υπόστασης, υπογραμμίζει ο σκηνοθέτης στο σημείωμα που θα έχει κάθε θεατής στα χέρια του στη διαδρομή Μεσογείων, Φάληρο, Κερατσίνι. «Καλούμαστε να παραμείνουμε ενεργοί, συμμετέχοντας αλλά και αναγνωρίζοντας την ουσιαστική ισότητα του άλλου. Η δημοκρατία συνεπάγεται μια ηθική ευγένειας μεταξύ των αντιτιθέμενων απόψεων». Ηθική, δικαιοσύνη, δημοκρατία και περιβάλλον, είναι ανοιχτές θεματικές και κοινωνικές δεσμεύσεις για το τι οφείλουμε.
Πνευματική αναζήτηση
Στην «Κ» εξηγεί το σκεπτικό της ιδέας του. «Μια πνευματική αναζήτηση και ένας συναισθηματικός χάρτης που δημιουργείται από συνθέσεις ανθρώπινου μεγαλείου. Το νερό, τα ψάρια, η θάλασσα, ο ύμνος στο γυναικείο στήθος, ένας πατέρας μόνος που συντρίβεται στο νοσοκομείο, το αέριο της μουστάρδας, η μάγισσα του Μεσαίωνα, μια βρώμικη ψιθυριστή ανοίκεια αγκαλιά, άνθρωποι που δυσκολεύονται αλλά στο τέλος τα καταφέρνουν, οι μικρές ερασιτεχνικές ομάδες ποδοσφαίρου, ο Ζακ, τα βιβλία που απαγορεύονται κ.λπ.».
Για τον σκηνοθέτη, όλα αυτά είναι ένα ζωντανό μνημείο «για το εξόριστο πλήθος των ανωνύμων που αποτελούν την αξία του κόσμου. Ενα μωσαϊκό, ένα ξύσιμο κάτω από την επιφάνεια, ένας ψίθυρος θραυσμάτων, επαναλαμβανόμενων και διασταυρούμενων, από όπου ο θεατής δημιουργεί το προσωπικό του νόημα και τη δική του διαδρομή». Οι συμμετέχοντες στις δράσεις λειτουργούν εκθέτοντας το υλικό τους, προκαλώντας το κοινό σε διαρκή εγρήγορση και συμμετοχή στις συζητήσεις.
«Μας ενδιαφέρουν οι ταπεινοί, οι αόρατοι, οι μικρές στιγμές μεγαλείου και υπέρβασης, η υπομονή, ο μόχθος, τα χαρακτηριστικά της υγιούς δημοκρατίας και συνομιλίας. Μια πλατφόρμα για να ανταλλάξουμε ιδέες, να μιλήσουμε για τους ψαράδες που χάσανε τη θάλασσα και την αγάπη τους, για τα ζώα που εξορίζονται με βία, για τους μικρούς προφήτες και οραματιστές που διασχίζουν τον κόσμο, όπως οι μάγισσες του Μεσαίωνα».
Αραγε αυτό το φιλόδοξο, πολυπρόσωπο στοίχημα καθρεφτίζει τη φυσιογνωμία που θέλει να δώσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και στον οργανισμό αυτό; «Θέλω να λειτουργήσει με εντελώς εξωστρεφή τρόπο, ενώνοντας δίκτυα, τόπους, γενιές, τοπόσημα, ανθρώπους. Να γίνει γέφυρα ισορροπίας. Οχι να είναι άλλο ένα καλό θέατρο, αλλά ένα θέατρο με τολμηρή φωνή, χωρίς αποκλεισμούς. Στη διάρκεια της πρώτης θητείας μου βρήκε τη θέση του στον θεατρικό χάρτη, τώρα οραματίζομαι ένα θέατρο που δημιουργεί μέλλον. Το κοινό θέλει να δει να δοκιμάζονται νέα πράγματα κι αυτό που το κουράζει είναι οι συνταγές επιτυχίας και δήθεν πρωτοπορίας».
Τον χειμώνα στο ΔΘΠ, μεταξύ άλλων, θα δούμε τον «Θείο Βάνια» από τον Δημήτρη Καταλειφό, μια παράσταση του Γιώργου Κουτλή και της ομάδας του πάνω στο ελληνικό θέατρο με τους Ν. Καραθάνο και Β. Μαγουλιώτη, την παραγωγή «Ορίζοντας της γυναικείας επιθυμίας» με τις Δανάη Λιοδάκη, Μπριγκένα Γκίστο, Δανάη Θεοδωρίδου, σε χώρους εντός και εκτός ΔΘΠ κ.ά.
Οι συντελεστές
Οι θεατές της ιδιαίτερης αυτής παράστασης θα έχουν έναν καλοσχεδιασμένο από τη Βάσω Αβραμοπούλου χάρτη-οδηγό με τα σημεία των δράσεων για να μπορούν να κινηθούν στους χώρους. Τα δρώμενα ξεκινούν στις 19.00 και ολοκληρώνονται τρεις ώρες αργότερα.
Στην παράσταση, που αποτελεί συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ακούγονται κείμενα των συγγραφέων Ηλία Μαγκλίνη, Μιχάλη Μακρόπουλου, Γλυκερίας Μπασδέκη, Σοφίας Νικολαΐδου, Χρήστου Χρυσόπουλου, Νικήτα Σινιόσογλου. Συμμετέχουν οι ηθοποιοί-περφόρμερ Πέρης Μιχαηλίδης, Μάνια Παπαδημητρίου, Δανάη Παπουτσή, Ομηρος Πουλάκης, Βαγγέλης Ρόκκος, Γιάννης Τσορτέκης, Εβελίνα Αραπίδη, Αντρέας Κολίσογλου, Αρης Λάσκος, Κωνσταντίνος Μίχος, Ελίνα Παπαθεοδώρου, Χρήστος Σκούρτας, οι εικαστικοί Μπάμπης Βενετόπουλος, Φίλιππος Τσιτσόπουλος, Χριστίνα Μήτρενσε, Ελένη Ρήγα και οι τραγουδιστές όπερας Νίκος Σπανάτης, Δανάη Μπερή, Σοφία Παπαδημητροπούλου. Επίσης ο Κώστας Βόμβολος, ο Θοδωρής Γκόνης, η ΚΣΟΤ με τον Δάφνι Κόκκινο. Οι παρεμβάσεις-θραύσματα είναι των Σταύρου Ζουμπουλάκη, Αντρέα Φλουρή, Μιχάλη Μητσού, Σπύρου Φλογαΐτη, Νίκου Μαραντζίδη, Σάββα Μιχαήλ, Κατερίνας Μάτσα, Γιάννη Στογιαννίδη, Φώτη Βλαστού, Αντώνη Μακρυδημήτρη, Θόδωρου Γεωργίου.
