Στο κομμάτι με το οποίο συστήθηκε στο ευρύ κοινό το 2020, το “Murder and Create”, τραγουδούσε «I haven’t uttered a word since I was 6 years old, when I noticed that they could not match up to the world» (μτφρ.: «Δεν έχω αρθρώσει λέξη από όταν ήμουν έξι, οπότε και συνειδητοποίησα ότι αυτές δεν ταιριάζουν με τον κόσμο»).
Εκτοτε έχει εκφραστεί ξανά και ξανά με λέξεις αλλά και μουσική, σε έναν κόσμο που αλλάζει για όλους. Ο Αμαλία είναι μια από τις ενδιαφέρουσες περιπτώσεις εγχώριων μουσικών που κινούνται στα εναλλακτικά μονοπάτια και έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Συστήθηκε αρχικά ως Amalia & the Architects, ένα σχήμα που σταδιακά μετατράπηκε σε προσωπικό πρότζεκτ του δημιουργού –έτσι πάντως θα τον βρείτε στις διαδικτυακές πλατφόρμες μέχρι και σήμερα.
Μέσα στα τέσσερα τελευταία χρόνια έχει κυκλοφορήσει μια σειρά singles, ένα EP (“Growing Out Of”, 2023), έχει παίξει αρκετές φορές ζωντανά, ενώ έχει βρεθεί να ανοίγει και συναυλίες της Αννα Κάλβι, της Κάρτνεϊ Μπαρνέτ και των Belle & Sebastian. Το 2024 βρήκε τον Αμαλία να κυκλοφορεί την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά, το άλμπουμ “Amalia???”, έναν δίσκο που έρχεται τη στιγμή που ανοιχτά πλέον αυτοπροσδιορίζεται ως non binary (μη δυαδικό) άτομο, κρατώντας το γυναικείο όνομα αλλά χρησιμοποιώντας τις αρσενικές αντωνυμίες.
Στο ντεμπούτο του, η πάντα όμορφη τραγουδοποιία του δείχνει πλέον να έχει μεστώσει και ωριμάσει σε ένα σύνολο τραγουδιών που μεταβολίζει με πολύ μεγαλύτερη άνεση επιρροές σαν τον Μόρισεϊ και τον Λέοναρντ Κοέν, σε ένα φρέσκο, εναλλακτικό πακέτο. Οπως εξηγεί ο ίδιος πάντως, στο αγαπημένο του καφέ στα Εξάρχεια, τα τραγούδια που κατέληξαν στον δίσκο έχουν γραφτεί σε βάθος χρόνου, για την ακρίβεια από το 2017 έως το 2021. «Δεν έχει κόνσεπτ, αλλά απαρτίζεται από δικές μου ανησυχίες», λέει ο Αμαλία για έναν δίσκο που προέκυψε και ως ανάγκη: «Ηταν απαραίτητο να το κάνω για να καταλάβω τι θέλω και τι δεν θέλω γιατί αλλάζω εύκολα. Ακούω κάτι καινούργιο και λέω “Α, θέλω να κάνω αυτό τώρα”. Αλλά δεν φτάνει ο χρόνος».
Τα τραγούδια του φέρουν μια αίσθηση προσωπικού και πράγματι, ο Αμαλία δεν επιλέγει να χτίζει περσόνες σε αυτά. «Είναι προσωπική εμπειρία, είναι όλο βιωματικό, απλά μπορεί να ντύσω αυτό που γράφω με κάποια αναφορά». Αλλά, «μου είναι πάντα ξεκάθαρο ότι κάτι βιώνω εκείνη τη στιγμή που θέλω να αποτυπωθεί αρχικά σε στίχο και έπειτα σε μουσική», λέει.
Ο Αμαλία έχει πει και στο παρελθόν πως οι λέξεις είναι ο τρόπος με τον οποίο εκφράζεται –και θα το καταλάβει κανείς διαβάζοντας τους στίχους του. Επιλέγει τον αγγλικό στίχο, αλλά μπορεί στο μέλλον να δούμε και κάτι ελληνόφωνο από αυτόν: «Μου έλεγαν φίλοι και συγγενείς “Γιατί δεν γράφεις ελληνικά;”. Ακόμα νιώθω μια ανασφάλεια με αυτό, γιατί δεν έχω την ίδια παιδεία με τα αγγλικά –έχω ακούσει πολλή αγγλόφωνη μουσική, έχω διαβάσει αγγλική λογοτεχνία– αλλά είμαι σε μια φάση που το δοκιμάζω», παραδέχεται.
Υπάρχει σε στιγμές μια αίσθηση μουσικού ημερολογίου αν κανείς δει πιο προσεκτικά τίτλους και στίχους στα κομμάτια του Αμαλία, ακόμα και από το προκάτοχο EP που είχε κυκλοφορήσει. Ανάμεσα στα δέκα κομμάτια του “Amalia???”, υπάρχει και ένα που λέγεται “To Survive ‘19”. Αντανακλαστικά σκέφτεσαι πως αναφέρεται στην πανδημία, αλλά καταλαβαίνεις γρήγορα πως αυτή μας βρήκε την επόμενη χρονιά. Από τι «επιβίωσε» λοιπόν το 2019; «Σκεφτόμουν τι συμβιβασμούς κάνουμε γενικά, την έννοια της επιβίωσης αλλά και πέρα από αυτή, αυτό που λέμε αν ζεις καλά. Τι μπορεί να κάνει κάποιος για να θέσει έναν στόχο στη ζωή του που τον κοιτάει και συνεχίζει να ζει για αυτόν», απαντά.
Ο ίδιος, πάντως, έβαλε τέλος σε κάποιους από τους συμβιβασμούς που έκανε για πολύ καιρό, έψαξε, βρήκε και αγκάλιασε την ταυτότητά του, το σώμα του και άρα τον ίδιο τον εαυτό του. Αυτή η σωματική και ταυτοτική αλλαγή τον ξεκλείδωσε σε πολλά επίπεδα: «Οσο αρχίζεις να έχεις επαφή με τη σωματικότητά σου, αρχίζει να ανεβαίνει και η ποιότητα ζωής σου. Προσωπικά, έκανα ένα χειρουργείο που με έβαλε σε θέση να είμαι πιο λειτουργικός, να μπορώ να βγω από το σπίτι μου πιο εύκολα. Παλιά δεν ήθελα για μέρες να βγω έξω γιατί δεν ένιωθα καλά», παραδέχεται. «Το να είσαι πιο εντάξει σωματικά σε απελευθερώνει και στο μυαλό και άρα και στον τρόπο που γράφεις», συμπληρώνει, για να φέρει το θέμα και στο δημιουργικό επίπεδο.
Στο “Love Is In My Room”, που το ακούσαμε ήδη πριν μπει στον δίσκο, ο Αμαλία τραγουδάει «I don’t know what love is» (μτφρ.: «Δεν ξέρω τι είναι η αγάπη»). Οσο ένας άνθρωπος βρίσκει την ταυτότητά του, αλλάζει και ο τρόπος που εκφράζει την αγάπη; «Εκφράζεσαι γενικά πιο εύκολα, αλλά με την αγάπη δεν αλλάζει πραγματικά κάτι, όπως αγαπάς πριν, αγαπάς και μετά», υποστηρίζει. «Αλλάζει με την εμπειρία μόνο, με τις σχέσεις, με το να ακούς τον άλλο, να παραδέχεσαι λάθη και όλα αυτά “της θεραπείας”», λέει.
Σωματικά βέβαια αλλάζουν αρκετά: «Το να νιώθεις άνετα με το σώμα σου μεταφράζεται ερωτικά, σεξουαλικά. Σκέφτομαι πόσο καταπιεσμένη είναι η γυναικεία σεξουαλικότητα, πόσες φορές έχω ακούσει από φίλες μου “Δεν μου αρέσει το σεξ”. Μάλλον δεν είναι ότι δεν τους αρέσει, αλλά δεν έχουν βρει τον τρόπο να βρουν πώς τους αρέσει, κοινωνικά δεν υπάρχει πολύς χώρος για αυτό. Οπότε νιώθοντας άνετα, βρίσκεις καλύτερα τον εαυτό σου, βρίσκεις ανθρώπους που σε θέλουν για αυτό που είσαι».
Ολο αυτό το ταξίδι της ταυτότητας δεν ήταν στρωμένο με ροδοπέταλα για τον ίδιο. Αντιθέτως, υπήρχαν και τριβές με τους γύρω του: «Το πιο ζόρικο ήταν η σχέση μου με τους γονείς μου. Σε μια κοινωνία σαν την ελληνική που δεν έχει δώσει εφόδια σε αυτή τη γενιά να αποκωδικοποιήσει και να καταλάβει πράγματα, ζορίστηκαν σε πολλά επίπεδα. Εν τέλει, όσο βλέπουν ότι αυτά που κάνω με βοηθάνε να γίνομαι καλύτερος και για τους άλλους, όχι μόνο για μένα, το καταλαβαίνουν. Εχω χαρεί πάρα πολύ με αυτό γιατί δεν είναι δεδομένο. Αλλά μου ήταν δύσκολο σε κάποια σημεία να θέσω κάποια όρια», εξηγεί.
Η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη και όσο περισσότεροι άνθρωποι υπάρχουν ανοιχτά, τόσο μπορεί να το συνηθίσει και η κοινωνία.
Νιώθει τυχερός, γιατί οι άνθρωποι στη ζωή του τον έχουν αποδεχθεί και αγκαλιάσει τελικά. Εχει μια «φούσκα προστασίας» όπως λέει τον κύκλο της αγάπης του. Μια τέτοια αγκαλιά του έχει δώσει και ο χώρος της μουσικής, στον οποίο δεν έχει αντιμετωπίσει κάτι τρομερό πέρα από «τις βασικές δυσκολίες που υπάρχουν για όλους σε αυτόν τον χώρο». Και τα μικρά εμπόδια ξεπερνιούνται: «Επικοινωνιακά, ξέρω ότι δυσκολεύει το “ο Αμαλία”, είναι λογικό. Αλλά είναι ωραίο να βλέπεις ότι ο κόσμος στη συντριπτική του πλειοψηφία το δέχεται μια χαρά, ακόμα και λάθη να γίνουν», λέει.
Δεν έχει αυταπάτες, ξέρεις πως παραέξω τα πράγματα δεν είναι και τόσο ανοιχτά για άτομα σαν αυτόν. «Κινούμαι σε χώρους και μέρη που ξέρω ότι είναι ακραίο να υπάρξει πρόβλημα. Από την άλλη είναι και περίεργο να το λες αυτό, γιατί περιορίζεσαι χωροταξικά», εξηγεί. Από το χέρι του, πάντως, δεν περνάνε και πολλά, πέρα από το να μην έχει αναστολές: «Η κοινωνία είναι αυτό που είναι, το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος είναι να υπάρχει, να συνεχίζει τη ζωή του. Η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη και όσο περισσότεροι άνθρωποι υπάρχουν ανοιχτά, τόσο μπορεί να το συνηθίσει και η κοινωνία».
Τελικά, μέσα από όλο αυτό το μουσικό και προσωπικό ταξίδι, ο Αμαλία με τα τρία ερωτηματικά στον τίτλου του δίσκου του, απαντάει ή θέτει ερωτήματα; «Τίθενται τα ερωτήματα, δεν απαντάει τίποτα ο δίσκος. Είναι και κομμάτι του προβλήματος να μην μπορείς εύκολα να απαντήσεις. Απλά μαθαίνεις εσύ πού βρίσκεσαι στη ζωή σου με ένα πολύ υποκειμενικό κριτήριο. Είναι η απάντηση και είναι για σένα μόνο».
Το άλμπουμ του Αμαλία (Amalia & the Architects»), «Amalia???», είναι διαθέσιμο στις ψηφιακές πλατφόρμες.
