Θυμάται ακόμη τη μέρα: 31 Μαΐου του 1993. Είναι περίπου μεσάνυχτα και ο Τζόνι Χόπκινς είναι σπίτι του με την κοπέλα του. Εχουν περάσει έξι μήνες από όταν έπιασε δουλειά ως υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων στην Creation Records, μια ανεξάρτητη μα διόλου ευκαταφρόνητη δισκογραφική που είχε στις τάξεις της ονόματα όπως οι Jesus and Mary Chain και οι Primal Scream. Το τηλέφωνο αρχίζει να χτυπάει επίμονα, τόσο που δεν δίνει πολλά περιθώρια στον Χόπκινς να μην το σηκώσει.
Στην άλλη άκρη της γραμμής είναι το «αφεντικό» της Creation, ο Αλαν ΜακΓκί. Τον έχει καλέσει ενθουσιασμένος για μια νέα μπάντα από το Μάντσεστερ που έχει ανακαλύψει και ο Τζόνι «πρέπει οπωσδήποτε» να δουλέψει μαζί της. «Χαίρομαι που το ακούω, άμα λες ότι είναι φοβεροί θα είναι και θέλω να δουλέψω μαζί τους. Αλλά είναι αργά και θέλω να γυρίσω στο κρεβάτι μου, μπορούμε να μιλήσουμε για αυτό το πρωί;», του απάντησε ο Χόπκινς.
Εκλεισαν προς ώρας το τηλέφωνο αλλά πού να φανταζόταν ο εργαζόμενος της Creation πως ο ΜακΓκί θα συνεχίσει να τον καλεί σχεδόν κάθε μισή ώρα μέχρι τις εξίμισι το πρωί, δίνοντάς του κάθε φορά και κάποιο επιπλέον «τυράκι» για το συγκρότημα. «Από το δεύτερο τηλεφώνημα είχα καταλάβει πως πραγματικά αυτή η μπάντα τον είχε αφήσει άφωνο», λέει σήμερα ο Χόπκινς. Δεν θα αργούσαν να δημιουργήσουν παρόμοια συναισθήματα σε όλο τον πλανήτη και να δικαιώσουν τον ΜακΓκί που έψαχνε διακαώς το πουλέν του που θα άλλαζε λίγκα την Creation. Γιατί, πολύ απλά, ήταν οι Oasis.
Ο Τζόνι Χόπκινς ήταν ο άνθρωπος που δούλεψε στο κομμάτι της επικοινωνίας για τους Oasis ολόκληρη τη δεκαετία του ’90. Ηταν τα χρυσά δισκογραφικά χρόνια της μπάντας αφού το «Definitely Maybe» (1994) και ακόμα περισσότερο με το «(What’s The Story) Morning Glory» (1995) έστειλαν μια για πάντα την britpop στους εμπορικούς αιθέρες. Στα χρόνια που ακολούθησαν, έγιναν οι συμπρωταγωνιστές του διλήμματος «Blur ή Oasis» και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο των αδερφών Γκάλαχερ έστειλε το όνομά τους όχι μόνο στα εξώφυλλα του μουσικού Τύπου αλλά και σε ζουμερά ταμπλόιντ.
Μια μπάντα από το Μάντσεστερ φτάνει στο Χάκνεϊ
Μπορεί ο Χόπκινς να μην είχε πάντα να κάνει την πιο εύκολη δουλειά στον κόσμο, ήξερε όμως από την πρώτη στιγμή πως άξιζε τον κόπο. Οι Oasis τον είχαν κερδίσει ήδη από το πρώτο άκουσμα, που ήρθε το ακόλουθο… νυσταγμένο πρωί μετά την «τηλεφωνική βραδιά». «Ηταν μια πρώιμη εκδοχή του “Bring It On Down” που κατέληξε στο ντεμπούτο τους. Με ενθουσίασε γιατί είχε πανκ ενέργεια, ήταν πολιτικοποιημένο, ήταν θορυβώδες», θυμάται τρεις και βάλε δεκαετίες μετά. Εξίσου τον ενθουσίασαν και τα υπόλοιπα δέκα «μεταδοτικά ανεβαστικά» κομμάτια που πήρε να ακούσει σε μια ντέμο κασέτα σπίτι του (τα περισσότερα κατέληξαν στον πρώτο δίσκο, τα υπόλοιπα έγιναν b-sides).
Οπως εξηγεί ο πάλαι ποτέ εργαζόμενος της Creation: «Οταν δουλεύεις στη μουσική βιομηχανία και ιδιαίτερα στις δημόσιες σχέσεις, υπάρχουν συγκεκριμένα κουτάκια που πρέπει να συμπληρώνει ένα συγκρότημα και θες να έχει τουλάχιστον 2-3 για να δουλέψεις μαζί του». Για αρχή, ήξερε ότι αυτό το συγκρότημα είχε καλά τραγούδια.
Οταν ήρθε η ώρα να συναντήσει τους Oasis στα γραφεία της εταιρείας, μπήκαν μερικά ακόμα καθοριστικά τικ στα κουτάκια. Τότε η Creation βρισκόταν στο κακόφημο ακόμη Χάκνεϊ στο Λονδίνο «σε ένα τρελό κτίριο που ήταν παράξενο και κουλ την ίδια στιγμή», όπως λέει ο παλιός εργαζόμενος: «Ηταν ένα τετραόροφο κτίριο που μοιραζόμασταν με διάφορες βιομηχανίες υφασμάτων».
Περιμένοντας τις επισκέψεις από το Μάντσεστερ, ο Τζόνι Χόπκινς κοίταξε κάποια στιγμή έξω από το παράθυρο του τρίτου ορόφου. Είδε τρεις τύπους να βγαίνουν από ένα αμάξι -ήταν η παλιά BMW του Bonehead- και χωρίς να γνωρίζει πως είναι ο Λίαμ και ο Νόελ Γκάλαχερ και ο Bonehead (Πολ Αρθουρ, κιθαρίστας της μπάντας), κατάλαβε αμέσως από τον αέρα τους πως αυτοί ήταν οι Oasis. Ομοίως όταν μπήκαν στην είσοδο του κτιρίου: «Οταν μια άγνωστη μπάντα γεννά ενθουσιασμό και μόνο μπαίνοντας σε ένα κτίριο, καταλαβαίνεις πως έχει άστρο».
Οταν έφτασαν στο γραφείο του, ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της εταιρείας θυμάται πως «απαντούσαν σε ερωτήσεις, έλεγαν αστείες ιστορίες και έλαμπαν. Υπήρχε μια συντροφικότητα μεταξύ τους που έδειχνε πως υπήρχαν γερά θεμέλια στην μπάντα», σχολιάζει. Και κάτι επίσης σημαντικό: «Εδειχναν κουλ και έμοιαζαν με ροκ σταρ αλλά την ίδια στιγμή και με κάποιους που θα μπορούσες να συναντήσεις σε μια παμπ και να τους πιάσεις κουβέντα. Ηταν προσιτοί».
Το «Definitely Maybe» και η πρώτη ακρόαση στο σπίτι του Τζόνι Μαρ
Ο Τζόνι Χόπκινς είχε τικαρισμένα όσα κουτάκια χρειαζόταν για τους Oasis και θα συμπλήρωνε και ένα ακόμα βλέποντάς τους εκείνη την περίοδο συχνά πυκνά να παίζουν ζωντανά. «Κατά τη γνώμη μου, μπορούσαν να γίνουν όσο μεγάλοι ήθελαν και θα έβαζα τα δυνατά μου γι’ αυτό. Και ήξερα μιλώντας τους πως το ήθελαν πολύ», παραδέχεται.
Ομως, όταν οι πρώτες κανονικές ηχογραφήσεις των τραγουδιών τους έφτασαν στην Creation, με την οποία είχαν υπογράψει, «κάτι από την ενέργειά τους είχε χαθεί». Χρειάζονταν το «άγγιγμα του Μίδα». Λίγο πριν από την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ των Oasis (“Definitely Maybe”), αυτό ήρθε από τον άνθρωπο που τους ανακάλυψε. Οπως αφηγείται ο Τζόνι Χόπκινς, «ύστερα από πολλές διαφορετικές ηχογραφήσεις, είχαμε δώσει ραντεβού στο σπίτι του Τζόνι Μαρ (των Smiths). Τότε έκανε πολλή παρέα με τον Νόελ και του είχε δανείσει το διαμέρισμα για λίγο. Ημουν εγώ, ο Αλαν, ο Ντικ Γκριν από την Creation, το management της μπάντας και μερικοί ακόμα εκεί για να ακούσουμε όλες τις ηχογραφήσεις. Ο καθένας μας έλεγε ποια προτιμά, αλλά τις είχαμε ακούσει τόσες φορές που δυσκλευόμασταν να τις ξεχωρίσουμε. Και ο ΜακΓκί όντας ο ΜακΓκί, σηκώθηκε κάποια στιγμή και είπε: “Καμία από αυτές δεν είναι καλή”. Συμφωνήσαμε. Η εταιρεία είχε ήδη ξοδέψει πολλά λεφτά για αυτές τις ηχογραφήσεις. Αλλά ο Αλαν πήρε τη γενναία απόφαση να ξαναηχογραφήσει το άλμπουμ».
Η πολυπόθητη επιτυχία για τους Oasis ήρθε και κλιμακώθηκε με τον δεύτερο δίσκο τους «(What’s The Story) Morning Glory» έναν χρόνο μετά. Αλήθεια, αυτοί οι προσβάσιμοι κουλ τύποι που περιδιάβαιναν το Χάκνεϊ είχαν αλλάξει με την ιλιγγιώδη επιτυχία; Οπως λέει ο Τζόνι Χόπκινς, μέχρι και λίγο μετά το «Definitely Maybe», η καλή ενέργεια παρέμενε σε μεγάλο βαθμό. «Αλλά άπαξ και κάνεις επιτυχία, αυτή δημιουργεί ζητήματα και διαιρέσεις. Σε όλους τους μουσικούς συμβαίνει αυτό», λέει χωρίς να επεκταθεί σε κάτι συγκεκριμένο.
Από το Melody Maker στα εξώφυλλα των ταμπλόιντ
Πάντως, στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και της μεγάλης «μάχης» της britpop, η πίεση γύρω από τους Oasis ήταν φοβερή. «Ολοι ήθελαν ένα κομμάτι τους, όλοι ήθελαν να τους κάνουν συνέντευξη. Αν έκαναν όλες αυτές τις συνεντεύξεις που τους ζητούσαν, δεν θα είχαν χρόνο να κάνουν τίποτα, ούτε παίξουν μουσική», λέει ο άνθρωπος που είχε αναλάβει την επικοινωνία τους. Παρ’ όλα αυτά, ο Χόπκινς τους έβλεπε να μη χάνουν επαφή με τον στόχο τους και να συνεχίζουν «να κάνουν τη δουλειά»: «Δεν λέω πως ήταν εύκολο, αλλά βρήκαν έναν τρόπο να ξεπεράσουν τα εμπόδια με έναν τρόπο που οι περισσότεροι μουσικοί δεν θα μπορούσαν».
Οσο οι Oasis γίνονταν περιζήτητοι στον Τύπο, τόσο οι κακόφημες συνήθειες των αδερφών Γκάλαχερ έρχονταν στο φως στα ταμπλόιντ –συστήνοντάς τους και σε ανθρώπους που δεν διάβαζαν το ΝΜΕ ή το Melody Maker. Ζούσαν τις άγριες μέρες του «sex, drugs & rock ‘n’ roll»; «Εντάξει, δεν ήταν μόνο σκληρή δουλειά», λέει ο Τζόνι Χόπκινς. «Η μουσική βιομηχανία πολλές φορές μυθοποιεί αυτό το τρίπτυχο. Πολλοί νεαροί μουσικοί παθαίνουν εμμονή με το “sex & drugs” κομμάτι και ξεχνούν το “rock ‘n’ roll” κομμάτι. Οι Oasis δεν ξέχασαν τη μουσική. Εκαναν τη δουλειά και είχαν και τα πλεονεκτήματα. Πρέπει να κερδίσεις το lifestyle. Και από τη στιγμή που θα το ακολουθήσεις, θα πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός», επισημαίνει.
Μέρος της δουλειάς του Χόπκινς ήταν να προστατέψει την μπάντα από την υπερέκθεση. Είχε ήδη χτίσει οργανικά μια σχέση των Oasis με τον Τύπο που σταδιακά μεγάλωνε μόνη της: από τον μουσικό Τύπο πέρασαν σε μέσα σαν τον Guardian και τον Observer στα οποία εμφανίζονταν με όλο και εκτενέστερα άρθρα και τα ταμπλόιντ που ακολούθησαν ήταν πολλές φορές υποστηρικτικά. «Υπήρχαν κάποια λίγα προβλήματα αλλά τα ξεπεράσαμε», λέει ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων. «Σε αυτή τη φάση έπρεπε να καταφέρεις να πολεμήσεις την πολλή αδιακρισία των κίτρινων μέσων. Κατέληξε να είναι περισσότερο μια διαπραγμάτευση για το τι δεν θα μπει παρά για το τι θα μπει», σχολιάζει.
Ενα reunion τη σωστή στιγμή
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Με τους Oasis ο Τζόνι Χόπκινς δούλεψε μέχρι το 2000. Οι περιβόητες ρίξεις ανάμεσα στους αδερφούς Γκάλαχερ θα οδηγούσαν στο οριστικό τέλος της μπάντας το 2009. Οπως παραδέχεται ο πάλαι ποτέ συνεργάτης τους: «Υπήρχαν πάντα φήμες ότι θα διαλυθούν και σε κάποιες περιπτώσεις το έκαναν για μερικές μέρες». Ομοίως, από το 2009 και μετά «υπήρχαν πάντα φήμες ότι θα τα ξαναβρούν». Αυτό που εντυπωσιάζει τον Χόπκινς είναι ότι «συνέχιζαν να δημιουργούν ιστορίες όταν δεν υπήρχαν πια. Πολλοί έπαθαν εμμονή μαζί τους, σαν να παρακολουθούν μια σαπουνόπερα».
Το πολυαναμενόμενο reunion ήρθε τελικά πριν από λίγο καιρό, με τους Γκάλαχερ να δίνουν τα χέρια για μια σειρά από συναυλίες στη Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία το καλοκαίρι του 2025 που όχι μόνο έγιναν ανάρπαστες, αλλά οδήγησαν μέχρι και σε… κυβερνητική παρέμβαση για τα τσουχτερά εισιτήρια.
Για τον άνθρωπο που κάποτε τους έκανε ένα από τα πιο περιζήτητα ονόματα στον Τύπο, αυτή ήταν η πλέον κατάλληλη στιγμή: «Αν μια μπάντα θέλει να επανενωθεί η καλύτερη στιγμή είναι να το κάνει στην επέτειο ενός αγαπημένου άλμπουμ», όπως δηλαδή το έκαναν οι Oasis, στα 30 κεράκια του «Definitely Maybe»: «Είναι ένας φοβερός τρόπος να πηγαίνεις πίσω τους φαν και τον Τύπο στη στιγμή που ερωτεύτηκαν μια μπάντα».
Θα πάει να τους δει; «Οπωσδήποτε».
Εικονογράφηση: Michael Kirki
