Τον Λάμπρο Φισφή δεν τον έχω πετύχει ποτέ χαλαρό, πάντα είναι σε πίεση. Αυτές τις μέρες προετοιμάζεται για την εμφάνισή του στο Ηρώδειο με την παράσταση «Πολύ καλύτερα τώρα…» και τρέχει στα γυρίσματα της νέας κωμικής σειράς του Mega «Εχω παιδιά», για την οποία γράφει και το σενάριο – «έχει να κάνει με τον απίστευτο αυτό κόσμο που εμφανίζεται όταν κάνεις παιδιά, είναι για όσους έχουν παιδιά, σκέφτονται να κάνουν παιδιά, δεν θέλουν παιδιά ή είναι παιδιά», λέει.
Είναι ο πρώτος Ελληνας κωμικός στη νεότερη ιστορία του Ηρωδείου που θα εμφανιστεί στη σκηνή του. Ομολογεί ότι φοβήθηκε πως κάποιοι μπορεί να αμφισβητούσαν το «δικαίωμά» του να εμφανιστεί εκεί. «Φυσικά και το φοβήθηκα. Στο παρελθόν, πρότασή μου για παράσταση στο Ηρώδειο έχει απορριφθεί. Ελαβα μάλιστα τότε και ένα από τα πιο ευγενικά μέιλ απόρριψης. Οριακά δεν στενοχωρήθηκα, τόσο καλογραμμένο ήταν. Χαίρομαι όμως που αυτή τη φορά η πρόταση πέρασε. Το Ηρώδειο είναι ένα καταπληκτικό αρχαίο θέατρο που έχει ένα σχεδιασμό που μπορεί πραγματικά να κάνει όλους τους θεατές να γίνουν μια παρέα, κάτι που είναι η τέλεια συνθήκη για την κωμωδία. Ανυπομονώ να το ζήσω».
Στην αναμονή για την παράσταση βιώνει πολλά διαφορετικά συναισθήματα, «από φόβο μέχρι περηφάνια. Κυρίως φόβο προς το παρόν. Και δέος. Και χαρά. Φυσικά μην ξεχνάμε τον φόβο. Είναι σίγουρα ένα όνειρο και θεωρώ ένα μεγάλο βήμα για τη μικρή μας κοινότητα (σ.σ. των stand up comedians). Ελπίζω αυτό να είναι απλώς η αρχή».
Μετράει πια 16 χρόνια στην κωμωδία, φαντάζομαι ξέρει πλέον με τι γελάει το κοινό. «Ενα στοιχείο της κωμωδίας που θεωρώ ότι είναι απαραίτητο και διαχρονικό για να γελάσει ο κόσμος είναι η ταύτιση. Αυτό που προσπαθώ είναι να βρίσκω θέματα με τα οποία ο κόσμος έχει μια σύνδεση και να ψάχνω μετά την κωμική τους πλευρά. Στόχος μου είναι να βρίσκω τι κάνει τον κόσμο να ενώνεται μέσα από την κωμωδία. Να γελάνε όλοι με το ίδιο αστείο, ασχέτως των διαφορών που μπορεί να έχουν». Παρ’ όλα αυτά, πάντα φοβάται ότι μπορεί να χάσει την ικανότητα να κάνει τους άλλους να γελάνε, παραδέχεται. «Το stand up comedy βασίζεται πολύ στη δοκιμή. Στο να τεστάρεις τα κείμενα και τα αστεία σου στο κοινό, για να καταλάβεις αν όντως αυτό που σκέφτηκες είναι αστείο, δεν είναι αστείο, θα είναι αστείο αν το διορθώσεις. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, όσα χρόνια και να κάνεις αυτή τη δουλειά, θα σου συμβεί να πεις πράγματα και ο κόσμος να μη γελάσει καθόλου. Οπότε ναι, το να νιώθεις ότι χάνεις την ικανότητά σου να κάνεις τους άλλους να γελάνε είναι κάπως μέρος της δουλειάς μας».
Δεν μπορώ να μην τον ρωτήσω αν οι θεματικές που επιλέγει φροντίζει να είναι «ασφαλείς», στο πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας, από τον φόβο της «ακύρωσης». «Το τι λέμε στη σκηνή και η ευθύνη που έχουμε, κατά τη γνώμη μου, είναι κάτι που αφορά εμάς και αποφασίζουμε εμείς. Δεν είναι κάτι που αλλάζει λόγω του κοινού ή της κατάστασης μιας εποχής. Από όταν ξεκίνησα προσπαθούσα να μην προσβάλλω και στενοχωρώ κόσμο με την κωμωδία που κάνω. Οταν ο άλλος έχει αγοράσει εισιτήριο, ψάξει μπεϊμπισίτερ και πάρκινγκ για να έρθει να σε δει, θες να φύγει χαρούμενος. Να τον διασκεδάσεις. Κινούμαι στα μονοπάτια που θέλω. Μιλάω για τα πράγματα που με απασχολούν. Δεν ξεκινάω να γράφω σκεπτόμενος αν κάτι είναι ασφαλές σαν θέμα ή όχι».
