Η ηθοποιός Στεφανία Γουλιώτη ανέβηκε στην κεντρική σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση το Σάββατο 5 Οκτωβρίου για να ερμηνεύσει τη Βιρτζίνια στην παράσταση «The Second Woman». Κατέβηκε την επόμενη ημέρα, Κυριακή 6 Οκτωβρίου, ολοκληρώνοντας μια μαραθώνια παράσταση 24 ωρών. Οσο εμείς μπορούσαμε να βγούμε από την αίθουσα, να φάμε και να πιούμε, να πάμε στο σπίτι μας, να ξεμουδιάσουμε και να ξεκουραστούμε, η Στεφανία Γουλιώτη ήταν εκεί. Με μικρά διαλείμματα ανά δίωρο η Βιρτζίνια είχε «χωρίσει» εκατό φορές, με εκατό διαφορετικούς άνδρες που ανέβηκαν στη σκηνή, κυρίως ερασιτέχνες, με ελάχιστες εξαιρέσεις επαγγελματιών ηθοποιών, ακολουθώντας τη χορογραφία του σεναρίου των δύο σκηνοθετριών από την Αυστραλία, Νατ Ράνταλ και Αννα Μπρέκο.
Η Βιρτζίνια υποδεχόταν τον κάθε παρτενέρ της με γυρισμένη την πλάτη σε αυτόν, του έβαζε να πιει ένα ποτό (τσάι), έτρωγαν μερικές μπουκιές νουντλς που έφερνε ο άνδρας απέξω –πάντα το ίδιο φαγητό– και χώριζαν αφού πρώτα χόρευαν στον ρυθμό του «Taste of love». Οταν όμως βγήκε η ίδια στη σκηνή μετά τον τελευταίο «χωρισμό» της εισπράττοντας ένα αποθεωτικό χειροκρότημα από το κοινό που είχε γεμίσει την αίθουσα, η κούρασή της δεν μπορούσε να κρυφτεί.
Οταν έβγαινα από τη σκηνή ήμουν συνεχώς με ηλεκτρολύτες, βιταμίνες, καφέ. Από τις 4 το πρωί και μετά έτρεμαν τα πόδια μου.
Πολλά γράφτηκαν και θα γραφτούν για το περιεχόμενο της παράστασης και το πώς εισέπραξε ο καθένας αυτές τις συναντήσεις της Βιρτζίνια με τους διαφορετικούς εραστές της. Ρωτήσαμε όμως τη Στεφανία Γουλιώτη πώς βίωσε η ίδια αυτή την εμπειρία. «Για μένα το βασικότερο δεν ήταν το θέμα της αντοχής. Αυτό που με απασχολούσε ήταν το πώς θα πετύχουν οι μικροσχέσεις της στιγμής, πώς θα κρατούσα το ενδιαφέρον, όχι των θεατών απαραίτητα, αλλά των συμμετεχόντων. Ακούγονται οι 24 ώρες σαν το πιο προκλητικό πράγμα, αλλά το πιο δύσκολο ήταν τελικά οι σχέσεις με τους ανθρώπους. Γιατί πολλοί συμμετέχοντες έρχονταν και έπαιζαν υπερβολικά ή είχαν αποφασίσει να κάνουν κάποια πράγματα και εγώ έπρεπε να βρω τον τρόπο πώς να συσχετιστούν με τον πραγματικό άνθρωπο και όχι με αυτόν που ήρθε να παρουσιαστεί. Προσπαθούσα να διερευνήσω την ανθρώπινη επαφή, αυτό ήταν το πιο δύσκολο. Κι αυτό φυσικά έπρεπε να γίνει εκατό φορές. Αυτό ήταν το κίνητρο», μας λέει.
– Νιώσατε να μη σας κρατάνε τα πόδια σας;
– Εβγαινα με αναπηρικό καροτσάκι από τη σκηνή. Από όταν ξημέρωσε και μετά πια προσπαθούσαμε να «σώσουμε» κάθε βήμα μου, γιατί από τις 4 το πρωί και μετά έτρεμαν τα πόδια μου. Φορούσα και τα τακούνια όλη την ώρα. Δεν τα έβγαλα ποτέ.
– Από τους συμμετέχοντες κρατήσατε κάτι, μια φράση;
– Ναι, όχι κάτι σαν φράση, αλλά σαν σχέση. Κατά τις 12 το μεσημέρι της Κυριακής οι άμυνές μου είχαν σπάσει εντελώς και υπήρχε ένα νέο αγόρι, πολύ νεότερό μου, και σε αυτή τη συνάντηση «έσπασα» εντελώς. Δηλαδή με έπιασε ένας τρομερός κλαυσίγελος. Ηταν η ωραιότερη εμπειρία της θεατρικής μου ζωής με αυτό το παιδί. Γιατί ήταν τόσο πραγματικό αυτό που μου προκαλούσε. Μακάρι να μπορούσαμε να ήμασταν έτσι οι ηθοποιοί, τόσο ανοιχτοί στα ερεθίσματα πάντα. Προσπαθούσα να ανασυνταχθώ και ξαναέσπαγα και η σκηνή κράτησε περισσότερο από οκτώ λεπτά.
– Νιώσατε κάποια στιγμή άβολα;
– Οχι, καθόλου. Με αντιμετώπισαν όλοι με σεβασμό. Ηταν πολύ μέσα στο κλίμα της παράστασης. Νομίζω ότι ταιριάζει μια φράση που υπάρχει σε μια άλλη παράσταση που παίζω, το «The Doctor», ότι αναδείχθηκαν η ποικιλομορφία και η πολυπλοκότητα των ανθρώπων με ωραίο τρόπο.
– Σιχαθήκατε τα νουντλς έπειτα από 24 ώρες;
– Ηταν πολύ στεγνά, αλλά ήμουν εντάξει, δεν με επηρέασαν πολύ. Κάποια στιγμή όμως στέγνωσε τόσο πολύ το στομάχι μου που ζήτησα να μου φέρουν μαγειρεμένο κιμά με λάδι αρκετό και χοιρινό λιγδωμένο για να φάω. Κάποια στιγμή το χρειάστηκα αυτό. Οταν έβγαινα από τη σκηνή ήμουν συνεχώς με ηλεκτρολύτες, βιταμίνες, καφέ. Μιλάμε για τις 24 ώρες, αλλά εγώ έπρεπε να ετοιμαστώ και 4 ώρες πριν ξεκινήσουμε, οπότε είχα ένα σύνολο 28 ωρών ξύπνια.
– Στα μικρά διαλείμματα ανάμεσα στα δίωρα κοιμηθήκατε καθόλου;
– Οχι, ποτέ. Εγώ νόμιζα ότι θα μπορέσω να κοιμηθώ λίγο, αλλά η οδηγία των σκηνοθετριών, που την ανακάλυψα εκείνη την ώρα, ήταν ότι η αδρεναλίνη μου έπρεπε να μείνει ψηλά. Αν έπεφτε για λίγο θα έπεφτα και εγώ. Ερχονταν στα διαλείμματα και ήταν σαν τους προπονητές της πυγμαχίας, μου μιλούσαν συνέχεια, μου έδιναν οδηγίες για τις δυναμικές της παράτασης, για το πώς φέρεται το σώμα στο 24ωρο. Το μυαλό μου δεν βγήκε ποτέ από αυτό, δεν σταμάτησε να σκεφθεί κάτι άλλο. Σε κάποια διαλείμματα έκανα ντους, με ταΐζανε όταν τα χέρια μου άρχισαν και αυτά να πονάνε, πήρα αντιφλεγμονώδη, είχα φυσικοθεραπευτές που μου έβαζαν πάγο στα πόδια. Ενιωθα σαν μια Φόρμουλα 1 που σταματάει στο συνεργείο.
– Υπήρξε κάποια στιγμή που σκεφθήκατε να τα παρατήσετε;
– Οχι, αλλά όταν άρχισαν να τρέμουν τα πόδια μου άρχισα λίγο να φοβάμαι, γιατί δεν ήξερα πώς θα εξελιχθεί. Αλλά με βοήθησαν οι φυσικοθεραπευτές και το ξεπέρασα.
– Καταλαβαίνατε τις ώρες που περνούσαν;
– Ρωτούσα στα διαλείμματα πώς πάμε και πού είμαστε. Κατάλαβα την αλλαγή της ημέρας όταν με έβγαλαν έξω με το καροτσάκι για να πάρω αέρα το πρωί. Δεν έπρεπε να σπαταλήσω ούτε βήμα, έπρεπε να φαίνομαι πάντα αγέρωχη στη σκηνή.
– Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή;
– Οι πιο βασανιστικές στιγμές ήταν όταν περίμενα στην καρέκλα να πάμε από τη μια σκηνή στην άλλη, το να περιμένω τον επόμενο, επειδή είχε πέσει η ενέργειά μου. Αυτό ήταν το πιο βασανιστικό. Οταν καθόμουν στην καρέκλα και περίμενα χωρίς να συμβαίνει τίποτα νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω.
