Πώς θα μας φαινόταν ένας Δον Κιχώτης μεσήλικας, με προβλήματα υγείας, που το σκάει από ένα σπίτι τού σήμερα στο οποίο διαμένει με την ανιψιά του; Τι θα λέγαμε αν ο Ροσινάντε, το άλογό του, ήταν ένα πολύχρωμο ποδήλατο; Ή αν η χωριατοπούλα που ερωτεύεται ήταν σερβιτόρα σε ένα παρακμιακό καφέ;
Η νέα παιδική παράσταση του Ηλία Καρελλά «Δον Κιχώτης», μια διασκευή του Μάικ Κένι, έρχεται να ξεδιπλώσει την ιστορία του πιο διάσημου ιππότη, με φόντο όχι το γνωστό πανδοχείο του Θερβάντες, αλλά ένα σύγχρονο καφέ, όπου οι βασικοί χαρακτήρες του έργου φαίνεται να φυτοζωούν. Εκεί εισβάλλει ο Δον Κιχώτης (Φάνης Παυλόπουλος) και τους αναστατώνει, κάνοντάς τους είτε να πιστεύουν σε αυτά που φαντάζεται είτε και όχι, αλλάζοντας τελικά τη ζωή τους.
«Η διασκευή αυτού του κλασικού αριστουργήματος τοποθετείται χρονικά στο σήμερα. Η τομή που έχει κάνει ο Κένι στο έργο και ο τρόπος που το έχει σμιλεύσει έχει τεράστιο ενδιαφέρον, καθώς δεν στερεί τίποτε από τον βασικό πυρήνα του πρωτότυπου», εξηγεί ο κ. Καρελλάς, ενώ επισημαίνει ότι πρόκειται για ένα μεγάλο μυθιστόρημα που μπορεί να γίνει δυσνόητο για τα παιδιά, εάν δεν προσεγγιστεί με τον σωστό τρόπο.
«Εντυπωσιάζομαι κάθε φορά που σκέφτομαι ότι ένας συγγραφέας, σε μια εποχή με ιπποτικά κατορθώματα, σκέφτηκε να σατιρίσει όλα αυτά που θαύμαζε η κοινωνία και παράλληλα να παίξει με το δίπολο φαντασία – πραγματικότητα», αναφέρει και τονίζει ότι η ιστορία του Δον Κιχώτη είναι διαχρονική διότι «ξεκλειδώνει το παράθυρο της φαντασίας, που όταν κοιτάξεις μέσα του ίσως να αλλάξουν για λίγο τα κακώς κείμενα της εποχής σου». Οπως μας λέει ο σκηνοθέτης, αν και δεν δουλεύει συνήθως πάνω σε τόσο γνωστά έργα, σε αυτή την περίπτωση, μελετώντας το κείμενο του Κένι, ο χαρακτήρας Σάντσο του θύμισε τη φιγούρα του Καραγκιόζη, στοιχείο που άπτεται της καλλιτεχνικής του ταυτότητας. «Θεώρησα ότι δεν έπαιρνε άλλη αναβολή και πως είχε έρθει η ώρα να παρουσιάσουμε και εμείς στα παιδιά τις περιπέτειες του αλλοπαρμένου ιππότη, προσθέτοντας τις δικές μας πινελιές».
Η «Κ» βρέθηκε σε μία από τις πρόβες της παράστασης. Ενα τεράστιο πανί σαν προτζέκτορας ανάμεσα στο κοκκινοκίτρινο σκηνικό, στη μέση ένα στρογγυλό τραπέζι με ποτήρια, παραδίπλα καθαριστικά που χρησιμοποιούσε η αγαπημένη του Δον Κιχώτη και στην άκρη της σκηνής το τρίκυκλό του, ο Ροσινάντε. Από τις δύο κρυφές, ακριανές πόρτες, εμφανίζονταν κάθε τόσο ο Κωνσταντίνος με το τσέλο του και η Λυδία με το βιολί της, το ντουέτο των String Demons, που θα πλαισιώσουν την παράσταση με ένα συνδυασμό ροκ και χιπ-χοπ μελωδιών, σε πρωτότυπες δικές τους συνθέσεις.
«Αναπόσπαστο κομμάτι των παραστάσεών μου είναι η ζωντανή μουσική. Με τους String Demons συνεργαστήκαμε και για την προηγούμενη παράσταση “Ραπουνζέλ χωρίς παραμύθι”. Για μένα είναι μουσικοί-performers, διότι έχουν μεγάλο ενδιαφέρον πάνω στη σκηνή και ταιριάζουν απόλυτα στο θέατρο».
Πέρα όμως από το μουσικό στοιχείο, ο κ. Καρελλάς, γνωστός καραγκιοζοπαίκτης, δεν θα μπορούσε να στήσει μια παράσταση χωρίς να υπάρχουν στοιχεία από το θέατρο σκιών. «Εκεί ακριβώς χρησιμεύει και το μεγάλο πανί», μας λέει και προσθέτει: «Το θέατρο σκιών είναι άρρηκτα δεμένο με τη μουσική. Αν και πολλοί το αντιμετωπίζουν σαν μια εύκολη τέχνη, αγνοούν τη δυσκολία που κρύβει. Ο καραγκιοζοπαίκτης είναι παράλληλα ερμηνευτής, σκηνοθέτης, σκηνογράφος και αν ξέρει και μπουζούκι μουσικός».
Στην παράσταση «Δον Κιχώτης», μπορεί να απουσιάζει η φιγούρα του Καραγκιόζη, όμως οι ηθοποιοί και τα διάφορα αντικείμενα θα δημιουργήσουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, που θα μεταφέρει τα παιδιά σε έναν «δισδιάστατο κόσμο». «Μπροστά στο φως όλα προβάλλονται αλλιώς. Ολα μεγαλώνουν και μικραίνουν μαγικά. Το θέατρο σκιών μεταμορφώνει τους ανεμόμυλους σε γίγαντες και τα πρόβατα σε στρατιώτες. Οι μεγάλες ιδέες του Δον Κιχώτη αποτυπώνονται επάνω σε έναν τεράστιο λευκό καμβά», αναφέρει.
Παιδιά, ισότιμοι θεατές
Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, ξεχνούσαμε, πολλές φορές, ότι μιλάμε για μια παιδική παράσταση. «Δεν αντιμετωπίζω ποτέ αυτά που ανεβάζω σαν παιδικές παραστάσεις. Η διασκευή του Κένι αναφέρεται στο εφηβικό-ενήλικο κοινό, όμως εμείς το δουλέψαμε έτσι ώστε να το παρουσιάσουμε και σε πιο μικρές ηλικίες», μας εξηγεί, ενώ υπογραμμίζει ότι «τα παιδιά δεν έχουν μικρότερη αντίληψη από τους ενηλίκους. Είναι ισότιμοι θεατές και κάθε παράσταση που απευθύνεται σε εκείνα πρέπει να γίνεται με σεβασμό».
«Το θέατρο σκιών μεταμορφώνει τους ανεμόμυλους σε γίγαντες και τα πρόβατα σε στρατιώτες. Οι μεγάλες ιδέες του έργου αποτυπώνονται σε έναν λευκό καμβά».
Ο Ηλίας Καρελλάς ασχολείται με το παιδικό θέατρο, το οποίο όμως κλείνει το μάτι και στο ενήλικο κοινό. Στην ερώτησή μας αν είναι απαραίτητο η παράσταση να αρέσει και στους πιο μεγάλους, έχει μάλλον έτοιμη την απάντηση: «Δεν φτιάχνω μια παράσταση με γνώμονα να αρέσει σε κάποιον. Πρώτα πρέπει να αρέσει σε εμένα τον ίδιο και στους υπόλοιπους συντελεστές, και πιστεύω ότι αυτό μεταδίδεται στο κοινό. Βασικός στόχος είναι τα παιδιά να φύγουν από το θέατρο και να σκεφτούν για μια στιγμή, σαν μικροί Δον Κιχώτες, τι θα μπορούσαν να αλλάξουν στον κόσμο».
*Ο «Δον Κιχώτης» κάνει πρεμιέρα σήμερα στο θέατρο Κάππα.
