Το διήγημα «Brokeback Mountain» της Αννυς Πρου δημοσιεύθηκε πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1997 στο New Yorker. Οκτώ χρόνια μετά, ο Ανγκ Λι μετέφερε τον απαγορευμένο έρωτα των δύο καουμπόηδων στο σινεμά προκαλώντας αίσθηση, ενώ χρειάστηκε να περάσουν ακόμη 18 χρόνια για να ακουστούν τα λόγια του Τζακ Τουίστ και του Ενις Ντελ Μαρ στο West End του Λονδίνου. Το αθηναϊκό κοινό θα έρθει αντιμέτωπο με την ομοφοβική κοινωνία της μεταπολεμικής Αμερικής μέσα από τη θεατρική διασκευή του Ασλεϊ Ρόμπινσον και τη σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου.
«Εξιστορούμε την αγάπη των δύο αντρών χωρίς περιορισμούς», μου λέει ο Δημήτρης Καπουράνης. Στην παράσταση υποδύεται τον Τζακ Τουίστ (ρόλο που στην ταινία κρατούσε ο Τζέικ Τζίλενχαλ) και έχει απέναντί του τον Μιχαήλ Ταμπακάκη ως Ενις (Χιθ Λέτζερ). Εχουν μεσολαβήσει σχεδόν είκοσι χρόνια από την προβολή της ταινίας, ο κόσμος, θεωρητικά, έχει προχωρήσει. Υπάρχει ανάγκη να επιστρέψουμε στη συντηρητική Αμερική του ’60 με τους αρχετυπικά μάτσο ήρωες; «Δεν νομίζω ότι μας είναι πολύ δύσκολο να συνδεθούμε και να εικάσουμε τι αναλογίες μπορεί να έχει αυτό στη δική μας καθημερινότητα. Πολύ εύκολα φαντάζομαι ανθρώπους τριαντάρηδες, σαραντάρηδες, παντρεμένους με παιδιά, οι οποίοι κάθε βράδυ ανοίγουν το Grindr και ψάχνουν εκεί τη σεξουαλική τους ζωή. Αυτά συμβαίνουν δίπλα μας», μας λέει ο Δημήτρης Καπουράνης.
Και αν τελικά το κοινό μείνει στο γυμνό, χάσει την ουσία και περιοριστεί σε ένα ηδονοβλεπτικό βλέμμα; «Εχουμε αναρωτηθεί τι σημαίνει ένα γυμνό στη σκηνή ή στην τέχνη; Εμείς ωθούμε τα δικά μας όρια και των θεατών. Τους ζητούμε να εμπλακούν, στεκόμαστε μπροστά τους εκτεθειμένοι, ευάλωτοι». Για εκείνον, όποια και αν είναι η αντίδραση των θεατών, θα μπορεί να αντλήσει συμπεράσματα. «Κοίτα, αν δεν κάνει γκελ η παράσταση, σημαίνει πως έχουμε κάνει βήματα σαν κοινωνία και δεν αφορά κανέναν αυτός ο κρυφός έρωτας, αυτή η δυστυχία. Αν όμως περάσει στο κοινό, σημαίνει ότι κάποια αυτιά είχαν ανάγκη να ακούσουν αυτήν την ιστορία». Τον ρωτώ αν είχε σκεφτεί από πριν ποιον χαρακτήρα από τους δύο θα ήθελε να ενσαρκώσει. «Στην πρώτη ανάγνωση, ήμουν εγώ, ο Μιχαήλ και ο Ρήγος. Φάνηκε αμέσως ποιος θα κάνει τι. Ηταν ξεκάθαρο. Ο δικός μου ρόλος δεν έχει όρια, κάνει εικόνα τα όνειρά του, φαντάζεται, κοιτάζει μπροστά. Αυτή είναι και η διαφορά του με τον Ενις, ο οποίος, λόγω του φόβου του, συμβιβάζεται, ζει στο παρελθόν, ενώ ο Τσακ οραματίζεται το κοινό τους μέλλον. Αυτή είναι και η τομή, αυτό που με συνδέει με αυτόν τον χαρακτήρα. Το ότι κοιτάζει μπροστά, δεν λογαριάζει τίποτα». Σχολιάζω πως για μένα προσωπικά το ενδιαφέρον σε σχέση με το σήμερα είναι πως οι άνδρες εξακολουθούν να κομπλάρουν με την έκφραση των συναισθημάτων τους, ντρέπονται να είναι διαχυτικοί, τρυφεροί, σκοντάφτουν διαρκώς πάνω στην έννοια της αρρενωπότητας – είτε ετεροφυλόφιλοι ή ομοφυλόφιλοι. «Ναι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να “ενηλικιωθούμε” και να μη συντηρούμε αυτά τα μετεφηβικά μας σύνδρομα. Το θέατρο γι’ αυτό είναι χρήσιμο, δεν αλλάζει κάτι, αλλά καθρεφτίζει καταστάσεις. Αν αυτό που συζητάμε τώρα απασχολεί, η παράσταση θα συντονιστεί με τον παλμό της κοινωνίας».
Τον Δημήτρη Καπουράνη οι θεατρόφιλοι τον γνώρισαν από την παράσταση «Μια άλλη Θήβα» του Σέρχιο Μπλάνκο, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Για την ερμηνεία του απέσπασε και τον σταυρό του Δημήτρη Χορν στη φετινή απονομή. «Εχω φαντασιωθεί πολλές φορές να παίρνω αυτό το βραβείο. Χάρηκα κυρίως για τη δουλειά που κάναμε σε αυτήν την παράσταση, για τον χρόνο που επενδύσαμε και σε προσωπικό επίπεδο για τα πράγματα που σκέφτηκα για τον εαυτό μου με αφορμή αυτό το κείμενο».
Αν δεν κάνει γκελ η παράσταση, σημαίνει πως έχουμε κάνει βήματα σαν κοινωνία και δεν αφορά κανέναν αυτός ο κρυφός έρωτας, αυτή η δυστυχία.
Και με το κυνήγι της αποδοχής τι σχέση έχει; «Ποιος ηθοποιός δεν την αποζητάει; Είναι ίσως και ένας λόγος που κάνω αυτό το επάγγελμα. Μάλλον, επειδή, όταν ήμουν μικρότερος μου έλειψε το αίσθημα της αποδοχής. Ενα παιδί, από ξένη χώρα (γεννήθηκε στους Αγίους Σαράντα) που έπρεπε να κερδίσει τη συμπάθεια των άλλων». Τον ρωτάω πως νιώθει τώρα που έχει μειωθεί η ξενοφοβία για τους Αλβανούς. «Ποτέ δεν κοπάζει ο ρατσισμός, απλώς έχει μετατεθεί ο στόχος τώρα, την πληρώνουν άλλοι. Τώρα, πλέον, ξέρω πώς το να φέρω μια διπλή πολιτισμική ταυτότητα είναι το όχημά μου».
Οση ώρα μου μιλάει, κοιτάζει το κινητό του και το ρολόι του. Σκέφτομαι πώς μοιράζει τον χρόνο του σε γυρίσματα – φέτος θα τον δούμε στη μίνι σειρά της ΕΡΤ «Το απαραίτητο φως», συναντιέται τακτικά με την μπάντα του, τους Cosmonuts –τον Δεκέμβριο θα βγει το άλμπουμ τους–, κάνει πρόβες για το θέατρο. Αγχώνεσαι πως πρέπει να δουλεύεις συνέχεια; «Πάντα ήμουν multitasker, δεν νιώθω πως υπάρχει ένα momentum που πρέπει να αξιοποιήσω, αν αυτό εννοείς. Η στιγμή μου είναι κάθε στιγμή. Αντλώ χαρά από όλα. Η μουσική έχει εξωστρέφεια, το θέατρο, αντίθετα, μια πύκνωση, το καθένα απαιτεί διαφορετική μεταχείριση».
«Brokeback Mountain», από 23 Οκτωβρίου στο θέατρο «Κνωσός» (Θέατρο του Νέου Κόσμου).
