Κύριε διευθυντά
Χιλιοτραγουδισμένοι οι στίχοι του Αλ. Σακελλάριου σε μουσική του Στ. Ξαρχάκου «κάντε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός…», που δίνουν παρηγοριά και ελπίδα σε πονεμένους και αδικημένους ανθρώπους.
Η υπομονή αποτελεί το επιστέγασμα διαρκούς προσωπικού αγώνα και ακαταμάχητης θέλησης μέσα σε έναν κόσμο αντιξοοτήτων και δοκιμασιών για την επίτευξη των στόχων κάθε ανθρώπου. Η απουσία της αρετής αυτής είναι πολλές φορές ο κύριος λόγος διαζυγίων, διαλύσεως οικογενειών, τορπιλίσεως μακρόχρονων φιλικών σχέσεων και συγκρούσεων μεταξύ οπαδών κοινωνικών ομάδων και τάξεων.
Η υπομονή, βέβαια, φθάνει κάποτε στα όριά της. Τότε ο υπομονετικός, ο οποίος έχει εξαντλήσει όλα τα αποθέματα των ψυχικών του δυνάμεων, κάνοντας διαρκώς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, μπορεί να εκραγεί και τη θέση της υπομονής του να την καταλάβει ο θυμός, η αγανάκτηση και η επαναστατικότητά του.
Ο λαός μας έζησε μακροχρόνιες περιόδους ταπείνωσης και απάνθρωπης καταπάτησης των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων του.
Τα βίωσε με ιώβειο υπομονή και καρτερικότητα τους τέσσερις αιώνες της βάναυσης τουρκικής δουλείας και της τετράχρονης γερμανικής κατοχής. Επέδειξε στη συνέχεια απαράμιλλη υπομονή στα επακολουθήσαντα δύσκολα χρόνια του Εμφυλίου, καθώς και στα πρόσφατα χρόνια της οικονομικής κρίσης και της θανατηφόρου πανδημίας του κορωνοϊού. Υπομένει σήμερα μαρτυρικά τα αδιάκοπα σφυροκοπήματα, τις απειλές και τις προκλήσεις του επικατάρατου εξ Ανατολών σουλτάνου. Οι εντεινόμενες καθημερινά παράνομες τουρκικές ενέργειες έχουν αγανακτήσει τον φιλήσυχο και φιλειρηνικό λαό μας, του οποίου η υπομονή έφθασε στα όριά της, καθώς ο ουρανός μας γίνεται κάθε τόσο σκοτεινότερος.
Ο Χριστός, που υπέστη αδιαμαρτύρητα τους χλευασμούς, τα ραπίσματα, τις μαστιγώσεις και τον σταυρικό θάνατο, διαβεβαίωσε: «Ο υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται». Ποιο είναι όμως το τέλος για τη χώρα μας στην παρούσα κατάσταση, Κύριε;
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΗΜΗΝΑΣ
Δικηγόρος
Κατερίνη
