Κύριε διευθυντά
Ολοι οι επιδημιολόγοι συμφωνούν με την τακτική της ανίχνευσης κρουσμάτων σε ανθρώπους που έχουν συμπτώματα και στις επαφές τους ως μέθοδος περιορισμού της επέκτασης της πανδημίας. Η προβολή της ραγδαίας αύξησης του αριθμού των κρουσμάτων, μέσω της ανασφάλειας που προκαλεί, έχει ίσως και την επιπλέον χρησιμότητα της βελτίωσης της συμμόρφωσης του κοινού με τα προληπτικά μέτρα. Είναι άλλο όμως πράγμα να χρησιμοποιούμε την ανίχνευση των κρουσμάτων ως εργαλείο για τον περιορισμό της επιδημίας και άλλο να προβάλλουμε τον αριθμό τους ως κριτήριο της εξάπλωσης της ίωσης στον γενικό πληθυσμό, ή να το χρησιμοποιούμε ως μέτρο σύγκρισης με την προηγούμενη φάση της επιδημίας. Λόγω της δυσανάλογα μεγαλύτερης έκτασης θετικών στον ιό ατόμων σε σχέση με τα επιβεβαιωμένα κρούσματα (κυρίως λόγω της ασυμπτωματικής πορείας που συχνά έχει η νόσος) είναι λογικό ο επιβεβαιωμένος αριθμός κρουσμάτων να υπολείπεται του πραγματικού.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα του αποπροσανατολισμού που προκαλεί το κριτήριο του «αριθμού των κρουσμάτων» είναι ότι ο αριθμός τους αυξάνεται όσο περισσότερες εξετάσεις γίνονται αλλά και όσο οι εξετάσεις αυτές κατευθύνονται σε ειδικούς πληθυσμούς όπως π.χ. άτομα με συμπτώματα, επαφές ατόμων με συμπτώματα, ταξιδιώτες από περιοχές με αυξημένο αριθμό κρουσμάτων κ.ο.κ. Ενόψει της πρακτικής αδυναμίας πραγματοποίησης ελέγχου στο σύνολο του πληθυσμού της χώρας μια λογική προσέγγιση, περιορισμένου κόστους, θα ήταν να επιστρατεύσει κανείς την επιστήμη της στατιστικής. Ενας τυχαιοποιημένος έλεγχος αντιπροσωπευτικού δείγματος (μερικών χιλιάδων ατόμων) του πληθυσμού με μέθοδο προσομοιάζουσα αυτής που χρησιμοποιούν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, αλλά σχεδιασμένη με επιδημιολογικά κριτήρια, θα μπορούσε να δώσει μια πολύ πιο ακριβή εικόνα για την πραγματική έκταση των θετικών ατόμων στον γενικό πληθυσμό και μια σωστότερη αναλογία ασυμπτωματικών κρουσμάτων προς συμπτωματικούς ασθενείς.
Πετρος Χ. Αυγερινος
Συνταξιούχος παθολόγος
