Κύριε διευθυντά
Αναφέρομαι στο ρεπορτάζ της «Καθημερινής» στις 18/10/20 σχετικά με την αφήγηση του Ζάχου Νικηφοράκη, ειδικά στο σημείο για το πώς σκοτώθηκε ένας Γερμανός στο Παγκράτι. Ηταν Δεκέμβρης 1943, ήμουν 11 χρόνων τότε, και ήμουν ο πρώτος που ανακρίθηκε από τους Γερμανούς της Γκεστάπο, όταν έφτασαν στο σπίτι μας, Δαμάρεως 76, όπου βρισκόταν ο «Σκοτωμένος». Υποθέτω ότι σκέφτηκαν πως «από μικρό και τρελό μαθαίνεις την αλήθεια», όπως λέγεται.
Ομως εγώ τους παραπλάνησα. Με ρώτησαν τι άκουσα, τους είπα ότι άκουσα σε σφύριγμα ένα τραγούδι της εποχής εκείνης, το «Μικρή χωριατοπούλα», ενώ είχα ακούσει καθαρά ότι σφύριζαν ένα Επονίτικο συνθηματικό τραγούδι.
Πώς έγινε: Τον Γερμανό κτυπημένο, η κοπέλα που ήταν μαζί του, τον οδήγησε τρεκλίζοντας, 10 μέτρα πιο κάτω, στην πόρτα μας, Δαμάρεως 76. Κτύπησε το κουδούνι, ανοίξαμε και ο Γερμανός έπεσε μέσα, κρατώντας στο χέρι του το πιστόλι. Η κοπέλα εξαφανίστηκε, δύο άλλα κορίτσια, που πέρναγαν εκείνη τη στιγμή, μας είπαν ότι γνώριζαν τη φίλη του Γερμανού, μας δήλωσαν δε ότι βρέθηκαν εκεί γυρίζοντας από τη δουλειά τους, στο κυτοποιείο ΠΙΒΕΡ στη Γούβα. Φαίνεται ότι η ασφάλεια του Αστ. Τμήματος Παγκρατίου, που έφτασε στο σπίτι μας, ειδοποιημένη από εμάς, πριν έλθουν οι Γερμανοί, χρησιμοποίησε όλα αυτά τα στοιχεία για να προωθήσει την εκδοχή της ερωτικής αντιζηλίας, ενώ η αιτία ήταν άλλη. Τα συνθήματα ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κ.λπ. νωπά γραμμένα στον τοίχο. Ετσι αποφεύχθηκαν τα αντίποινα.
Αργότερα ακούστηκε ότι η κοπέλα που ήταν με τον Γερμανό βρέθηκε. Ηταν από τις περιπτώσεις που κάποιες συνδέθηκαν με τους κατακτητές από ανάγκη (πείνα, ανέχεια, κ.λπ.), και όταν βρέθηκαν τις κούρεψαν.
