Κύριε διευθυντά
Ο κ. Χρ. Γιανναράς, στην επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή» της 25/12/20, παραθέτει πλήθος αλληλοσυγκρουόμενων και, άρα, εν πολλοίς λανθασμένων απόψεων περί της χρησιμότητος ή αναγκαιότητος αναμετάδοσης «του γκροτέσκου τηλεοπτικού θεάματος χωρίς πιστούς», αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα προτιμούσε το κλείσιμο των ναών, από την, όπως γίνεται σήμερα, τέλεση στους ναούς της «λειτουργίας χωρίς πιστούς». Κατ’ αυτόν, «λειτουργία = λαού το έργον» άρα και ένας άδειος και κλειδωμένος για τον λαό ναός είναι «ένα στημένο τίποτα», κ.λπ., κ.λπ.
Το ετυμολογικό λεξικό Τεγόπουλος-Φυτράκης παραθέτει μια τελείως διαφορετική ετυμολογική ερμηνεία του όρου: λειτουργία = ιερουργία και λειτουργός = λείτος (δημόσιος) + έργο.
Ανεξάρτητα από αυτό πάντως, οι δυσνόητες έννοιες και (εννοιολογικές) συγκρίσεις, προ των οποίων μας θέτει ο κ. Γιανναράς (η διαφορά «του κηρύγματος από την προπαγάνδα» και «της Εκκλησίας από το ΚΚΕ», αλλά και η διαφορά «της κατανόησης από τη σχέση» όπως και εκείνη «της ατομικής επιβίωσης από την κοινωνούμενη ετερότητα»), δεν αρκούν να δικαιολογήσουν τον επικρατούντα θεατρικό χαρακτήρα που επιχειρεί ο επιφυλλιδογράφος να αποδώσει στη λειτουργία των ναών, στοιχείο ασφαλώς υπαρκτό, αλλά όχι αναγκαίο: η λειτουργία στα μοναστήρια γίνεται συνηθέστατα χωρίς πιστούς.
Ο κ. Γιανναράς θα έπρεπε ίσως να διευκρινίσει τι συνιστά: κλείσιμο των ναών, λειτουργία με τηλεόραση ή άνευ. Διότι λειτουργία με πιστούς και κορωνοϊό δεν γίνεται.
