Κύριε διευθυντά
Τώρα ξέρω. Διδάχτηκα στο σχολείο, για το ελληνικό 1821, μια Ιστορία ανιστόρητη, παιδαριώδη και ακραία εθνικιστική (Θανάσης Τριαρίδης, «Καθημερινή» 1.8.21). Αυτό λοιπόν φταίει που συγκινούμαι κάθε φορά που διαβάζω ή ακούω κάτι για τους ήρωες και τα γεγονότα του 1821!
Είναι γεγονός ότι τις τελευταίες δύο τρεις δεκαετίες έχει γίνει της μόδας ένα είδος αναθεωρητισμού της ιστορίας του 1821, και θα έλεγα με αρκετή «επιτυχία» στον ελληνικό λαό. Πάντως εγώ, ο ανώνυμος
Νεοέλλην, απορρίπτω τους χαρακτηρισμούς αυτούς, που αποδίδονται στην ιστορία που διδάχτηκα εγώ και οι σύγχρονοί μου. Ούτε ανιστόρητη ήταν ούτε παιδαριώδης, ούτε ακραία εθνικιστική, εκτός αν οι λέξεις έχουν χάσει πλέον την πραγματική τους σημασία. Να δεχτώ ότι ήταν κάπως ωραιοποιημένη, ίσως ναι, αλλά αυτό δεν το βρίσκω απαραίτητα κακό, διότι μόνο έτσι τα εντεκάχρονα και δωδεκάχρονα παιδιά θα αποκτήσουν κάποια εθνική (όχι εθνικιστική) συνείδηση.
Διάβασα πολλές από τις νέες (αναθεωρητικές) εκδόσεις («Το κρυφό Σχολειό» του Α. Αγγέλου και του Γ. Κεκαυμένου, «Η Μαύρη Βίβλος του 1821», «Τα ψιλά γράμματα της Ιστορίας» και άλλα), επίσης παρακολουθώ και τις σχετικές με το 1821 εκπομπές. Παντού υπάρχουν αλήθειες μέσα, αλλά και υπερβολές. Δεν είμαι ιστορικός, αλλά για την ιστορία εκείνης της περιόδου έχω αφιερώσει αμέτρητες ώρες από τη ζωή μου. Διαπιστώνω τα τελευταία χρόνια έναν υφέρποντα εθνομηδενισμό· μήπως είναι σκόπιμος για να μας προετοιμάσει, ώστε τα ενδεχομένως επερχόμενα δεινά να μη μας πέσουν πολύ βαριά; Διότι η ελληνική επανάσταση δεν τελείωσε το 1922, όπως είπε ο Μ. Μαζάουερ («Κ» 13.6.21), αλλά συνεχίζεται, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι η Τουρκία συστηματικά κάθε 20-25 χρόνια ροκανίζει κάτι από την Ελλάδα: το 1922 άδειασε τη Μ. Ασία από τους Ελληνες, το 1955 την Κωνσταντινούπολη από 120.000 Ελληνες, το 1974 πήρε τη βόρεια Κύπρο, το 1996 με τα Ιμια γκρίζαρε το Αιγαίο, τώρα έχουν περάσει άλλα 25 χρόνια και «ημείς άδομεν», αφού δεν έχουμε ούτε λεφτά ούτε συμμάχους για να κάνουμε ό,τι θα έπρεπε να κάνουμε (να θυμόμαστε και τον Θουκυδίδη).
