Κύριε διευθυντά
Μετά την ένταξή μας στην ευρωπαϊκή κοινότητα (1981) δεύτερο σημαντικό γεγονός πιστεύουμε ότι υπήρξε η ένταξή μας στην ΟΝΕ και το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, το ευρώ.
Είμαστε από τις πρώτες δώδεκα χώρες που ενταχθήκαμε στην ΟΝΕ και στο ευρώ, ένα νόμισμα που αδιαμφισβήτητα υπήρξε γεφυροποιός και σημείο αναφοράς και σταθερότητας μεταξύ των λαών της ένωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι στα χαρτονομίσματα του ευρώ σχεδιάστηκε η εικονική γέφυρα η οποία συμβολικά ενώνει τους λαούς και τα κράτη της ΟΝΕ.
Το ευρώ όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε εγγύηση σταθερότητας και κυματοθραύστης πληθωριστικών τάσεων. Οσοι βιώσαμε την προ ΟΝΕ εποχή ζήσαμε πληθωριστικές καταστάσεις με το εθνικό μας νόμισμα να δέχεται μία και δύο υποτιμήσεις τον χρόνο. Τόσο στην προηγούμενη μεγάλη οικονομική κρίση αλλά και σε αυτή που ζούμε σήμερα, όπου οι τιμές στις πρώτες ύλες και στην ενέργεια έχουν εκτοξευθεί στα ύψη, χάρη στο ισχυρό νόμισμα ο πληθωρισμός δεν ξεπέρασε το 5%.
Τελευταία παρακολουθούμε στη γειτονική μας Τουρκία, μια χώρα που ανήκει στο G20 με ισχυρή βιομηχανία και συνεχή ανάπτυξη, το εθνικό της νόμισμα τα τελευταία δέκα χρόνια να έχει υποστεί συνεχείς υποτιμήσεις, χάνοντας σημαντικό μέρος της αξίας του με αποτέλεσμα τη φτωχοποίηση του λαού της. Αναλογίζομαι το 2015, όταν κάποιοι δικοί μας Δον Κιχώτες της πολιτικής ήθελαν να επιστρέψουμε στη δραχμή, ποια θα ήταν η θέση μας σήμερα. Μόνο που αυτοί οι παρ’ ολίγον Ηρόστρατοι με την ψήφο του ελληνικού λαού μάς εκπροσωπούν στο ελληνικό και ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αθεράπευτοι αντί για ένα mea culpa μας κουνούν και το δάχτυλο.
