Κύριε διευθυντά
Τις απόψεις μου για τη (μη) σκοπιμότητα του έργου EastMed φιλοξενήσατε σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στις 18 Αυγούστου 2019. Εγραφα ότι ένας σταθερός αγωγός που μεταφέρει αέριο από σημείο Α στο σημείο Β, έχει ως μειονέκτημα τη σταθερότητά του. Δεν μπορείς δηλαδή αν στο σημείο Β δεν υπάρξει αγορά, να τον στρίψεις και να πωλήσεις το αγαθό σου κάπου αλλού, όπως μπορείς αν αυτό μεταφέρεται με ένα καράβι.
Μέχρις ότου ολοκληρωθεί ο EastMed, μπορεί η Δυτική Ευρώπη να χρειάζεται ακόμη αυτό το φυσικό αέριο και να αποτελεί γι’ αυτήν την πιο συμφέρουσα λύση, όπως προφανώς πιστεύουν οι υποστηρικτές του έργου. Μπορεί όμως και όχι, αν οι ΑΠΕ με συστήματα αποθήκευσης εξελιχθούν ή αν άλλο αέριο, με αγωγό ή υγροποιημένο, προσφέρεται με ευνοϊκότερους όρους ή αν προωθηθούν, όπως φαίνεται να προωθούνται, οι μικροί πυρηνικοί αντιδραστήρες. Ειλικρινά δεν ξέρω ποια πλευρά έχει δίκιο, για ένα πράγμα όμως είμαι βέβαιος και αυτό είναι η ιδιαίτερα μεγάλη αβεβαιότητα. Και όταν είσαι αβέβαιος, δεν επενδύεις δέκα δισεκατομμύρια με βάρκα την ελπίδα.
