Κύριε διευθυντά
Ως τακτικός αναγνώστης της φίλης «Καθημερινής» από το 1953, ανέγνωσα το άρθρο του καθηγητή κ. Νίκου Μαραντζίδη στην «Κ», Παρασκευή 24 – Κυριακή 26.12.2021, με τίτλο «Αγιε Βασίλη, ας μην εξαγάγουμε κι άλλα παιδιά του χρόνου» και σε ορισμένα σημεία του, ως Ελληνας που γνώρισε Κατοχή, δύο εμφυλίους, δικτατορία, μεγάλη οικονομική κρίση 2010-2018, κ.λπ., έχω διαφορετική εκτίμηση που διατυπώνω στις ακόλουθες σημειώσεις μου.
Οι απόψεις του αρθρογράφου απηχούν, κατά τη γνώμη μου, καταστάσεις που ίσχυαν στη χώρα μας πριν από το 2019 και ιδιαίτερα στη μεγάλη κρίση 2010-2018. Στη μεσαία τάξη ανήκουν, μαζί με τη δική μου, πολλές οικογένειες συγγενών μου ή φίλων μου, με παιδιά, που έκαναν μεταπτυχιακές σπουδές στη Μ. Βρετανία, στη Γερμανία κ.λπ. και επέστρεψαν στην πατρίδα, συνεχίζοντας εδώ, είτε το επάγγελμα των γονιών τους, αν υπήρχε, είτε επάγγελμα της επιλογής τους, αλλά και με εγγόνια, που ήδη σπουδάζουν στην Εσπερία και έχουν κατά νουν το νόστιμον «ήμαρ», και τούτο γιατί σήμερα οι οικονομικές συνθήκες που κρατούν στην Ελλάδα εγγυώνται σε επιστήμονες και ελεύθερους επαγγελματίες εργασία και την επιβίωσή τους, και γενικότερα την επαγγελματική τους αποκατάσταση.
Ο αρθρογράφος καθηγητής για να υποστηρίξει τα διαλαμβανόμενα στο άρθρο του, επικαλείται ως συγκριτικό στοιχείο για την Ελλάδα την Τσεχία «που μας ξεπέρασε», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, όμως η Τσεχία είναι μια χώρα μη συγκρίσιμη, κατά τη γνώμη μου, γιατί: α) εκεί έχουν εγκατασταθεί, μετά τη λήξη του Εμφυλίου, το 1949, πολλοί Ελληνες αριστεροί, που προτίμησαν να ζήσουν σε χώρα της πρώην Σοβιετικής Ενωσης, β) κατά την κρίση στη χώρα μας, 2010-2018, κατέφυγαν στην Τσεχία πολλοί Ελληνες, συγγενείς ή μη, των εκεί εγκατεστημένων και γ) κυρίως γιατί η Τσεχία δεν έχει γείτονα, όπως η Ελλάδα, που να επιβουλεύεται τα κυριαρχικά της δικαιώματα και δεν αποτελεί πύλη εισόδου των μεταναστών, όπως η Ελλάδα, της οποίας η σημερινή κυβέρνηση αναγκάστηκε, για την περιφρούρηση και την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της (Ελλάδας), να προβεί σε ανανέωση του στρατιωτικού εξοπλισμού της χώρας μας με αγορές πολλών δισεκατομμυρίων και να προβεί σε φράχτη εισόδου των μεταναστών, γιατί είναι πύλη εισόδου όλης της Ευρώπης του μεταναστευτικού ρεύματος. Εξάλλου δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητο το γεγονός ότι η Ελλάδα, αν και πέρασε Κατοχή, εμφυλίους, δικτατορία και μεγάλη οικονομική κρίση (2010-2018), άντεξε.
Η χώρα μας, είμαι της άποψης ότι με τις μεταρρυθμίσεις που γίνονται και με όσες έχουν προγραμματιστεί να γίνουν, λ.χ. στην Παιδεία, στη Δικαιοσύνη, στην ασφάλεια των πολιτών, κ.λπ., και με τις επενδύσεις Ελλήνων και αλλοδαπών, που έχουν γίνει, μπορεί γρήγορα να πάρει, στην ευρωπαϊκή οικογένεια, τη θέση που της «ταιριάζει».
Κατά συνέπεια, είμαι της γνώμης ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας, υπό τις συνθήκες της πανδημίας που την πλήττουν, των απειλών της γείτονος και του προσφυγικού, αγωνίζεται με οιονδήποτε τρόπο να επιτύχει ό,τι καλύτερο από πλευράς κοινωνικής και οικονομικής στην ελληνική κοινωνία, και άρθρα σαν αυτό του κ. Ν. Μαραντζίδη νομίζω ότι δεν συμβάλλουν και πολύ στην προσπάθειά της.
