Kύριε διευθυντά
Οταν διάβασα το «Ας σεβαστούμε τους φόβους μας» του κ. Τάκη Θεοδωρόπουλου («Καθημερινή», 30.12.2021), είχα ήδη συναντήσει σ’ ένα βιβλίο Αστρονομίας, δώρο από secret Santa, τον Φόβο και τον Δείμο (προσωποποίηση του τρόμου). Οχι ως παιδιά του Αρη στην ελληνική μυθολογία, αλλά ως δορυφόρους του πλανήτη Αρη. Στο σύμπαν βεβαίως, που όλα φαίνεται να είναι ρυθμισμένα, γνωρίζουμε ήδη –σύμφωνα με το βιβλίο– ότι o δορυφόρος Φόβος, που πάντως και κατά την Αστρονομία έχει ακανόνιστο σχήμα, «σε μερικές δεκάδες εκατομμύρια χρόνια… θα διαλυθεί υπό την επίδραση της ισχυρότατης έλξης του Αρη».
Στην επίγεια ζωή, στο σήμερα και επί κορωνοϊού, ο κ. Θεοδωρόπουλος μας λέει να μη θεωρούμε ότι είμαστε «ατρόμητοι» απέναντι στον ιό και λειτουργώντας με την κοινή λογική, να παραδεχόμαστε ότι φοβόμαστε, να μην τον αγνοούμε και με τον τρόπο αυτό θα είμαστε πιο προστατευμένοι.
Εντούτοις, αν και η πραγματική έννοια του σεβασμού είναι ένα θετικό συναίσθημα, κάτι που εκδηλώνεται εμπράκτως, στην εποχή μας ίσως ο σεβασμός να ψευδοεμφανίζεται ως αποτέλεσμα μιας παραίτησης, μιας κάποιας αδιαφορίας.
Μην ξεχνάμε ότι επί κορωνοϊού, από τις ΗΠΑ εξαπλώνεται το φαινόμενο της «μεγάλης παραίτησης» («the great resignation»), που οδηγεί επιχειρήσεις σε ελλείψεις προσωπικού όλων των ειδών και στην ανατροπή των εργασιακών (και προφανώς όχι μόνον) σχέσεων. Την ίδια δε στιγμή στην Κίνα, συναντάμε το «μένω αραχτός» («lie flat»), την επιλογή δηλαδή τρόπου ζωής που απορρίπτει τις κοινωνικές πιέσεις για σκληρή δουλειά ή υπερβολική εργασία, μέσω μιας πιο αδιάφορης στάσης απέναντι στη ζωή.
Για αυτά τα δύο φαινόμενα, η κ. Τασούλα Καραϊσκάκη («Καθημερινή», 25.12.2021) αναρωτιέται μήπως η εξήγησή τους βρίσκεται στην αποδοχή της αβεβαιότητας, στην επιδίωξη προσαρμογής στις αλλαγές, κατανόησης των πραγμάτων και δεν σημαίνουν «απόσυρση» από τη ζωή.
«Σεβασμός» λοιπόν, αποδοχή και επιδίωξη προσαρμογής ή επιθυμία για διατήρηση των κεκτημένων, που σημαίνει πιο επιθετική, αλλά και ουσιαστική διαχείριση του εαυτού μας, των γύρω μας και των νέων καταστάσεων;
