Κύριε διευθυντά
Ξεχωριστή η παρουσία των «νεκρών» αεροπόρων στην τελετή προσγείωσης των έξι αεροπορικών Γερακιών (Rafale). Ξέχωρο το φτερούγισμα ενός, στον ουρανό της Αθήνας. Συμβολική παρουσία απόντων νεκρών και σύγχρονα συγκινητική απόδοση τιμής σε αυτούς. Θύμισε το κενοτάφιο των αρχαίων Αθηναίων… Κοντά μας οι νεκροί σε σημαντικά γεγονότα. Οπως ειπώθηκε και από τον αξιωματούχο ομιλητή, για «παρόντες, τώρα στη γη, αλλά και για παρόντες από τους ουρανούς ψηλά συναδέλφους». Οι Ελληνες πιστοί στις παραδόσεις, τιμούμε αυτούς που μάχονται για τις ιδέες και τα ιδανικά.
Αφορμή να θυμηθούμε τον Επιτάφιο του Περικλέους με το περίφημο: «Μία δε κλίνη κενή φέρεται εστρωμένη των αφανών, οι αν μη ευρεθώσιν εις αναίρεσιν».
«Τίμησαν οι Αθηναίοι τους άγνωστους που έπεσαν στη μάχη και δεν βρέθηκαν για να ταφούν με τις προβλεπόμενες τιμές. Πρόσθεσαν στα άλλα ένα κενό φέρετρο. Σκεπασμένο με σινδόνη. Μαχητές που φθάνουν στο τέρμα, αλλά το ίδιο τους εξαφανίζει. Αφανοι, πώς να τους δοθεί η τιμή; Αυτή όμως η εξαφάνιση τους τη δίνει. Τιμή και για τους εξαφανισθέντες… Φέρετρο χωρίς νεκρό. Ιδιαίτερη η θυσία, ξεχωριστή η τιμή… Περίπτωση μοναδική. Την απουσία, παρουσία! Το άγνωστο γνωστό με τον εαυτό του, με το άγνωστο… Απέδωσαν τον σεβασμό και την τιμή τους οι Αθηναίοι… Δεν μένουν άγνωστοι. Είναι γνωστοί στον κόσμο της αιωνιότητας. Εκεί πάνω έχουν τιμηθεί. Την εξαφάνιση του αποτελέσματος του θανάτου σωματώνουν οι Αθηναίοι σε ανυπαρξία, σε ιδανικό ύπαρξης. Του άγνωστου. Τιμούν την αιωνιότητα γιατί αυτή δέχτηκε αυτούς που τίμησαν τη ζωή».
Επίμετρο, για τα τελευταία: Αποσπάσματα κειμένου του υποφαινομένου. Γράφτηκε ως έκθεση σε επίσημο διαγώνισμα (ΣΤ΄ εξατ. Γυμν., Ιούν. 1954, Λαμία). Αριστα (20) από τον αείμνηστο φιλόλογο-καθηγητή Μιχαήλ Μιχόπουλο. Της Γνώσης αγαπημένο αγωνιστή, φίλο σεβαστό των μαθητών. Ξεχωριστά παρόντα στις καρδιές μας.
