Κύριε διευθυντά
Ο κ. Νίκος Κωνσταντάρας στο άρθρο του, «Κάτω από την ίδια σημαία» της 21/1, διακριτικότατα αναφέρεται στην άδικη και κυρίως αβασάνιστη συμπερίληψη κάτω από την ίδια σημαία, αφενός της υγιούς και έγκυρης και αφετέρου της βλαπτικής, για το κύρος του κλάδου, παρασιτικής και κυνικότατα ούτω καλουμένης «καταγγελτικής» δημοσιογραφίας.
Δύο δείγματα της τελευταίας, περισσότερο για την ιλαρότητα που προξενούν, επιτρέψτε μου να αφηγηθώ παρακάτω. Αντιπροσωπευτικά μιας άλλης εποχής, ωχριούν βεβαίως σε σχέση με τα σημερινά αντίστοιχα. Γνωστά στους παλαιότερους της αγοράς, έχουν καταγραφεί και από τον Ανδρέα Ριζόπουλο σε αρθρογραφία του στο περιοδικό «Επιλογή».
Το πρώτο αναφέρεται σε διάλογο μεταξύ εκδότη της εποχής και διοικητή τραπέζης. Απολαύστε: Ρωτά ο εκδότης γιατί δεν συμπεριλαμβανόταν στο διαφημιστικό πρόγραμμα της τράπεζας, όπως ένας, κατονομαζόμενος, ανταγωνιστής του. «Μα αυτός είναι κοινός εκβιαστής!», απαντά ο διοικητής. Και ο εκδότης, με την ίδια ανάσα, «και εγώ τι είμαι;…»: Πάντα τα όρια της ελεεινότητας και της ξεφτίλας τού καθενός, τα βάζει κάποιος άλλος.
Και το δεύτερο: Στη δεκαετία του ’60 δύο βιομήχανοι είχαν ψυχρανθεί μεταξύ τους. Τότε, ένας εκδότης προσφέρθηκε να οργανώσει ένα γεύμα, ώστε εκείνοι, συναντώμενοι, να τα πουν και να λύσουν την παρεξήγηση.
Ετσι και έγινε. Λίγο μετά, οι δύο βιομήχανοι έλαβαν από τον εκδότη δύο τσουχτερά τιμολόγια με την αιτιολόγηση, «για παρασχεθείσες υπηρεσίες». Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς εδώ; Την ανίερη εφευρετικότητα τού εκδότη, ή την απεχθή τιμολόγηση μιας, αντικειμενικά, αφ’ εαυτής ανταμείβουσας, προσφοράς των «καλών» υπηρεσιών του;
