Κύριε διευθυντά
Παρακολουθήσαμε τη συγκινητική επιχείρηση διάσωσης μιας μικρής φάλαινας. Ο αλτρουισμός και η έγνοια για το περιβάλλον στο αποκορύφωμά τους με τους αρμόδιους, άνδρες και γυναίκες εθελοντές, γιατρούς και νοσηλευτές, να δίνουν πραγματικό αγώνα, επί ώρες στα κρύα νερά, για να σώσουν ένα τραυματισμένο και άρρωστο θαλάσσιο θηλαστικό. Εβλεπα τις προσπάθειές τους και συγκινήθηκα βαθιά.
Την ίδια συγκίνηση είχα νιώσει το καλοκαίρι του 1962, αλλά για διαφορετικό λόγο, με μια άλλη φάλαινα στο καλοκαιρινό εκπαιδευτικό ταξίδι των Ν. Δοκίμων. Τη συναντήσαμε στον Ατλαντικό, μετά τον απόπλου του «Ιέρακα» από το Γιβραλτάρ. Αναδύθηκε, σε μικρή σχετικά απόσταση, στη δεξιά πλευρά μας σε μια γαλήνια θάλασσα, ξεφυσώντας έναν πίδακα νερού σε μία από τις τελευταίες της ανάσες. Κάποιος στη γέφυρα διέταξε να του φέρουν ένα πολεμικό όπλο και σημαδεύοντας το τεράστιο κήτος άρχισε να πυροβολεί. Σε λίγο η επιφάνεια της θάλασσας γύρω από τη φάλαινα έγινε κόκκινη και εκείνη έκανε την τελευταία της ακούσια βουτιά και χάθηκε από τα μάτια μας.
Ο «δεινός σκοπευτής» είχε καταφέρει να επιδείξει την ικανότητά του, λες και κατάφερε να χτυπήσει με πολεμικό όπλο μια κινούμενη γόπα ή μια μαρίδα.
Κάποιοι αγωνίστηκαν να κρατήσουν στη ζωή τη φάλαινα του Παλαιού Φαλήρου. Η φάλαινα του Ατλαντικού δεν στάθηκε τόσο τυχερή, διότι κάποιος την έβαλε στο σημάδι για να της αφαιρέσει τη ζωή. Βάλσαμο το τραγούδι της υπέροχης εθελόντριας για τον «Σωτήρη», τη φάλαινα του Παλαιού Φαλήρου. Φαρμάκι οι σφαίρες του, δυστυχώς, απαίδευτου, αναίσθητου και μικρόνοος σκοπευτού, για την ανώνυμη φάλαινα του Ατλαντικού.
