Κύριε διευθυντά
Τα φαινόμενα βίας των ημερών τείνουν να καταστούν ενδημικά πλέον. Κάθε τόσο και κάτι χειρότερο, «το βαρέλι μοιάζει να μην έχει πάτο», υπάρχει όλο και πιο κάτω. Αλλά δεν είναι μόνο η πραγματική βία, η βιαιοπραγία, ο θάνατος ενός αθώου 19χρονου παιδιού.
Βία είναι και ο «πολακισμός», η αντιθεσμική συμπεριφορά στα βουλευτικά έδρανα, η λογική της αυθαιρεσίας, της κατάληψης του δημόσιου βήματος, ο «ετσιθελισμός», η υποταγή στη νοοτροπία του «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;». Βία λεκτική, η βία των τσίγκινων, από εκείνους που περιμένουμε να αποτελούν πρότυπα, τους υπεύθυνους πολιτικούς, τους δημόσιους διαχειριστές των ζωών μας. Η φραστική βία, η κεκτημένη δημοκρατική ελευθεροστομία, η αδίστακτη αντίδραση όταν δεν μας αρέσει το ότι ο διπλανός μας υποστηρίζει άλλη ομάδα. Μια κοινωνία αφαιρετική, εξ αντιδιαστολής λειτουργούσα, που δεν χτίζει πια. Νοηματοδοτεί τον φίλαθλο όχι επειδή είναι υποστηρικτής του «Παναθηναϊκού», αλλά επειδή υπάρχει ο αντίπαλος, ο «Ολυμπιακός», έναντι του οποίου προσδιορίζεται αρνητικά. Μάλλον «αντιολυμπιακός» περισσότερο, παρά φιλοπαναθηναϊκός. Βία καταδικαστέα σε κάθε περίπτωση, αλλά η απομάκρυνση από το πολιτικό κέντρο, τη συναίνεση, ενισχύει τα άκρα στην κοινωνία. Και όταν οι πολιτικοί μας εθελοτυφλούν απέναντι στην πραγματικότητα αυτή, δεν προοιωνίζεται αισιοδοξία. Πέραν της ατομικής ευθύνης του καθενός μας. Η βία της κατεστημένης αντίληψης ίσως είναι χειρότερη της πραγματικής. Προ των ευθυνών μας. Ολοι μας.
