Kύριε διευθυντά
Η βιβλιοπαρουσίαση που υπογράφει ο συμπατριώτης μου Ν. Γκατζογιάννης στο φύλλο της 26/1 με τίτλο «Τι σόι αντάρτικο σκότωνε Ελληνες;» με ωθεί στη διατύπωση ορισμένων συνοπτικών παρατηρήσεων:
α) Οσο κι αν οι δραματικές ατομικές αφηγήσεις αποτελούν ιστορική πηγή, δεν αρκούν για να φωτίσουμε μια τόσο σκοτεινή περίοδο όσο ο ελληνικός εμφύλιος. Για τη διατύπωση ιστορικής κρίσης, θα πρέπει εκτός από τα ανθρώπινα πάθη, να μελετήσουμε τον ρόλο του διεθνούς περιβάλλοντος, τους πολιτικούς συσχετισμούς και τις κοινωνικές πραγματικότητες αυτής της ταραγμένης εποχής.
β) Η διατύπωση αφορισμών του στυλ «Τι σόι αντάρτικο σκότωνε Ελληνες» δεν προάγει την ιστορική γνώση, δεδομένου ότι ένας ιδεολογικός αντίπαλος θα μπορούσε να απαντήσει με έναν αντίστοιχο αφορισμό: «Τι σόι εθνικόφρονες σκότωναν παιδιά στο Πολυτεχνείο;».
γ) Επειδή έχετε ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής σας στις ΗΠΑ, οφείλω μετά λύπης να σας πληροφορήσω ότι η ιστορική σιωπή για την εθνική αντίσταση και τον εμφύλιο επεβλήθη από τη νικήτρια παράταξη, σε τέτοιο βαθμό που και η αναφορά τους ακόμα μπορούσε να σε καταστήσει συνοδοιπόρο των κομμουνιστών, σε μια εποχή που κυριαρχούσαν τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων.
δ) Θα συμφωνήσετε φαντάζομαι ότι η αξία της ιστορικής έρευνας δεν αποτιμάται ούτε με πωλήσεις ούτε με likes, ούτε μέσω της δημιουργίας εντυπώσεων και βέβαια όχι με τον αριθμό των ψηφίων που περιλαμβάνονται στον τραπεζικό μας λογαριασμό.
