Κύριε διευθυντά
Τις προάλλες που έβλεπα μια ταινία σε ένα ιδιωτικό κανάλι καταλήφθηκα από άγχος. Οχι από την ταινία –κι ας ήταν θρίλερ– αλλά από τις παρένθετες διαφημίσεις. Και πάλι, όχι από τις διαφημίσεις για πατατάκια και κολοριζασιόν κόμης, αλλά από εκείνες για τον ηλεκτρονικό τζόγο. Μια πραγματική πλημμυρίδα διαφημίσεων, πάνω από τα δύο τρίτα του συνόλου, με περισσή ένταση και πειθώ, ευαγγελιζόταν έναν νέο γενναίο κόσμο με άκοπα κέρδη. Μας το έλεγαν με μεγάλα γράμματα, και όχι βέβαια με εκείνα τα αόρατα πιο κάτω που ψέλλιζαν «Κίνδυνος εθισμού και απώλειας περιουσίας· γραμμή βοήθειας ΚΕΘΕΑ: 1114· παίξτε υπεύθυνα»· λες και αν τους ήταν μπορετό, θα το έκαναν.
Ο στόχος όμως δεν είμαστε όλοι εμείς. Ηταν οι νέοι: όχι πολύ χλωροί ώστε να μην έχουν εισόδημα για τζόγο, αλλά αρκετά νέοι ώστε να προλαβαίνουν να εθιστούν, όπως βλέπω να συμβαίνει συχνά και σε παλιούς μαθητές μου. Τόσο μεγάλη ανάγκη κατήχησης για τα αγαθά του τζόγου στην Ελλάδα της κρίσης; Εκείνης της κρίσης από την οποία, θυμάμαι, τόσον καλοπροαίρετα θέλησε να μας βγάλει η αλήστου μνήμης τρόικα, επιμένοντας φορτικά να αναμορφώσουμε το νομοθετικό μας πλαίσιο, ώστε να ανοίξουμε διάπλατα την πόρτα στον ηλεκτρονικό τζόγο.
Η ταινία κάποτε τελείωσε, η ανησυχία μου όμως παρέμεινε. Μια Ελλάδα κουλοχέρης, το μπερκέτι σαν άπιαστη οπτασία στην έρημό μας. Αλί κι αλίμονο (που λέμε στην πατρίδα μου) στους νέους!
