Κύριε διευθυντά
Το τελευταίο περιστατικό στη Θεσσαλονίκη με την οπαδική ποδοσφαιρική βία να έχει προκαλέσει τον θάνατο ενός νέου, είναι το κίνητρο του σημειώματος, με το φαινόμενο να λέει πολλά για την κατάπτωση της σημερινής παιδείας σε σχέση με την προ 75 ετών δική μου. Πήγαινα με τους φίλους μου στο γήπεδο της Λ. Αλεξάνδρας σε αγώνα Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού και στις εξέδρες συνυπήρχαν οι οπαδοί των δύο ομάδων, όχι βεβαίως πολύ αδελφικά αλλά τόσο εχθρικά που ο ανταγωνισμός να συνίστατο στο ποιος θα πει το πιο πιπεράτο αστείο για να γελάσουν οι ομοϊδεάτες του και να κατσουφιάσουν οι αντίπαλοι. Καθόμασταν δίπλα δίπλα με τον «άλλον» στους πάγκους της εξέδρας.
Σήμερα τι γίνεται; Απλά οι οπαδοί της μιας εκ των δύο ομάδων απαγορεύεται να βρίσκονται στο γήπεδο για τον κίνδυνο του αλληλοσκοτωμού! Βλέπουν, ως εκ τούτου, τον αγώνα στην τηλεόραση.
Πώς είναι δυνατόν, αγαπητέ φίλε του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού, να υποστηρίζεις την ήττα της ελληνικής ομάδας όταν αυτή παίζει μπάσκετ με μια ξένη ομάδα; Πώς είναι δυνατόν να μην τάσσεσαι υπέρ του Ολυμπιακού, αν και Παναθηναϊκός στο κόκαλο, όταν αυτός παίζει εναντίον της Μπαρτσελόνα ή της ομάδας της Μόσχας; Πώς είναι δυνατόν να εύχεσαι να χάσει ο μισητός Ολυμπιακός; Δεν είσαι Ελληνας εσύ; Δεν ξέρεις ότι η νίκη μιας ελληνικής ομάδας αναβαθμίζει τη χώρα σου διεθνώς, άρα θα ωφεληθείς; Γίνε λοιπόν, αγαπητέ φίλε του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, του Αρη, φίλαθλος και όχι οπαδός, διότι αλλιώς δείχνεις πως δεν σε ενδιαφέρει ο αθλητισμός που αντιπροσωπεύει τη χαρά της προσπάθειας για την πρωτιά, αλλά κάτι άλλο που δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό, που έχει όμως σχέση με τη βαρβαρότητα, με τις σιδερογροθιές, τα ρόπαλα και τη βία.
