Κύριε διευθυντά
Η βία ανάμεσα στα παιδιά του σχολείου, της αλάνας, του γηπέδου, και ανάμεσα στις γειτονιές δεν ήταν σπάνια ούτε ασυνήθιστη και (πολύ) παλιά. Η διαφορά με τα σημερινά είναι ότι τότε υπήρχαν άγραφοι, αλλά σεβαστοί κανόνες. Και τους τηρούσαν όλοι.
Δεν ήταν νοητή η άσκηση –ούτε καν η απειλή– βίας από μεγαλύτερο σε μικρότερο, ούτε χτυπούσε κανείς πεσμένο ή τραυματισμένο αντίπαλο. Τώρα βλέπεις να κλωτσούν με μανία τον πεσμένο και μάλιστα στο κεφάλι. Δεν γινόταν επίθεση από αριθμητικά πολύ υπέρτερη ομάδα, τώρα 5-6 ή και περισσότεροι ξεμοναχιάζουν ένα και τον χτυπούν «ιδιοχείρως» και με ό,τι βρουν μέχρι κυριολεκτικής εξοντώσεως.
Η βία εθεωρείτο από αυτούς που την ασκούσαν λεβεντιά και «αντριλίκι», αλλά γι’ αυτό τηρούσε κανόνες. Ο σεβασμός του αντιπάλου ξεκινούσε από τον σεβασμό καθενός προς τον εαυτό του.
Δεν ανήκω σε αυτούς που κακίζουν τα «σημερινά παιδιά που δεν σέβονται». Για τα παιδιά φταίνε πρώτοι οι μεγάλοι. Ας σκεφτεί ο καθένας τι παράδειγμα έχει δώσει στα παιδιά του.
