Κύριε διευθυντά
Το εξαιρετικό κείμενο της κ. Μαρίας Κατσουνάκη «Οι επίμονοι άφαντοι» στις «Αναγνώσεις» της κυριακάτικης «Καθημερινής» της 16/1/22, με αφετηρία τις αναφορές του σκηνοθέτη Λευτέρη Χαρίτου για τον πρόσφατα αποβιώσαντα πατέρα του Δημήτρη Χαρίτο, μου δίνει την ευκαιρία να αναφερθώ σε μία πτυχή της πολύπλευρης ενασχόλησης του τελευταίου σε σχέση με τον κινηματογράφο.
Ο Δημήτρης Χαρίτος, με την ιδιότητα του αντιπροέδρου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (ΕΚΚ), μαζί με τον τότε πρόεδρο Κώστα Βρεττάκο, δούλεψε με κέφι και αφοσίωση για τη λειτουργία των πρώτων χρόνων του δημοτικού κινηματογράφου «Στέλλα» (πρώην «Ριάλτο») στην Κυψέλη.
Οταν αγοράστηκε ο χώρος από τον Δήμο Αθηναίων, στο πλαίσιο προγράμματος για τη διάσωση των θερινών κινηματογράφων της πρωτεύουσας, ανατέθηκε η εκμετάλλευση του κινηματογράφου κατά τα δύο πρώτα χρόνια λειτουργίας του (1993 και 1994) στο ΕΚΚ, προκειμένου να εξασφαλισθεί η ποιοτική επιλογή ταινιών με ιδιαίτερη έμφαση στην ελληνική κινηματογραφική παραγωγή.
Η συμβολή του υπήρξε καθοριστική στην επιτυχία ενός πρωτόγνωρου εγχειρήματος, τόσο για τον δήμο όσο και για το ΕΚΚ.
Ο Δημήτρης Χαρίτος, όπως τον γνώρισα στα δύο χρόνια της στενής μας συνεργασίας, ήταν πράγματι «άνθρωπος εγγράμματος, ευγενής, ήρεμου πάθους και χαμηλών τόνων», όπως σημειώνει η κ. Μαρία Κατσουνάκη. Σε αυτή τη λιτή αλλά περιεκτική σκιαγράφηση θα προσέθετα την πολύ ευαίσθητη προσέγγιση των κοινωνικών δρωμένων και τη μοναδική γνώση των κινηματογραφικών θεμάτων.
