Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τη βία εις βάρος των γυναικών που διαχρονικά παρατηρείται ότι είναι προνόμιο των αρσενικών, θεωρώ σκόπιμο επ’ ευκαιρία να περιγράψω ένα περιστατικό που μου σημάδεψε την αθώα τότε παιδική ψυχή μου.
Σ’ ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας (αρβανιτοχώρι), απ’ όπου κατάγομαι, τη 10ετία του ’50 έγινε ένας καβγάς στην πλατεία του χωριού. Δύο άντρες αντάλλαξαν βαριές κουβέντες, με αποκορύφωμα ο ένας από τους δύο να πει στα αρβανίτικα «Τι νούκου γιε μπουρ γκρούα τι μπιν κουμάντο» – εσύ δεν είσαι άντρας, η γυναίκα σου κάνει κουμάντο. Ο άλλος το θεώρησε προσβολή, πήγε και πήρε τη γυναίκα του και μπροστά στους παρευρισκομένους τη χαστούκισε απανωτά απαντώντας σε αυτόν που τον πρόσβαλε: «Νάνι γιαμ μπουρ ή νούκου γιαμ» – τώρα είμαι άντρας ή δεν είμαι; Και η γυναίκα που δεν είχε υποστήριξη από τους παρευρισκόμενους άντρες, ταπεινωμένη και αιμόφυρτη έφυγε για το σπίτι της.
Πίστευα ότι τέτοιες συμπεριφορές είχαν μείνει στο μακρινό παρελθόν.
Με λύπη και αγανάκτηση διαπιστώνω ότι και σήμερα υπάρχουν άνδρες (και μάλιστα με μόρφωση και σε δημόσιες θέσεις) που δεν διστάζουν να φερθούν στις γυναίκες κακοποιητικά και βάναυσα (μέχρι θανάτου) τόσο, που το περιστατικό εκείνης της εποχής που μου άφησε πληγές να φαντάζει πολύ μικρότερο.
