Κύριε διευθυντά
Παραμερίζοντας τις φρικτές μνήμες από την επάρατο εχθρική κατοχή, συγκρατώ και αναπολώ με νοσταλγία τις αλησμόνητες περιπέτειες που έζησα ως έφηβος την ίδια περίοδο στη γενέτειρά μου Καστανιά Αγράφων. Σκαρφαλωμένη στην πλαγιά ενός πανέμορφου βουνού, η Καστανιά είναι ευλογημένη από τη φύση. Με πλούσια βλάστηση και πολλά τρεχούμενα νερά, πλαισιώνεται στο πάνω μέρος από ένα πυκνό παρθένο ελατόδασος και στο κάτω μέρος από ένα υπέροχο καστανόδασος.
Επί τουρκοκρατίας, υπήρξε η έδρα του αρχιαρματολού των Αγράφων, Γεωργίου Καραϊσκάκη, του αργότερα θρυλικού στρατάρχη της Ρούμελης. Κατακτητής ποτέ δεν εγκαταστάθηκε στο χωριό, ούτε επί τουρκοκρατίας ούτε επί ιταλογερμανικής κατοχής. Δύο μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον των ανταρτών έγιναν πρώτα από τους Ιταλούς και έπειτα από τους Γερμανούς. Ολα σχεδόν τα χωριά γύρω από το υψίπεδο της Νεβρόπολης, το οποίο σήμερα καλύπτεται από τα νερά της Λίμνης Πλαστήρα, πυρπολήθηκαν. Η Καστανιά έμεινε αλώβητη.
Στην περίοδο από το φθινόπωρο του 1942 που εμφανίστηκαν οι πρώτοι αντάρτες στ’ Αγραφα μέχρι την απελευθέρωση, τον Σεπτέμβρη του 1944, τα σχολεία ελάχιστα λειτουργούσαν. Τον περισσότερο καιρό λοιπόν βρισκόμαστε στη γενέτειρα Καστανιά. Απεριόριστος ο χρόνος και ο χώρος για παιχνίδια. Παίζαμε με τις ώρες αναπνέοντας τον ζωογόνο αέρα του βουνού. Εκεί το βλέμμα μπορεί να διεισδύει άνετα στο βάθος του ορίζοντα. Να πιάνει τις ατέλειωτες οροσειρές των Αγράφων από τη μια μεριά και την απεραντοσύνη του Θεσσαλικού κάμπου από την άλλη, με τις χιονισμένες κορυφές του Ολύμπου να λαμπυρίζουν στο βάθος.
Πώς να συγκρίνει κανείς αυτή την ανέμελη ζωή μέσα σ’ ένα ιδανικό περιβάλλον με τη ζωή των σημερινών εφήβων στις πόλεις και ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα; Καταπιεσμένα τα παιδιά με ατέλειωτες ώρες στα θρανία, στο σχολείο και στα φροντιστήρια. Από νωρίς πρέπει να ετοιμάζονται για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, διακατεχόμενα από ένα συνεχές άγχος. Υποχρεωτική και η εκμάθηση ξένων γλωσσών. Πότε και πού να παίξουν τα παιδιά; Ο ορίζοντάς τους είναι το τσιμέντο των απέναντι πολυκατοικιών και το δάσος των κεραιών της τηλεόρασης. Ο αέρας που αναπνέουν μολυσμένος, γεμάτος ρύπους και βλαβερά μικροσωματίδια. Τι κι αν έχουν γενναίο χαρτζιλίκι και ρούχα σινιέ; Τα λυπάμαι αυτά τα παιδιά και αισθάνομαι ευτυχής για τα αξέχαστα χρόνια της ξενοιασιάς που έζησα ως έφηβος.
Θα πρέπει εδώ να σημειώσω ότι και η συμμετοχή μας στις αντιστασιακές δραστηριότητες δεν ήταν για μας παρά ένα παιχνίδι. Τραγούδια, χοροί, θέατρο. Είχαμε βέβαια και καθήκοντα, αλλά κι’ αυτά διασκεδαστικά. Ανεβαίναμε, παραδείγματος χάριν, στο κωδωνοστάσιο για να εκφωνήσουμε με τον τηλεβόα τα δελτία ειδήσεων που έβγαιναν από το ραδιόφωνο. Ετσι μαθαίναμε τις εξελίξεις στα μέτωπα του πολέμου μεταξύ των συμμάχων μας και των δυνάμεων του άξονα. Στην Αφρική, στην Ιταλία, στη Γαλλία, στη Ρωσία, στον Ειρηνικό. Ενδιαφέρον επίσης είχαν οι ειδήσεις για την αντιστασιακές δραστηριότητες στη Γαλλία με τους «Μακί», στη Γιουγκοσλαβία με τον Τίτο και, βέβαια, στην Ελλάδα. Ο καταιγισμός των εξελίξεων και τα συνταρακτικά γεγονότα που διαδέχονταν το ένα το άλλο δεν άφηναν περιθώρια για πλήξη. Μερικές φορές μας ανέθεταν καθήκοντα συνδέσμου και πηγαίναμε με τα πόδια στα γειτονικά χωριά για να μεταφέρουμε μηνύματα. Ακόμα βοηθούσαμε και στη μεταφορά τραυματιών ανταρτών.
