Κύριε διευθυντά
Το φαινόμενο της βίας μέσα και έξω από τα γήπεδα υπήρξε από τότε που εμφανίστηκε το ομαδικό άθλημα του ποδοσφαίρου, όταν οι απλοί φίλαθλοι μιας ομάδας μεταβάλλονται σε οπαδούς, έτοιμοι να συγκρουστούν βίαια με τους οπαδούς μιας αντίπαλης ομάδας και σε αυτό δεν είναι αμέτοχοι και οι παράγοντες των ομάδων που έχουν ανάγκη τέτοιους οπαδούς. Την έξαρση αυτού του φαινομένου την είδαμε στην Αγγλία επί κυβερνήσεως Θάτσερ, με τον γνωστό χουλιγκανισμό που μόνο ύστερα από δρακόντεια μέτρα κάμφθηκε αυτή η βία. Η πανδημία που έφερε η COVID-19 με τον καταναγκαστικό εγκλεισμό στα σπίτια, με τον φόβο του θανάτου να παραμονεύει ανά πάσα στιγμή, τόσο στους ίδιους τους νέους αλλά και κάποιου οικείου προστάτη, δημιούργησε ψυχολογικά προβλήματα αυξάνοντας και το φαινόμενο της βίας.
Το φαινόμενο αυτό πήρε μεγάλες διαστάσεις και δεν περιορίζεται μόνο σε ομάδες οπαδών αλλά επεκτείνεται και πέραν αυτών. Εφηβοι ακόμα, γεμάτοι θυμό και ενέργεια είναι φυσικό να θέλουν κάπου να την εκτονώσουν. Το σπίτι είναι ανήμπορο να απορροφήσει τέτοιους κραδασμούς, με αποτέλεσμα τα όποια προβλήματα δημιουργούνται να βγαίνουν και εκτός σπιτιού. Μέσω των κινητών σχηματίζουν ομάδες με άλλα άτομα που συμπάσχουν (χωρίς να είναι απαραίτητο να ανήκουν σε κάποια ομάδα ποδοσφαίρου ή κάποιου άλλου αθλήματος). Οι συγκρούσεις αυτές είναι βίαιες, φτάνοντας ακόμα και στην αφαίρεση ζωής. Οσο πιο γρήγορα βγούμε από την πανδημία άλλο τόσο θα καμφθεί η βία στους νέους. Οσο για τη βία που παρατηρείται σε οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων που φτάνουν ακόμα και στο έγκλημα, είναι στο χέρι της πολιτείας να πατάξει τέτοια φαινόμενα. Η αείμνηστη Θάτσερ διδάσκει.
