Κύριε διευθυντά
Διάβασα εις την «Καθημερινή» 21-1-2022 άρθρο σχετικό με τα προβλήματα της ΛΑΡΚΟ Α.Ε.
Ορθώς η αρθρογράφος σας σημειώνει ότι η εκμετάλλευση των σιδηρονικελιούχων μεταλλευμάτων του τόξου Βοιωτία-Φθιώτιδα-Εύβοια γίνεται αναποτελεσματική, διότι πέρα από την παραγωγή σιδηρονικελίου η εταιρεία έπρεπε να αξιοποιήσει και τις παραγόμενες σκουριές που περιέχουν σίδηρο, χρώμιο, νικέλιο και μεγάλη θερμαντική περιεκτικότητα σε ρευστή κατάσταση.
Τοιουτοτρόπως σε πρώτο στάδιο αξιοποιώντας μέρος των εν λόγω σκουριών δύνανται να παραχθούν ετησίως περίπου 120.000 τόνοι ειδικού χυτοσιδήρου και σε δεύτερο στάδιο από την υπόλοιπη σκουριά άλλοι 120.000 τόνοι ειδικού χυτοσιδήρου, ο οποίος ειδικός χυτοσίδηρος πωλείται με θετικό πρόσημο από το πρώτο κιλό.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι η ΛΑΡΚΟ Α.Ε. παρήγαγε από αυτές τις σκουριές κατά το έτος 1969 περίπου 5.000 τόνους χυτοσίδηρο.
Η αξιοποίηση των σκουριών είναι σήμερα για τη ΛΑΡΚΟ Α.Ε. μονόδρομος για να επιβιώσει.
Εν ευθέτω χρόνω δύνανται να αντικατασταθούν οι περιστροφικοί κλίβανοι (θα πωληθούν) με κλιβάνους πυρακτώσεως, οι οποίοι δεν εκπέμπουν εις την ατμόσφαιρα διοξείδιο του άνθρακα.
Να σημειωθεί, εδώ, ότι οι παραγόμενες σκουριές κατά την παραγωγή του ειδικού χυτοσιδήρου, καθίστανται με κατάλληλη επεξεργασία πρώτη ύλη για τα εργοστάσια τσιμέντου.
Τοιουτοτρόπως ούτε τη θάλασσα ούτε την ατμόσφαιρα θα ρυπαίνει πλέον η ΛΑΡΚΟ Α.Ε.
Τέλος το να κλείσει η εταιρεία δεν αφορά μόνο την απώλεια θέσεων εργασίας και τη θέση της ως παραγωγού νικελίου από ελληνικά μεταλλεύματα στην Ε.Ε. αλλά και κάτι που χρειάζεται η χώρα μας, δηλαδή την απώλεια παραγωγής ειδικού χυτοσιδήρου για την παρασκευή χαμηλά κεκραμένου χάλυβα με πολυσχιδείς εφαρμογές εις τη σιδηροβιομηχανία.
