Κύριε διευθυντά
Εξαιρετική η ανάλυση στο άρθρο σας «Η Δύση απέναντι στο δημιούργημά της» της 5ης Ιανουαρίου. Πρόσφατα ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ μίλησε για την αλαζονεία των ΗΠΑ όσον αφορά τον τρόπο που αντιμετώπισαν τη Ρωσία μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης. Η πικρία ενός τέως Σοβιετικού πολιτικού, που σαν μεταρρυθμιστής πίστεψε στην ειλικρινή συνεργασία με τη Δύση και εργάστηκε σοβαρά προς αυτή την κατεύθυνση δίνει, κατά τη γνώμη μου, μια εικόνα της σημερινής κατάστασης ανάμεσα σε ΗΠΑ, και ειδικά εμάς τους Ευρωπαίους, και Ρωσία.
Δεν αντιπροσωπεύω μια «φιλορωσική» ή αντιευρωπαϊκή θέση λέγοντας ότι ο Γέλτσιν ξεπούλησε τη χώρα του στις ΗΠΑ, που πίστεψαν ότι έφτασε το «τέλος της ιστορίας» (όπως και εκφράστηκε από τον Φράνσις Φουκουγιάμα στο «Τhe End of History and the Last Man», 1992). Οταν αργότερα, με τον Πούτιν, η Ρωσία ανακτούσε τη γεωπολιτική της θέση η Ευρώπη «δάγκωσε» το απλωμένο χέρι του Πούτιν που πρότεινε τη συνεργασία της Ρωσίας. Για μια ακόμη φορά έγινε φανερό ότι οι Ευρωπαίοι –προφανώς κάτω από τη σκιά των ΗΠΑ– δεν είχαν το θάρρος ή τη θέληση να αναπτύξουν μια ευρωπαϊκή πολιτική ασφαλείας και μακροπρόθεσμης οικονομικής προοπτικής με τον μεγαλύτερο ανατολικό τους γείτονα.
Παράλληλα, σε αντίθεση με όλες τις σχετικές συμφωνίες με τη Ρωσία, άρχισε η ανατολική επέκταση του ΝΑΤΟ που έφτασε μέχρι τα ρωσικά σύνορα…
Οι περαιτέρω εξελίξεις είναι γνωστές: Ο,τι έγινε μέχρι σήμερα δεν αποτελεί δικαιολογία για τη συμπεριφορά της Ρωσίας στην Κριμαία, αλλά –ταυτόχρονα– δεν απαλλάσσει ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ενωση και ΝΑΤΟ από τις σχετικές τους ευθύνες!
