Κύριε διευθυντά
Μια φορά κι έναν καιρό υπηρέτησα μέρος της θητείας μου στην καρδιολογική κλινική του «401», ως «νοσοκόμα». Μας αποκαλούσαν έτσι γιατί, εξαιτίας κάποιου προβλήματος υγείας, είχαμε επισκεφθεί το νοσοκομείο και οι γιατροί κατόπιν μας κράτησαν για βοήθεια στις κλινικές, όπου εκτελούσαμε χρέη άτυπου παραϊατρικού προσωπικού.
Εκεί, κάθε μεσημέρι λίγο πριν από το σχόλασμα, κατέφθανε στην κλινική ένας διαπρεπής καρδιολόγος, ο «στρατιωτικός Τούτουζας» όπως τον αποκαλούσαν οι συνάδελφοί του, και με ρωτούσε: «Πού είναι οι Πολαρόιντ μου;». Εγώ, ευπειθώς, του παρέδιδα τα δύο κουτιά με φιλμ που θα χρησιμοποιούσε το απόγευμα στον υπερηχογράφο, στο ιδιωτικό του ιατρείο.
Γιατί το θυμήθηκα; Διάβαζα τις προάλλες ότι αίρεται το ασυμβίβαστο μεταξύ ιατρών του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Και αναρωτήθηκα; Πώς θα σφραγιστούν ερμητικά τα συγκοινωνούντα δοχεία, έτσι ώστε να μη διοχετεύονται ασθενείς και πολύτιμοι πόροι από το ΕΣΥ στο ΠΕΣΥ (δηλαδή το Προσωπικού Ενδιαφέροντος Σύστημα Υγείας); Πώς θα σχεδιαστεί και πώς θα επιτηρείται αυτή η ώσμωση; Διότι, καθώς θα γνωρίζετε, στην υγεία ισχύουν οι θεοκρατικοί νόμοι: οι ασθενείς συνήθως κρατούν το στόμα τους ερμητικά κλειστό.
