Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα οπαδικής βίας και χουλιγκανισμού, φαινόμενα ενδημικά πλέον στον 21ο αιώνα, μου έρχονται στη μνήμη πολλές αναμνήσεις από τη δεκαετία του ’60, όταν είχα, και έχω πάντα, πάθος με το ποδόσφαιρο και τον Ολυμπιακό, που μαρτυρούν το πόσο διαφορετικά ήθη και πολιτισμός υπήρχαν τότε…
Θα αναφέρω δύο:
– Στον πρώτο Σύνδεσμο Φιλάθλων του Ολυμπιακού που έγινε, με συμμετέχοντες εξέχοντα μέλη της πειραϊκής κοινωνίας (Παράσχος, Χιωτάκης, κ.ά.) έγινα γενικός γραμματέας (ίσως γιατί ήμουν Αθηναίος;). Ο σύλλογός μας είχε παραχωρήσει αίθουσα στη λέσχη του Ολυμπιακού στο Πασαλιμάνι για να συνεδριάζουμε!
Σε ένα ματς, στο Καραϊσκάκη με τον Παναθηναϊκό, η εξέδρα μας άρχισε να φωνάζει κάθε φορά που ο Δομάζος είχε την μπάλα, «Πρέκας Πρέκας». (Τότε η μεγάλη Βίκυ Μοσχολιού, που ζούσε με τον Δομάζο, φημολογείτο ότι είχε ιδιαίτερη συμπάθεια στον Κώστα Πρέκα, πρωταθλητή καταδύσεων του Ολυμπιακού τότε και σταρ του σινεμά μετέπειτα.)
Σηκώθηκα λοιπόν, και φώναξα «Σταματήστε να τσιγκλάτε τον κοντό, γιατί θα τον νευριάσετε και θα μας… σκίσει!». Περιττόν να θυμίσω ότι ένας καταπληκτικός Δομάζος οδήγησε τον ΠΑΟ σε νίκη μέσα στο Καραϊσκάκη (σπάνιο τότε).
– Το 1958-59 πρωτοετής φοιτητής της Νομικής είχα συμφοιτητή τον Αριστείδη Καμάρα, τον γνωστό μεγάλο διεθνή ποδοσφαιριστή (το επώνυμό του ήταν Κατροδαύλης, αλλά ο αδελφός του, επίσης διεθνής, Γιώργος Καμάρας, το είχε απλοποιήσει σε Καμάρας).
Υπενθυμίζω ότι τότε δώσαμε εισαγωγικές στη Νομική 2.400 υποψήφιοι και πετύχαμε 405.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν σήμερα υπάρχει έστω και ένας διεθνής ποδοσφαιριστής με πανεπιστημιακή θητεία.
Αλλες εποχές, άλλα ήθη.
