Kύριε διευθυντά
Στα πανεπιστήμια της πατρίδας μας, στον παρόντα χρόνο λαμβάνουν χώρα φοβερά πράγματα. Από ακραίους χώρους, φοιτητές και μη, επιτίθενται σε καθηγητές, σ’ αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους, τρομοκρατώντας τους. Καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων, συνθήματα, μπογιές στα κτίρια, γκρεμίσματα τοίχων, απαράδεκτη αισθητική. Το άσυλο των πανεπιστημίων στη χειρότερή του μορφή. Μεγάλη η προσπάθεια από την κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη και ιδιαίτερα από τον πρώην υπουργό Μιχ. Χρυσοχοΐδη να διορθωθούν τα ανωτέρω θλιβερά πράγματα, προσπάθεια που συνεχίζεται. Απαντα τα κόμματα της αντιπολίτευσης σιωπούν με εξαίρεση τη νέα μορφή του ΠΑΣΟΚ, τον κ. Νικ. Ανδρουλάκη.
Η αίσθηση, πάντα κατά τη γνώμη μου, είναι ως να εύχονται τα ανωτέρω, ως να αποτελούν κομματική τροφή. Οι θέσεις τους για τη λύση των προβλημάτων παραπέμπουν στη βασιλεία των ουρανών, δηλαδή ποτέ. Θα μπορούσαν οι αρχηγοί τους στη Βουλή, με αποκλειστικό θέμα τα όσα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια, να δηλώσουν ξεκάθαρα ότι δεν συμφωνούν με αυτά, ότι είναι απέναντι, και την επόμενη στιγμή να υπερτονίζουν τα όποια λάθη της κυβέρνησης στον χώρο της Παιδείας. Αλλά «τι ζητάω, τι ζητάω;», που λέει και ο μέγας Σαββόπουλος. Σε καμία ευρωπαϊκή πόλη, ακόμη και στην Τουρκία, δεν υπάρχει αυτή η απαράδεκτη αισθητική των πανεπιστημιακών χώρων. Βέβαια και στο παρελθόν υπήρχαν «άκρα» στην Παιδεία. Π.χ., θυμάμαι το 1966 στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο τα λόγια του καθηγητή του μαθήματος του Σχεδίου, όπου στο πρώτο μάθημα, στο κτίριο «Γκίνη», σε αίθουσα γεμάτη από σπουδαστές του πρώτου έτους (πολιτικοί και τοπογράφοι μηχανικοί), ρώτησε «ποιοι από εσάς έχουν πατεράδες μηχανικούς;». Σήκωσαν το χέρι περί τους 40 και ο καθηγητής είπε «μπράβο παιδιά, για εσάς είναι το Πολυτεχνείο, οι υπόλοιποι έκαναν λάθος, έπρεπε να πάνε αλλού», αναφέροντας μειωτικά κάποιες σχολές. Την ίδια στιγμή, με συνάδελφο από τη Στυλίδα προβληματισμένοι συζητούσαμε για το τι δουλειές έκαναν οι πατεράδες μας. Βέβαια δεν επρόκειτο για γκρέμισμα τοίχου, αλλά για άλλου είδους «γκρέμισμα» (σημειώνω ότι το ανωτέρω ήταν από τις ελάχιστες εξαιρέσεις, στο υψηλής ποιότητας ΕΜΠ). Δυστυχώς τα «άκρα», στον χώρο της Παιδείας είναι πολύμορφα και διαχρονικά.
