Κύριε διευθυντά
Σε σχέση με τη συζήτηση που άνοιξε σχετικά με το πολυτονικό, ως εν ενεργεία εκπαιδευτικός τα τελευταία 32 χρόνια θα ήθελα να επισημάνω τα εξής:
1. Ασφαλώς δεν υιοθετώ τους όρους «Ελληνώνυμος» και «Ελλαδιστάν» ούτε εκχωρώ το δικαίωμα απονομής της ιδιότητας του Ελληνα σε οιονδήποτε, ούτε καν στον σεβαστό κ. Χρήστο Γιανναρά. Ελληνες είμαστε όλοι μας που ζούμε σε αυτήν τη χώρα, ασχέτως των υπολοίπων χαρακτηριστικών μας και ιδιοτήτων μας.
2. Η πασιφανής παρακμή έχει πολλές αιτίες, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές, πνευματικές, δημογραφικές, και όχι μόνον τη γλωσσική έκπτωση.
3. Στην κατωφερή πορεία μας συνέβαλαν καθοριστικά η εντροπία της κλασικής παιδείας και των ιστορικών σπουδών στα σχολεία και στα πανεπιστήμια (δεν υπάρχει κεφάλαιο για τη Μακεδονική Δυναστεία στο βιβλίο Βυζαντινής και Μεσαιωνικής Ιστορίας του βιβλίου της Β΄ Λυκείου!), η κατάρρευση της φιλαναγνωσίας και πολλά ακόμη. Ανάμεσα σε όλα αυτά η επιβολή μονοτονικού συστήματος έπαιξε χωρίς αμφιβολία σημαντικό ρόλο.
4. Αν και πράγματι οι τόνοι και τα πνεύματα είναι εφεύρεση της Ελληνιστικής περιόδου, η νεότερη ελληνική γλώσσα διαμορφώθηκε με τόνους και πνεύματα και είναι δυσλειτουργική χωρίς αυτά. Για παράδειγμα, όποιος γνωρίζει ότι η δασεία προσδιορίζει τον τρόπο συνένωσης δύο λέξεων (π.χ. καθίσταμαι αλλά κατεστημένο) μπορεί να χειρίζεται τη γλώσσα. Και επίσης γιατί ο Ηρακλής μεταφέρεται στις λατινογενείς γλώσσες ως Hercules, ενώ ο Απόλλων ως Apollo. Επομένως μπορεί να συναρμολογεί και να αποσυναρμολογεί τις λέξεις και να είναι ποιητής της γλώσσας και όχι παπαγάλος.
5. Η εμπειρία, γενικότερα, δείχνει ότι το πολυτονικό οδήγησε ταχύτατα στο ατονικό. Οι παλιοί δάσκαλοι, που είμαστε η τελευταία γενιά που φοίτησε σε πολυτονικά σχολειά, ζήσαμε ως εκπαιδευτικοί την πορεία τους μέρα με τη μέρα, μετά την νύκτωρ μετατροπή τους σε μονοτονικά. Ασχέτως των προθέσεων του αγαθού, δημοκράτη και πατριώτη Βερυβάκη. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων αποσυντόνισε τη γλωσσική διδασκαλία και λειτούργησε τελικώς ως ακρωτηριασμός, εντροπία και αποσύνδεση από τη μακρά γλωσσική συνέχεια, κυρίως από τα ασύλληπτου κάλλους και νοητικού ύψους ελληνικά του Σάθα, του Ροΐδη και του Παπαδιαμάντη. Επίσης εξόρισε από τον καθημερινό λόγο εκφράσεις όπως αυτή που χρησιμοποίησα στην αρχή της επιστολής μου: «εν ενεργεία». Χωρίς τα πνεύματα και κυρίως την υπογεγραμμένη, είναι χωλή έως ακατανόητη, αλλά δεν βρίσκω άλλον καλύτερο τρόπο να αποδώσω την έννοια.
