Κύριε διευθυντά
Αναντίλεκτα, η επιλογή του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, να ανακοινώσει την αναγνώριση των κρατικών σχηματισμών των ρωσόφωνων αυτονομιστών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ αποβαίνει μία αμιγώς επιθετική ενέργεια, που διαμηνύει την αλλαγή των διεθνοπολιτικών ισορροπιών με αποδέκτες την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Κατά πρώτον, η συγκεκριμένη κίνηση –και όσα διαδραματίζονται– αποτελεί συνέχεια της επεκτατικής πολιτικής της Ρωσίας στην Κριμαία. Συνιστά παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, ενώ παράλληλα πυροδοτεί αντιδράσεις, οι οποίες καθορίζουν τόσο τη διεθνή διπλωματία, όσο και την ευρωπαϊκή οικονομία, αν λάβει κανείς υπόψη την άνοδο των τιμών των καυσίμων, εξαιτίας της ενεργειακής κρίσης που σταδιακά οξύνεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Σε αυτό το πλαίσιο, μία σημαντική παράμετρος, που αφορά την Ελλάδα στο επίπεδο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είναι η αντίδραση της Δύσης απέναντι στην επιθετικότητα της Ρωσίας. Η Αγκυρα, παρατηρώντας αυτόν τον καιρό την κορύφωση της μεθοδικής ρωσικής επέκτασης, που ασκείται –ήδη από το 2014– στην ουκρανική ενδοχώρα, σφυγμομετρεί το διεθνές περιβάλλον, προκειμένου να διαμορφώσει τη δική της ατζέντα στον τομέα των ελληνοτουρκικών διαφορών. Αναλογικά, ο πόλεμος της Κριμαίας (2014) και η ρωσική αναγνώριση των κρατιδίων της περιοχής του Ντονμπάς μπορεί να συγκριθεί με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο κατά το 1974. Από το πρίσμα του Διεθνούς Δικαίου, και οι δύο προαναφερθείσες περιπτώσεις μπορούν να παρατεθούν ως ενεργά πεδία ενός case study, με χρήσιμα συμπεράσματα για τους πολιτικούς επιστήμονες και τους διεθνολόγους.
Ως εκ τούτου, οι εξελίξεις στην Ουκρανία καθίστανται ένας κρίσιμος μοχλός για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Ερντογάν απέναντι στην Ελλάδα, καθώς πιθανές ήπιες αντιδράσεις των δυτικών χωρών προς τη Μόσχα, ενδεχομένως δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις μονομερών ενεργειών της Τουρκίας, σε ένα πρώτο επίπεδο, κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας και, εν συνεχεία, εναντίον της Ελλάδας στο ζήτημα των ελληνικών νησιών του Αιγαίου.
