Κύριε διευθυντά
Εδώ και πολύ καιρό ακούμε για κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Επαπειλούμενες ή έμπρακτες, οικονομικές και διπλωματικές και πολιτικές, εξαγγέλλονται μεν εύκολα, στην πράξη όμως «ξεθωριάζουν» ή αργούν να δείξουν αποτέλεσμα, ή αμφισβητούνται διότι κατόπιν ωρίμου σκέψεως φαίνεται να βλάπτουν εξίσου και τα δύο μέρη, αυτούς που τις εκτελούν και αυτούς που τις υφίστανται. Οι τελευταίοι βλέπουν τους δισταγμούς των πρώτων και σκέφτονται ότι «σκύλος που γαυγίζει δεν δαγκώνει» και συνεχίζουν αδίστακτα τις επιθετικές τους ενέργειες.
Νομίζω ότι εδώ χρειάζεται λίγη ψυχολογία. Οταν ήμασταν μαθητές δεν μας στοίχιζαν τόσο οι ξυλιές που τρώγαμε από τους δασκάλους μας όσο η ορθοστασία στη γωνία, η αποβολή, το «μαύρισμα» της διαγωγής. Οι οικονομικές κυρώσεις μπορεί να επιβαρύνουν σε ποικίλο βαθμό τον δράστη, αλλά έχουν και άλλες συνέπειες και δεν μπορούν να διατηρηθούν επ’ αόριστον. Μια πρόσθετη ή εναλλακτική επιλογή θα ήταν οι αθλητικές και πολιτιστικές κυρώσεις. Ενας γενικός αποκλεισμός της ένοχης χώρας από κάθε είδους διεθνή πολιτιστική διοργάνωση, από αθλητικούς αγώνες μέχρι καλλιτεχνικά φεστιβάλ (μουσικά, κινηματογραφικά, θεατρικά κ.ά.), εκθέσεις και επιστημονικά συνέδρια θα έδινε ένα ισχυρό μήνυμα τόσο στους επιτιθέμενους όσο και στον κόσμο ολόκληρο ότι δεν μπορείς ως χώρα να διεξάγεις επιθετικούς πολέμους και ταυτόχρονα να επιχειρείς να εξαγάγεις πολιτισμό. Αν κάτι τέτοιο ακούγεται σκληρό και άδικο για τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, του αθλητισμού και της επιστήμης της Ρωσίας, ας αναλογισθούν όλοι αυτοί τη στάση τους απέναντι στην ηγεσία της χώρας τους. Η απομόνωση δεν αρέσει σε κανέναν. Ιδίως όμως στους «μεγάλους».
