Κύριε διευθυντά
Διετέλεσα γενικός πρόξενος της Ελλάδος στη Μαριούπολη από το 2001 έως το 2005. Ενθυμούμαι έντονα και με βαθιά συγκίνηση τη συμπαγή μάζα των Ελλήνων στην κωμόπολη του Σαρτανά.
Ενθυμούμαι σε μία επίσκεψή μου εκεί με πλησίασε ένας Ελληνας ομογενής, μεγάλης ηλικίας, με δάκρυα στα μάτια και με έσφιξε αυθόρμητα στην αγκαλιά του. Μίλησε στην ουκρανική. Η διερμηνέας του προξενείου μού εξήγησε, με βάση τα λεγόμενά του, ότι στο πρόσωπο του εκπροσώπου της Ελλάδος έβλεπε τη μακρινή πατρίδα, το όραμα της οποίας και η προσδοκία να την επισκεφθεί, ιδιαίτερα την Ακρόπολη, τον κρατούσαν ζωντανό.
Προσέθεσε ότι αισθανόταν ντροπή διότι δεν μπορούσε να μιλήσει ελληνικά.
Εσκυψε να φιλήσει το χέρι μου, ευγενικά τον απέτρεψα.
Ηταν η σημαντικότερη ανάμνηση σε όλη την υπηρεσιακή μου πορεία. Την οφείλω σε ένα απλό άνθρωπο του λαού μας, ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο πατέρας όλων μας.
Εχω πάντοτε τη βεβαιότητα ότι ήταν περισσότερο Ελληνας από μένα.
