Κύριε διευθυντά
Εν μέσω της τραγικής επικαιρότητας που απομακρύνει περαιτέρω την όποια κανονικότητα, μια φτωχή υπενθύμιση του εορτασμού της Ημέρας της Γυναίκας.
«Μια χώρα δεν μπορεί να βρεθεί ψηλότερα από το επίπεδο στο οποίο βρίσκονται οι γυναίκες της». Συνάντησα τον αφορισμό στο βιβλίο του Λ. Αρτσερ, «Βαλκανικό ημερολόγιο», όπου ο συγγραφέας, επικεφαλής του Μεσανατολικού Ιδρύματος κατά την περίοδο 1934-41, μας παρέδωσε μια ακτινογραφία της εποχής, όπου η γυναίκα, στην καλύτερη περίπτωση, ήταν «το μικρότερο ήμισυ της οικογένειας».
Από το βιβλίο: Καθώς για τις απόφοιτες της Ακαδημίας Θηλέων δεν επιτρεπόταν να διδάξουν επαγγελματικά, ο συγγραφέας, προς παρηγορίαν τους, σε ομιλία του χρησιμοποίησε το παλιό γνωμικό: «Το χέρι που κουνάει την κούνια κυβερνά τον κόσμο». Το ανδρικό ακροατήριο, θορυβημένο, ζήτησε εξηγήσεις: Σήμαιναν αυτά τα λόγια ότι η σχολή ενθάρρυνε πολιτικές φιλοδοξίες στις γυναίκες; Χρειάστηκε να εξηγηθεί ότι, απλώς, το γνωμικό σήμαινε ότι οι γιοι των κοριτσιών αυτών θα κυβερνούσαν τη χώρα. Πράγμα που ικανοποίησε τους πάντες…!
Εκτοτε, η τοξική αρρενωπότητα ουδόλως έχει εκλείψει: Μετά τη χρήση βίας, χειρότερη μορφή της η, εν είδει φυσικής τάξης, ταύτιση της γενετήσιας πρόκλησης με τη γυναίκα. Αυτή η πρόξενος κάθε λαγνείας επί γης. Βεβαίως, ο περιορισμός των γυναικείων επαγγελμάτων στα γνωστά δύο έχει κάνει τον κύκλο του, ανά τον κόσμο και τους αιώνες. «Από τον Προυντόν, που τον ενοχλούσαν οι πρώτες φοιτήτριες, επικαλούμενος το απόφθεγμα των Ρωμαίων, «domus servabat, lanam lilabat», μέχρι τους Κινέζους. Των τελευταίων η παροιμία: «Αμα η όρνιθα αρχίσει να λαλεί ως πετεινός, σφάξε την αμέσως».
