Κύριε διευθυντά
Επιτρέψτε μου ένα σύντομο μάθημα Γραμματικής. Το ρήμα βάλλω σήμερα δεν μπορεί να ηρεμήσει…
Πάει κι έρχεται αναστατωμένο. Δεν το χωράει ο τόπος…
Τι ρημάδι ρήμα είμαι, μονολογεί….
Δεν φτάνει που έχω κακή σημασία, εφόσον σημαίνω κάποια κακή ενέργεια, δηλαδή χτυπάω, ρίχνω, πήγα και γέννησα τόσα ρηματάκια που έσμιξαν με όλες τις προθέσεις και τα περισσότερα έγιναν χειρότερα από μένα!
Δεν θέλω να τα ξέρω… είναι παλιοτόμαρα! Νευριάζω ακόμη και όταν λέω το όνομά τους: αναβάλλω, αποβάλλω, διαβάλλω, καταβάλλω, προσβάλλω, επιβάλλω, υπερβάλλω… όλα τους είναι τα χειρότερα ρήματα!
Ευτυχώς έχω λίγα χαμηλών τόνων όπως: αμφιβάλλω, και κάποια καλά παιδιά όπως: μεταβάλλω, προβάλλω, παραβάλλω, υποβάλλω, περιβάλλω…
Εχω δύο ακόμη παιδιά, τα πιο διάσημα, ένα εντελώς κακό, το εισβάλλω και ένα πολύ καλό, το συμβάλλω.
Το πρώτο μπαίνει και καταστρέφει, το δεύτερο συνεργάζεται και σώζει.
Το πρώτο με κάνει να ντρέπομαι, ενώ το δεύτερο με γεμίζει περηφάνια.
Τέτοια σκέφτεται το ρήμα «βάλλω» όταν το «εισβάλλω» πήγε να συναντήσει τον καινούργιο εισβολέα, της Ουκρανίας.
Χωρίς να χάσει χρόνο σπεύδει να κινητοποιήσει το καλό παιδί, το «συμβάλλω».
