Κύριε διευθυντά
Γράφοντας εν θερμώ διότι μόλις το υπέστην εκ νέου, θα σας ευχαριστούσα εάν δημοσιεύατε την επιστολή μου. Την 1η Μαρτίου πληροφορήθηκα ότι την 2α Μαρτίου οι γραμματείς των δικαστηρίων θα απεργούσαν πανελλαδικώς (κλαδική απεργία). Μετά 45 χρόνια δικηγορίας και 70 σχεδόν στην Ελλάδα δεν εξεπλάγην, οπότε ενημέρωσα τους πελάτες μου και κυρίως τους μάρτυρες ότι πιθανόν να μη γινόταν η δίκη. Παρά ταύτα έπρεπε να είμαστε όλοι παρόντες. Προσπάθησα να μάθω, βέβαια, αν ο γραμματέας θα απεργούσε. «Τι λέτε, κύριε, μου απάντησαν σχεδόν θιγμένοι, πού να ξέρουμε ποιοι θα συμμετάσχουν», κλασική σκηνή χωρίς ενδιαφέρον.
Αρα όρθρου βαθέος ξεσηκωθήκαμε, μπήκαμε στα ταξί μας ο καθένας (ποιο λεωφορείο, ο φόβος του κορωνοϊού είναι ορατός) και φτάσαμε. Εκατοντάδες κόσμος αναμένει την ετυμηγορία των απεργών. Η πρόεδρος του δικαστηρίου με δικαιολογημένη καθυστέρηση, λόγω χρονοβόρων αν και απέλπιδων συνεννοήσεων με τη γραμματεία του Πρωτοδικείου, μας αναγγέλλει ότι οι υποθέσεις «αποσύρονται από τα πινάκια», δηλαδή ματαιώνονται (πλην της υπ’ αριθμ. 1 που αντιμετώπιζε κίνδυνο παραγραφής) και θα μάθουμε με καινούργια κλήση πότε θα ξαναβρεθούμε (όταν…).
Σηκωθήκαμε και φύγαμε, αλλά κάποιοι ταλαίπωροι μάρτυρες έπρεπε να πάρουν βεβαίωση παρουσίας για να μην αντιμετωπίσουν πρόβλημα με την εργασία τους. Αναπόφευκτη αδυναμία της προέδρου να βρει λύση, οπότε τους συμβουλεύσαμε να απευθυνθούν στον προϊστάμενο της γραμματείας για να βρεθεί κάποιος από το προσωπικό ασφαλείας και να αποφύγουν τις επιπτώσεις της δικαιολογημένης μεν αναπόδεικτης δε απουσίας τους από την εργασία τους, ειδικά οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και η υπ’ αριθμ. 1 υπόθεση με απειλή παραγραφής; Παρέμειναν στην αίθουσα μέχρι να βρεθεί (αν βρεθεί) γραμματέας. Φυσικά δεν περιμέναμε να μάθουμε τι έγινε. Ο,τι και να γινόταν δεν θα μας εξέπληττε.
Οι αναπάντητες απορίες μου όμως με πλημμύρισαν. 1) Απεργία, καλά με ποια αιτήματα; Ούτε που μάθαμε γιατί μπορούμε να τα φανταστούμε μεν, μας αφήνουν αδιάφορους δε με τις αοριστίες τους και τις επαναλαμβανόμενες μεγαλόστομες διακηρύξεις. Και γιατί να ασχοληθώ με αυτούς που με ταλαιπωρούν προκλητικά; 2) Γιατί δεν μπορούν να μας ενημερώσουν την προηγουμένη αν θα γίνουν ή όχι οι δίκες; Δεν το ξέρουν οι απεργοί; To ξέρουν ασφαλώς, αλλά πώς οι συνδικαλιστές θα δικαιώσουν τον αγώνα τους; 3) Το κόστος ποιον θα επιβαρύνει; Οι επαγγελματίες δεν θα πληρωθούμε πιθανότατα ούτε τα έξοδα (οι πελάτες μας σίγουρα θα επιβαρυνθούν και τα έξοδα μετάβασης – επιστροφής και των μαρτύρων τους), αλλά το μεγάλο δημοσιονομικό κόστος λόγω της αναβολής, του επαναπροσδιορισμού, των επιδόσεων και της επιμήκυνσης των διαδικασιών και κυρίως των παραγραφών –αρνησιδικία– θα μας επιβαρύνει όλους.
Το λυπηρό είναι ότι ήμουν νιoς (25 ετών) και γέρασα (70 ετών), οι ηλεκτρονικές διαδικασίες έχουν κυριαρχήσει, αλλά για να θυμηθώ και το τραγουδάκι «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλο τα ίδια μένουν». Και ακόμη «ρωτώ και ξαναρωτώ αυτόν τον λογαριασμό στο τέλος ποιος τον πληρώνει;». Εδώ η απάντηση παραμένει στέρεα και τραγική. Oλοι μας.
