Κύριε διευθυντά
Υπήρχε κάποτε μια γηραιά κυρία που λεγόταν «Πόλις» (καμιά φορά οι φίλοι της την αποκαλούσαν και «πολιτεία») και είχε ως έργο και αποστολή της την οργανωμένη συμβίωση των πολιτών, ούτως ώστε αυτοί να προάγουν και να προωθούν τα σχέδια ζωής τους και να ευημερούν κατά το δυνατόν και κατά το μέτρο των επιθυμιών τους, δίχως να αφαιρούν ανάλογες ευκαιρίες από άλλους.
Προκειμένου να επιτευχθούν οι σκοποί αυτοί, η «Πόλις» απέκτησε την «Πολιτική», μια θυγατρική τέχνη και αρετή που έγινε διάσημη για την ικανότητά της να «διοικεί» τη συλλογικότητα, ήγουν να υπηρετεί και να φροντίζει τα της πόλεως. Ωριμάζοντας η κόρη της πόλεως διαπίστωσε πως το έργο της θα διευκολυνόταν και θα τελεσφορούσε εάν αυτή αποκτούσε έναν σύντροφο και αρωγό, «συζούσε» με αυτόν και συνεργάζονταν αρμονικά. Αφού έψαξε παντού, εντέλει τον βρήκε και τον ονόμασε περιχαρής «Πολιτισμό». Από τον γάμο τους παρήχθησαν έργα σπουδαία, που επέτρεψαν στους πολίτες να ευημερούν και να ευφραίνονται, όσο είναι τούτο εφικτό στους θνητούς.
Αλίμονο, όμως, οι ωραίες ημέρες δεν διήρκεσαν πολύ, γιατί κάποια στιγμή η «Πολιτική» ενέδωσε στα θέλγητρα ενός φλογερού κι ατίθασου εραστή, που ονομαζόταν «Πόλεμος». Αυτός δεν ήθελε μόνο να την κατακτήσει, αλλά να υπαγάγει και όλα τα της πόλεως στον έλεγχό του. Της ζήτησε, μάλιστα, επίμονα να εκδιώξει τον πρώην (νόμιμο) σύζυγο («Πολιτισμό») και να καταστρέψει όλα τα ίχνη της παρουσίας του στον κόσμο. Οι πολίτες παρακολουθούσαν παραξενεμένοι αυτή την περίεργη σχέση, που κάποιοι την έβρισκαν γοητευτική, ενώ άλλοι τη θεωρούσαν «αφύσικη» και την απέρριπταν μετά βδελυγμίας.
Ισως δεν παρέλκει να σημειωθεί ότι όταν η γηραιά κυρία («Πόλις») έμαθε όλα αυτά, προβληματίστηκε πολύ κι έμεινε με την απορία αν η κατάσταση θα μπορούσε να συνεχιστεί επί μακρόν. Οταν, μάλιστα, κάποιος την πληροφόρησε πως ο Λένιν (ένας επιφανής αρχηγός) δεν άκουγε τη μουσική του Μπαχ ή του Μπετόβεν για ιδεολογικούς λόγους, ή κάποιοι άλλοι απαγόρευσαν συναυλίες του Τσαϊκόφσκι και του Σοστακόβιτς, η απορία της μετατράπηκε σε απελπισία και απογοήτευση.
