Κύριε διευθυντά
Μια μέρα, πριν από κάποια χρόνια, είχε έλθει στο ιατρείο μου μια σοβαρή κυρία, συνταξιούχος από τη Γερμανία, που είχε πάει τη δεκαετία τού ’60 να εργασθεί.
Δεν μπορώ να καταλάβω, μου είχε πει, γιατί κατηγορούν τους Γερμανούς. Εγώ πέρασα πολύ καλά εκεί. Κάθε πρωί πήγαινα στη φάμπρικα που εργαζόμουν, χτυπούσα την κάρτα μου και δούλευα το 8ωρό μου με συνέπεια και δίχως να πιάνω κουβέντα με τον διπλανό μου. Φεύγοντας ξαναχτυπούσα την κάρτα μου, και όλα καλά.
Μια φορά αρρώστησα και είχα πυρετό. Ο μπόσης (το αφεντικό) αμέσως το κατάλαβε. Με πλησίασε και με ευγένεια μου είπε να πάω να ξαπλώσω. Μου έστειλε και γιατρό στο σπίτι, με έβγαλε και ελεύθερη υπηρεσίας μέχρι να γίνω τελείως καλά.
Γι’ αυτό σου λέω γιατρέ, οι Γερμανοί είναι καλοί άνθρωποι και άδικα λένε κάποιοι ό,τι λένε.
Εγώ όσο μου μίλαγε έβραζα μέσα μου, όχι με τους Γερμανούς, αλλά με τη δύναμη της προπαγάνδας που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.
Οταν καμιά φορά τελείωσε, της είπα:
Πολύ καλός ο Γερμανός «μπόσης», αλλά για πες μου σε παρακαλώ, οι Γερμανοί ήταν με το μέρος των κερδισμένων ή των χαμένων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο; «Των χαμένων», μου είπε. Εμείς με ποιανού το μέρος ήμασταν; «Των κερδισμένων», μου είπε.
Ερώτημα: Γιατί τότε να πάμε εμείς να φτιάξουμε την κατεστραμμένη πατρίδα τους, και όχι εκείνοι τη δική μας; Γιατί να μην είσαι εσύ το αφεντικό, και ο «μπόσης» ο υπάλληλός σου;
«Κόκαλο» η κυρία: «Αυτό δεν το είχα σκεφθεί», είπε σιγανά.
